 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
به سيمين بهبهانی و زنانِ ايرانزمين
که حرمتِ آزادی اند وُ خروشِ رهايی
رضا بی شتاب
فرياد که در واژه نفس می کشد هشدار!
در سينه نميرد
هر «گام» وُ «نُتی» تنها
تنهاتر از آن صحراست
کَش جرأتِ پيمودن
آسان نشود پيدا
تلفيقِ صدا وُ دست
ديدار وُ دل وُ گفتار
پژواک برانگيزد
توفان پس از آن خيزد
طغيان به فلک ريزد
برخيز تو خنياگر!
آوازِ دگر سر کن
رامشگرِ شعرست اين
هان اخگرِ عشق اش بين
پيچيده و توفنده و شورنده به غوغا؛
از روزن و در برزن و زندان
خنياگر وُ رامشگر
رفتند به ميدانها
با مشعله در شهرند
موجی ز پسِ موجی
جوشان چو يکی دريا
تا سقفِ سيهکاران
زير وُ زِبَر اندازند
زيباتر از آزادی
والاتر از اين شادی!
بيدار دلِ دوران!
در خانه نمان حيران
در کوی هياهو شو
همسنگر وُ همپو شو
برخيز تو هم او شو
بشکاف شب وُ زِلت؛
طومارِ تبهکاری وُ نکبت
با ديده ی جان بنگر!
عصيانِ زنان آری؛
بنموده جهان روشن
دارد به بَرَش جوشن
می آيد وُ در هر قدم اش گلشن
آورده خروش اينک؛
در پيکرِ انديشه وُ پيکار
هم سلسله بگسسته
هم سلسه دارِ ستم وُ صبر
اين اوست که می کارد
صد دانه ی دانايی
هر لحظه برين خاک
مرگ وُ عدم وُ انکار
ارزانیِ ظالم باد
باشد که شَرَر بارَد
از هيبتِ اين بانگِ رهايی
از وسعتِ اين داد
۲۰۰۸-۰۶-۲۰
