به بهانه دریافت جایزه حقوق بشری هلمن - همت، علیرضا جباری

امروز با گذشت بیش از نیم قرن از پذیرش منشور حقوق بشر جهانی توسط سازمان ملل متحد، هنوز دولت های بسیاری ابتدائی ترین حقوق و آزادی های مردمی را نقض می کنند و تا زمانی که چنین قدرت هائی وجود دارند انسانهائی در راستای تحقق این حقوق و در مقابل پایمال شدن آنها قد راست می کنند. آنها هزینه های عادی، معنوی و جسمانی را در ازای این اقدام بایسته خود می پردازند، این هزینه ها گاه زندان، شکنجه و آزار و حتی مرگ این کوشندگان را شامل می شوند.

آزادی بیان، عقیده، اجتماعات، اعتراضات و مطبوعات در شمار آزادی هائی اساسی انسان هاست. گرچه این حقوق حتی در سیستم های دمکراتیک نیز گاه با محدودیت روبرو می شوند اما در کشورهائی همچون کشور ما نقض آنها قاعده و رعایتشان استثناء است.

متأسفانه در مقابل چشمان خود شاهد آن هستیم که وکیل، نویسنده و انسان شریفی همچون ناصر زرافشان به جرم انجام وظیفه حرفه ای خود نه تنها به زندان گرفتار می شود بلکه در آنجا با بزرگترین تبعیض ها و فشارها روبروست. او اکنون در شرایط وخیم سلامتی برای کسب حداقل حقوق خود، "مارتن مرگ" را آغاز کرده است.

اکبر گنجی روزنامه نگاری که به جرم تاباندن نو ر به تاریکخانه اشباح بیش از پنج سال در سخت ترین شرایط در زندان به سر برده است، پس از یک مرخصی کوتاه که برای معالجات پزشکی او کفاف نمی کرد به شکل شگفت انگیزی به زندان خوانده شد، او نیز با آغاز مجدد اعتصاب غذا عملا "بازی خود با مرگ" را به مرحله ای نوین رسانده است.

همسر امیدعباسقلی نژاد از اعتصاب غذای او خبر می دهد و می گوید امید، ناامید از دستیابی به ابتدائی ترین حقوق خود اعتصاب غذا کرده است و به این دلیل حتی از محدود حقوق چون ملاقات و تماس تلفنی با زن و دو دختر خردسالش نیز محروم شده است. او در ضعف شدید جسمانی به سر می برد.

این سه نمونه گویای وضعیتی است که نباید و نمی تواند این چنین ادامه یابد. تلاش انسان های آزاده در ایران و حمایت طرفداران حقوق بشر در جهان لازمه تغییر این اوضاع است.

امسال همراه با چهار ایرانی دیگر که در راه آزادی هنر، بیان و قلم به سختی های بسیار تن در داده اند من نیز مشمول جایزه هلمن/همت دیده بان حقوق بشر قرار گرفتم. مایه شادمانی من است که چنین سازمان هائی در چهار گوشه جهان آوای استمداد رنج دیدگان و ستم کشیدگان اندیشه ورز راه آزادی را می شنوند و برای شناسانیدن آنان به جهانیان و کاستن از بار گران درد و رنج آنها دست یاری به سویشان دراز می کنند.

بسیاری کسان در کشور من از این درد و رنج ها حتی تا پایان جان بی نصیب نمانده اند. من به سهم خود از این اقدام نمادین سازمان دیده بان حقوق بشر که نشان از توجه این سازمان به دشواری های راه تحقق حقوق بشر در جهان است، صمیمانه تشکر می کنم.

تهران – خرداد 1384