هشدار،جان زندانيان سياسی در خطر است، جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران

جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران

هشدار
جان زندانيان سياسی در خطر است
ناصر زرافشان وکيل دادگستری و مدافع حقوق بشر پس از تحمّل بيش از دو سال زندان توأم با فشار و محروميت به علّت بيماری شديد کليوی در درمانگاه زندان بستری شد. پيش از او حسن يوسفی اشکوری نويسنده و روزنامه نگار آزاديخواه که مبتلا به بيماری قند خون است بارها و بارها در درون و بيرون از زندان بستری شده بود. اکبر گنجی روزنامه نگار شجاع و مبارز از برونشيت مزمن رنج می برد. اکبر و منوچهر محمدّی پس از تحمّل بيش از 5 سال زندان در روزهای اخير اجازه يافته اند که در بيرون از زندان به مداوای بيماری های گوناگون خود بپردازند. رضا عليجانی, تقی رحمانی و هدی رضازاده صابر که بيش از يکسال در زندان های مخفی بازداشت بودند باوجود توديع وثيقه های سنگين نه تنها آزاد نشدند که خانواده های آنان در بی خبری کامل از محل بازداشت ايشان هستند. وضعيّت عباس عبدی, حسين قاضيان, حشمت الله طبرزدی, ايرج جمشيدی, مهرداد لهراسبی و دهها زندانی سياسی بی نام و نشان ديگر کم و بيش مشابه زندانيان نامبرده در بالاست.
بازداشت شدگان اخير در ارتباط با سايت های اينترنتی هم در بازداشتگاه های مخفی زير فشار و شکنجه های جسمی و روحی گوناگون بوده و هستند.
توجيه اين سياست در هم شکستن مقاومت و جسم و روح زندانی سياسی را بايستی در اين گفته رئيس قوه قضائيه سراغ کرد که در حقوق جزای اسلامی زندان وجود ندارد و بايد مجازاتهای اسلامی را اجرا کرد (نقل به مضمون). در بينش او زندانی را يا بايد اعدام کرد, يا همچون زهرا کاظمی زير شکنجه کشت و يا در زندان زجرکش کرد !
يکی از بازجويان اکبر گنجی هم به وی گفته بود که ما نمی توانيم ترا بکشيم, رهايت هم نخواهيم کرد و آنقدر در زندان می مانی تا بپوسی (نقل به مضمون). بازجويان رضا عليجانی, تقی رحمانی, هدی صابر هم بارها و بارها از آنان تعهّد کتبی خواسته اند که ديگر در دانشگاهها سخنرانی نکنند و در غير اينصورت در زندان خواهند ماند, هرچند که قرار آزادی آنان هم, پس از قيد وثيقه, از سوی قاضی پرونده های ساختگی بر ايشان صادر شده باشد.
و هرچند مقاومت زندانی بيشتر, حق استفاده از هواخوری و مداوا و ملاقات و مرخصّی کمتر. مبادا فراموش کنيم شکنجه های جسمی و روحی و زجرها, تحقيرها و اهانت ها که در بيش از 20 سال دوران زندانش بر عباس اميرانتظام روا داشتند.
در اين راستا جمهوری اسلامی ايران از رقبای خود گوی سبقت ربوده است زيرا که طّی روزهای اخير دولت کوبا ناگزير شد که با آزادی 5 تن از مبارزان راه آزادی و حقوق بشر موافقت کند. از جمله آنان رائول ريورو شاعر و روزنامه نگار آزاديخواه کوبائی و برنده جايزه بين المللی يونسکو برای آزادی مطبوعات است. او در بهار سال گذشته در کنار 75 تن ديگر از مبارزان آزاديخواه و مدافعان حقوق بشر دستگير شد و در جريان يک محاکمه صوری به بيست سال زندان محکوم گرديد. بيست ماه زندان طاقت فرسا وی و چهارتن از ياران هم بندش را از پای انداخت و خوشبختانه دولت کوبا بر اثر فشار اتحاديه اروپا و سازمانهای مدافع حقوق بشر, با آزادی آنان موافقت کرد.
امّا رائول ريورو دست از مبارزه نمی کشد و در نخستين مصاحبه مطبوعاتی, فردای روز آزاديش, گفت که علی رغم بيست ماه زندان و بيماری تا زمانيکه خطری جان او را تهديد نکند و از حداقّل امنيّت در زندگی شخصی و حرفه ای اش برخوردار باشد, ترجيح می دهد که همچنان در کشورش باقی بماند و برای آزادی بيان وقلم مبارزه کند.
آری يکی از حربه های کهنه مستبدان و خودکامگان اين بوده و هست که عرصه را چنان بر آزاديخواهان و دگرانديشان تنگ کنند که ناگزير از جلای وطن شوند و در غير اينصورت هر روز محدوديت تازه ای برای آنان فراهم آورند و از جمله ممنوعيت خروج از کشور. در روزهای اخير و در پی عمادالدين باقی و دکتر محمد ملکی, محمدعلی دادخواه و محمد سيف زاده که وکالت اکثريت زندانيان سياسی را به عهده داشته و دارند, هم خود را ممنوع الخروج ديدند بدون اينکه حکمی از يک مرجع قضايی در اين باره صادر شده باشد.
تاريخ مبارزات حق طلبانه و آزاديخواهانه در جهان به ما آموخته است که برای خروج از اين دور بسته خشونت و زندان و شکنجه و تهديد و ارعاب, راه ديگری جز مبارزه مدام ومستمر در راستای احيای حقوق و آزادی های اساسی باقی نمی ماند. کشور و مردم ما هم در يکصد سالی که از انقلاب مشروطيت می گذرد به اين تجربه تاريخی دست يافته اند و آگاهی دارند که حق گرفتنی است و نه دادنی. از سوی ديگر از ياد نبريم که جمهوری اسلامی ديگر نمی تواند دوران سهمگين و خونين دهساله نخستين حاکميتش را تجديد توليد کند, شرايط و اوضاع و احوال ملّی, منطقه ای و بين المللی ديگر اجازه تکرار چنان جناياتی را نمی دهند که «آن سبو بشکست و آن پيمانه ريخت».
سهم عمده اين مبارزه در راستای شکستن جوّ اختناق و وحشت و انجماد سياسی که بر جامعه ايران تحميل شده و در نبود سازمانهای سياسی مستقل از حکومت, بر عهده ما مدافعان حقوق بشر و ديگر نهادهای جامعه مدنی, در داخل و خارج از ايران است.

از اينرو جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران ضمن حمايت و پشتيبانی از فراخوان روزنامه نگاران و انجمن دفاع از آزادی مطبوعات برای گردهمايی در روز يکشنبه 15 آذر ماه جاری در کاخ دادگستری تهران در اعتراض به دستگيری و بازداشت روزنامه نگاران, انتظار دارد که تمامی نهادهای جامعه مدنی در ايران در اين گردهمايی شرکت کنند و فريادهای اعتراض آميز خود را به ادامه بازداشت مبارزان راه آزادی و حقوق بشر وتداوم جوّ خفقان و ارعاب به گوش جهانيان برسانند.
ما همچنين از سازمانهای ملّی و بين المللی مدافع حقوق بشر می خواهيم که از دبير کل سازمان ملل متحد, کميساريای حقوق بشر سازمان ملل, پارلمان و کميسيون اتحاديه اروپا بخواهند که بر فشار خود بر جمهوری اسلامی ايران در رعايت موازين جهان شمول حقوق بشر بيفزايند.

عبدالکريم لاهيجی
رئيس جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران
نايب رئيس فدراسيون بين المللی جامعه های حقوق بشر