بار ستم به دوش زن؛ نيست سزاي زيستن، دو شعر از داريوش لعل رياحي به مناسبت روز جهاني زن

ضربه زند به قلب شب ؛ مشت طليعه دار تو
تا كه دوباره بشنود ؛ طفل زمان شعار تو

مي شكند حصار غم ؛ از نفس سپيده دم
باز در آيد از قفس ؛ كودك انتظار تو

نظم كهن فرو فكن ؛ تركه به خواب تن بزن
حفظ حقوق و شأن زن ؛ پرچم افتخار تو

بار ستم به دوش زن ؛ نيست سزاي زيستن
بين كه جهان چه مي كشد ؛ از غم روز گار تو

چشمة كوثر خدا ؛ گوهر عرش كبريا
نيست چنين زني مگر ؟ ضامن اعتبار تو

جلوة مهر مادري . در تو ؛ نشان ديگري
اي همه در ستايش از ؛ زحمت بي شمار تو

نهضت جنبش زنان ؛ بسط عدالت جهان
نيست عدالتي . مگر ؛ دل به دهد به كار تو

داريوش لعل رياحي
2006/03/06
[email protected]

نگين حلقة حسن

اگر چه غرق حجاب است ؛ قله هاي تنت
سرود وسوسه خواند ؛ سراسر بدنت

تو خود تجسم نوري ؛ به يك نظر پيداست
كه چشم كور حسودان ؛ كشيده در كفنت

كجا غضب به تو راند ؛ حبيب نيك سرشت
كه پنجه اش همه جان بوده ؛ وقت ساختنت

نگين حلقة حسني ؛ به تارك دو جهان
كه از قصاص خطايي ؛ دو پاره شد وطنت

چگونه بر تو ببندد ؛ در سراي نخست
كه صبر عرش سرآمد ؛ براي آمدنت

اگر كه حسن ملايك ؛ نبود در تو عيان
فقيه خيره نمي شد ؛ به چاك پير هنت

رها شود دل و جانت ؛ ز بند چون و چرا
در آن سرا كه نباشد ؛ نشان مرد و زنت

به هر كجا كه تو هستي ؛ نشان هستي هست
دري به نور گشايد ؛ فضاي هر قدمت

2001/03/08
[email protected]