زنان ایران از آغاز جنبش مشروطیت، پیشگامان آزادی، پیشرفت و توسعه ملی بوده اند، اما با استقرار رژیم جمهوری اسلامی و تحمیل قانون اساسی آن، زنان ما از دست آوردهای مدنی و حقوق اساسی خود محروم گردیده و به انسانهای درجه دوم تنزل یافته اند و اینک مدت بیست وشش سال است که در مخالفت با قوانین قرون وسطایی حاکم، پیکار مدنی، مسالمت آمیز و دلیرانه ای را آغاز کرده اند که فصل درخشانی از مبارزات ملت ایران برای آزادی و رهایی ملی بشمار میرود.
مبارزات کنونی زنان بیدار و آگاه میهن ما در شرایطی گسترش می یابد که اعتصاب غذای دانشجویان و روشنفکران آزادیخواه ایران، زندان های جمهوری اسلامی را به سنگرهایی برای کسب آزادی وعدالت بدل کرده و رژیم حاکم را در آستانه انتخابات فرمایشی، بیش از پیش بی اعتبار ساخته است.
من، ضمن ستایش از این قهرمانان و منادیان آزادی و رهایی میهن، همبستگی خویش را با مبارزات آزادیخواهانه زنان، دانشجویان و روشنفکران ایران اعلام می دارم.
با این امید که «شب تاریک وطن» بزودی بسر آید و آفتاب آزادی، رفاه و توسعه ملی -بار دیگر- در افق ایران عزیز پدیدار گردد.