 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: فرهنگ و هنر - سينما
پنجاه و هفتمين دوره جشنواره كن فرانسه امسال ازفردا در شهر ساحلي كن واقع در جنوب فرانسه آغاز به كار مي‌كند. از آنجا كه هر ساله اين جشنواره با بزرگترين پوشش خبري و بيشترين تعداد خبرنگار برگزار شده و بازتاب فراواني در سطح بين‌المللي دارد.
به گزارش خبرنگار هنري ايسنا، جشنواره كن همچون ديگر جشنواره‌هاي درجه الف فيلم هايي را براي بررسي حضور در جشنواره مي‌پذيرد كه بيش از يكسال از توليدشان نگذشته باشد و آثار متقاضي نبايد قبلاً در هيچ كشور يا جشنواره‌اي به نمايش درآمده باشند. طول فيلم‌هاي كوتاه نبايد بيشتر از 15 دقيقه بوده و معمولاً فيلم‌ها بايد داراي زيرنويس باشند.
جوايز جشنواره كن براي فيلم‌هاي بلند سينمايي نخل طلاي، جايزه بزرگ هيئت داوران، جايزه فيپرشي (منتقدان)، بهترين بازيگر زن، بهترين بازيگر مرد و بهترين كارگردان است. براي فيلم‌هاي كوتاه نيز يك نخل طلايي و دو جايزه ديگر در نظر گرفته شده است.
بخش ديگري از اين جشنواره با مديريتي جداگانه، بخش دو هفته كارگردانان است كه غير مسابقه‌اي بوده و ويژه فيلم‌هاي بلند است. به گزارش ايسنا، نمايش‌هاي ويژه و هفته منتقدان نيز جزء برنامه‌هاي جنبي اين جشنواره است.
اين جشنواره، همچنين يك بازار تجاري است كه تبليغات و فرصت‌هاي قابل توجهي براي فروش فيلم‌ها ارائه مي‌دهد.
هيئت داوران جشنواره، جايزه بزرگ خود را به بهترين فيلمنامه، دكور و طنز شاعرانه اهدا مي‌كند.
به گزارش ايسنا،پيدايش اين جشنواره به سال 1937 در نمايشگاه جهاني پاريس باز مي‌گردد در آن سال غرفه‌هاي كشورهاي مختلف به نمايش فيلم‌هايي در فرانسه پرداختند واين امر به تدريج گسترش يافته و به شكل ايجاد يك جشنواره بين‌المللي سينمايي تبديل شد.
جشنواره كن، كارش را از سال 1939 آغاز كرد ولي وقوع جنگ جهاني دوم ادامه آن شد و بار ديگر از سال 1946 كارش را از سر گرفت. در سال‌هاي 1948 و 1950 جشنواره كن متوقف ماند و علت اصلي آن دلايل اقتصادي سياسي سينماي فرانسه بود، ولي از آن پس جشنواره هر ساله تشكيل شده است. به گزارش ايسنا، اين رويداد تا سال 1950 در اوايل پائيز برگزار مي‌شد ولي به خاطر برخورد آن با رويداد سينمايي ديگري چون جشنواره ونيز ( ايتاليا) به فصل بهار موكول شد.
جشنواره كن فرانسه در سال 1968 كه مصادف با رويدادهاي سياسي ماه مه ( روز جهاني كارگر) بود نيمه كاره رها شد، زيرا اين جشنواره تحريم شد و فيلمسازان وابسته به گدار و تروفو از اين جريان حمايت كردند.
اعتصاب كارگران راه آهن فرانسه در سال 2003 ( دوره پنجاه و ششم ) نيز اختلالاتي در برگزاري اين رويداد عظيم هنري - سينمايي به وجود آورد.
اما اگر بخواهيم، از سهم سينماي ايران از اصلي‌ترين جايزه اين جشنواره يعني ”نخل طلاي”كن بگوييم، تنها مي‌توان به فيلم ” طعم گيلاس”عباس كيارستمي اشاره كرد كه در پنجاهمين دوره‌ي جشنواره، يعني سال 1997 توانست نخل طلاي كن را متعلق به سينماي ايران و فيلمسازي کن که امسال هم رييس هيات داوران جايزه دوربين طلايي همين جشنواره است .
