امضاء، نادره افشاري

ديشب سرايدار آمده بود سقف آپارتمان زير شيرواني مرا كه كمي از باران لك شده بود، لكه‌گيري و گچ كاري كند. همزمان هم زري زنگ زده بود كه عيال آلماني‌اش بايد دوباره در بيمارستان بستري شود. و مي‌خواست با من قرار بگذارد كه بيرون برويم. بيچاره تنهايي حوصله‌اش سر مي‌رود. در همين حيص و بيص هم مانوك خدابخشيان از راديو صداي ايران ـ 24 ساعته ـ زنگ زده بود و مي‌خواست مصاحبه كند. حسين هم تو راه بود. غذاي من هم روي چراغ و سالادم هم هنوز كامل نشده بود. بالاخره فتيله‌ي چراغ را پائين كشيدم، دست‌هامو شستم، در اتاق را بستم و حدود نيمساعتي با مانوك برنامه ضبط كردم. يادداشت 5 دسامبر را كه زير عنوان “اطلاعاتي‌ها” روي نت چند وب سايت داده بودم، خوانده بود.

از دليل امضاي متن بيانيه‌ي رفراندم پرسيد. ساده و روشن گفتم كه اگر قرار است جنگ مسلحانه نشود، انقلاب نشود، كودتا نشود، تروريسم نباشد، دخالت كشورهاي خارجي هم نباشد، پروژه‌ي تغيير نظام از ديكتاتوري مذهبي به يك نظام عرفي با قانون اساسي‌اي بر مبناي بيانيه‌ي جهاني حقوق بشر و ساير ميثاق‌هاي بين‌المللي، بايد از يكي از همين راه‌ها به نتيجه برسد. جالب اين كه جريان‌هاي مذهبي عموما اين متن را امضاء نكرده و حتا بر عليه آن موضع گرفته‌اند. سوز و گداز سعيد حجاريان نشان مي‌دهد كه بدجايي‌شان سوخته است. تا حالا بيست هزار نفر متن بيانيه را امضاء كرده‌اند. قرار است گفت‌و گو با مانوك شنبه از راديو صداي ايران پخش شود. اين اولين باري است كه نيروهاي سياسي و مردم ايران در داخل و خارج، بدون توجه به فرم دلخواه حكومتي‌شان پشت سر اين بيانيه ايستاده‌اند. شاهزاده رضا پهلوي و شهبانو فرح هم از اين متن حمايت كرده‌اند. براي خود من هم اين حركت جالب است.