سياست تحريم انفعال نبود ، آنان انفعال را تحريم كردند، دادامن

عاقبت آنچه كه به انتخابات موسوم بود با پيروزي اسمي محمود احمدي نژاد پايان يافت ، همگي ديديم كه پوچي تئوري بلواسازان هاشمي رفسنجاني در موقعيت فعلي مبني بر اينكه شرايط كشور در آستانه ي يك فاشيسم نو رسته است پوچ و باسمه اي از كار درآمد . به هرسان عده اي از مردم به پاي صندوقها رفتند و گزينه ي راست افراطي را با كرامت و خوش خيالي هر چه بيشتر بيرون آوردند . البته معادله در اين دوره هيچ تغييري نكرد . في الواقع آناني كه روزي به لبخند مشعشع خاتمي دل دوخته بودند هيچگاه در صف حاميان احمدي نژاد لانه نكردند ، گرچه دلشان از جمال بي كفايت خاتمي به هم مي خورد اما نمي خواستند داعيه دار حكومت راسيستهاي سياه جامه شوند . آنان در دو گروه متشكل شدند گروهي به ترس بلواي حاميان درون مرزي و برون مرزي عاليجناب سرخ پوش و افاده ي فاشيسم نو رسته در جبهه سردار سازندگي فرود آمدند و گروهي از راديكال ترهايشان بر نواي قاطع تحريم صحه گزاردند . در اين ميان البته گروه دوم واقع بين تر بود زيرا به وضوح مي ديد كه چگونه راسيستهاي صاحب قدرت و مكنت براي صعود قطعي خود شمشير از رو بسته اند ، و چگونه قاطعانه و براي نخستين بار به صورت سيستماتيك سعي دارند دست هاشمي را در گل بگذارند . تحريميون به اين واقعيت مسلم واقف بودند ، مضاف بر اينكه آنان مي ديدند گوشه اي از جامعه و قاطبه ي قشر محروم و فقر زده به گونه اي در نوستالوژي مورد ذكر احمدي نژاد مي سوزند ، آنها في الواقع كمي هم واجد حق بودند . سيستم كپونيستي اوايل و اواسط دهه شصت گرچه براي سرمايه سالاران و قشر موثر كارزايان متخصص و پيشرو خانه خراب كن و مصيبت ساز بود ، اما توانسته بود با در يد قدرت گرفتن مكنت دولتي و پخش نسبي ته مانده ي آن بين اقشار پاپتي ، رضايت عامه مردم را كسب كند . اينك بازمانده هاي همان اقشار آسيب ديده از ( ليبراليسم نصفه نيمه اقتصادي چهار سال اخير) در مغز خود وهم نوستالوژي آن دوران طلايي را مي پروردند ، به اين جهت به دنبال رجايي دوم بودند . شاخه اي از تحريميون تمامي اين واقعيتها را به چشم ديدند از جمله اين واقعيت تلخ كه متاسفانه لايه ي رويين و زيرين قشر محروم از آگاهي سياسي موثر و كارامد تهي هستند ، آنها به سبب موقعيت طبقاتي شان جز دغدغه ي نان شب و دعاوي صنفي سطحي چيزي در چنته ندارند ، طبق آمار غير رسمي مراكز دولتي اكثريت كارگران صنعتي و سنتي ايران ، به خصوص صنف كارگران نساجي كه دو سال بود وامانده از هر چيز در وضعيت نامتعادل و اسفناك اقتصادي روز مي گذراندند جميعا به محمود احمدي نژاد راي دادند زيرا او به آنها قول باز پس گيري حقوق معوقه شان را داده بود . اين در حالي است كه در طول دو سال اخير شاخه اي از اپوزيسيون چپ متاسفانه بدون واقع بيني مبتني بر منطق جامع شناختي آنان را در ضمره ي صنف سياسي ، حزبي خود جا مي زد و همه ي بلواي صنفي آنان را به خاستگاه خود مي چسباند . تحريميون واقع گرا تمامي اين شرايط را بر ميزان گذاشتند . آنچه بيرون آمد نمي توانست از جنس مشاركت يك سويه باشد . راي به رفسنجاني يا معين معادل يك تناقض ساختاري بود . شرايط عمومي ، پاپتي ها و جمعيت بي كاران غير سياسي خواستار يك منجي با دعاوي صريح اقتصادي بودند . اگر معين از صندوق ماموتي بيرون مي آمد جدل چهارساله يا هشت ساله همانقدر بي حاصل مي نمود كه در دوران خاتمي همينگونه جلوه كرد . پيروزي رفسنجاني نيز در طولاني مدت نمي توانست حتي به مذاق اپوزيسيون تقلبي درون مرزي خوش بيايد زيرا او در پايگاه سنتي آن عاليجناب سرخ پوشي نشسته بود كه مي توانست دير يا زود با غرور افسارگسيخته اش به انقباض قدرت خود اقدام كند و رقيبان خود را از دو جناح متنفذ به زير بكشد . في الواقع رفسنجاني چند بار ديگر نيز به اين كار مبادرت ورزيده بود آخرين بارش بر سر منازعه ي مجلس ششم بود در آنجا با اينكه در مقطعي خود را حامي دعاوي خاتمي نشان مي داد اما به سبب مخالفت سيستماتيك اصلاح طلبان راديكال چون گنجي با او ناگهان به صف محافظه كاران گريخت و حتي چيزي نمانده بود با مصباح يزدي دست بيعت و رفاقت دهد .

اين عكس العمل اپورتونيستي در شرايط جديد نيز ( در صورت كامياب شدنش ) زياد دور از انتظار نبود . متاسفانه در كشاكش منازعه ي انتخاباتي دو كانديداي تقريبا همسو در هفته ي اخير بسياري از روشنفكران و هنرمندان به چاله ي يك انتخاب غريب افتادند و به صورت تلويحي نشان دادند كه اين استعداد را دارند تا گهگاهي از تپه ي سياست آگاهانه به گودال سياست بازي و جو زدگي فرو بغلتند . تحريميون از ميزان خود ، آگاهانه ترين تصميم استراتژيك را بيرون كشيدند . تحريم يك سياست انفعالي نبود ، اگر هم جلوه ي انفعال داشت سرانجامش به يك جدال تعيين كننده مي رسيد . انفعال ابدي را آناني داشتند كه با ايماژ سراسر اشتباه و كج رو داعيه دار يك راه نامعلوم و عصيان شكن شدند ، آناني كه با قدرت تمامي بنگاه هايشان كوشيدند ، جو عصيان مردمي را به يك سو انتقال دهند و سوي ديگر آمران نكبت و جنايت را تطهير كنند . كنش تحريم نداي انفعال نبود يك سياست واقع بينانه بود جهت جدال با انفعال و وازدگي . و في الواقع همين تز بود كه در نهايت با پيروزي قاطع رو به رو شد . مطعنا روزي اين حقيقت را تاريخ مردم قضاوت خواهد كرد .

WWW.DADAMAN.5U.COM