 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
عصر روز شنبه بيست و ششم شهريورماه برابر با هفده سپتامبر، گروهی از ايرانيان، در شهر آخن آلمان گرد آمدند تا ياد قربانيان کشتار زندانيان سياسی در سال 67 را گرامی بدارند. اين گردهمايي که به دعوت "کانون حمايت از زندانيان سياسي ايران - آخن – آلمان" برگزار شد؛ با برنامه های فرهنگی، هنری و سياسی همراه بود.
سالن برگزاری مراسم با تصاوير قربانيان اين فاجعه ملی و پوسترها و عکس های مربوط به آن آذين شده بود. در ابتدای برنامه تصاويری به صورت اسلايد از مراسمی که چند هفته پيش در گورستان خاوران تهران برپا شده بود، نمايش داده شد؛ سپس مجری برنامه با خوش آمد گويی و يک دقيقه سکوت به ياد "عزيزان تا ابد زنده"؛ به معرفی برنامه ها پرداخت. آنگاه با خواندن گوشه ای از خاطرات يکی از زندانيان بازمانده از کشتار سال 67، "کانون" ضمن اشاره به برنامه جمهوری اسلامی برای تغيير شکل گورستان خاوران، تاکيد کرد که نبايد چنين جنايات ضدبشری ای به فراموشی سپرده شود و هدف از اين کار را نه پاشيدن بذر کينه و نفرت، که روشن سازی حقيقت دانست. در اين نوشتار مخالفت صريح "کانون" با هرگونه شکنجه و اعدام و دفاع از کرامت انسانی نيز بيان شد.
نمايش "صندلی آهنی" به کارگردانی و نوشته بهروز حسينی برنامه بعدی بود. حسينی در توضيحات خود آورده است که اين نمايش ماحصل بخشی از گفتگو با بجاماندگان کشتار 67 است. اين نمايشنامه از سه داستان "صندلی آهنی"، "قيامت" و "غروب انزلی" تشکيل شده که هر کدام حکايت تنهايی ها، عشق ها و رنج های زندانيان است. کارگردان می نويسد: "همه اين سه داستان سرگذشت واقعی انسان هايي است که با تحمل و مقاومت واژه انسان را جان دادند." بازيگران "صندلی آهنی" سيما و کمال بودند. بهروز حسينی در سال 1995 به آلمان مهاجرت کرده و فارغ التحصيل رشته تئاتر از ايران است.
رضا کاظم زاده، روانشناس بالينی از دانشگاه آزاد بروکسل که در حوزه روانشناسی فرهنگی و تطبيقی نيز تحقيقاتی انجام داده است؛ سخنان خود را تحت عنوان "اثرات روانی خشونت سازمان يافته"، به پديده "تواب سازی" در زندان های جمهوری اسلامی اختصاص داد. وی با اشاره اجمالی به جنبش اسلامی در ايران و ويژگی های آن، به چگونگی اعتراف گيری در زندان های حکومت ايران و مقايسه آن با کشورهای ديکتاتوری در امريکای لاتين و ديگر نقاط جهان پرداخت. وی در سخنان تفصيلی خود مهم ترين عامل در "تواب سازی" را قطع کامل رابطه های فرهنگی، اجتماعی و حتی عاطفی زندانی با گذشته خود دانست که در هر کشور جلوه های فرهنگی و ايدئولوژيکی خاص آن کشور و حاکمان آن را به خود می گيرد. او از اين زاويه به عنوان مثال اعترافات دوران استالين در شوروی سابق را با اعترافات زندانيان در جمهوری اسلامی متفاوت ارزيابی کرد. در انتها کاظم زاده شيوه تربيت شکنجه گر را در مراحل مختلف با روند "تواب سازی" مقايسه کرد.
پس از اين سخنرانی حاضران به استراحت پرداخته و بوفه سالن از آنان پذيرايي نمود.
پس از تنفس قرار بر اين بود که فيلم "شاهدان چشمبند زده" به نمايش درآيد. اين فيلم که به کوشش "کانون زندانيان سياسی ايران (در تبعيد) واحد سوئد" تهيه شده، رضا علامه زاده در ساخت آن کوشا بوده و اسفنديار منفردزاده موسيقی متن آن را ساخته، مجموعه ای از خاطرات برخی از بازماندگان کشتار 67 است. متاسفانه عليرغم در اختيار قرار گرفتن اين فيلم توسط نماينده کانون زندانيان سياسی ايران (در تبعيد)، به دلايل فنی امکان نمايش آن فراهم نيامد، اما مهمان برنامه رضا علامه زاده که در جمع حضور داشت پشت تريبون قرار گرفت و در باره اين فيلم و پروژه های مشابه ديگری که در دست ساخت دارد توضيحاتی ارائه داد.
در اين قسمت به جای فيلم "شاهدان چشمبند زده"، فيلمی از پانته آ بهرامی به نام "از اين فرياد تا آن فرياد" نمايش داده شد. در اين فيلم سودابه اردوان، نقاش و مجسمه ساز که از سال 1360 تا 1367 را در زندان های ايران به سر برده است و هم اکنون در خارج از کشور زندگی می کند؛ خاطرات خود را بر اساس طرح ها و نقاشی های خود در درون زندان ها، بازگويی می کند. مجموعه آثار او اسنادی تکان دهنده از وضعيت زندانيان سياسی ايران را به نمايش می گذارد.
پايان بخش برنامه، اجرای موسيقی توسط اسکندر آبادی و سيما بود. آن ها با اجرای ترانه ها و سرودهای به يادماندنی جنبش مردم ايران از زمان مشروطه تا پس از انقلاب، شور خاصی به مراسم بخشيدند و حاضران بارها با آن ها همصدا شدند. اين مجموعه با ترانه "مرغ سحر" آغاز شد و با سرود "يار دبستانی" پايان يافت.
اسکندر آبادی در تهران در رشته حقوق سياسی فارغ التحصيل شده و در آلمان نيز دکترای زبان شناسی را به پايان رسانده است. وی موسيقی را خود آموخته و از دوازده سالگی ويولون می نواخته است. او هم اکنون در راديو صدای آلمان مشغول به کار است.
سيما که خود از زندانيان سياسی زمان شاه است در رشته زبان و ادبيات انگليسی در تهران تحصيل کرده و موسيقی را از مادرش فراگرفته است. او در سال 1350 فعاليت جدی هنری خود را با انجمن تئاتر ايران آغاز کرد و از سال 1996 ميلادی در تبعيد کار تئاتر و موسيقی را پی گرفت.
--------------------------
شامگاه شنبه بيست و ششم شهريورماه، حاضرين در مراسم يادبود قربانيان کشتار 67، با ياد و خاطره اين جان باختگان، سالن را ترک کردند. بدين ترتيب برنامه ای ديگر از "کانون حمايت از زندانيان سياسی ايران - آخن - آلمان" در راستای مبارزه با فراموشی اين کشتار فجيع به پايان رسيد. وجه مشخصه مراسم امسال همکاری بی شائبه جمع وسيع تری از ايرانيان در برگزاری اين بزرگداشت بود. اميد و آرزوی "کانون" تداوم مستمر اين همکاری هاست. دست تمام کسانی را که در اين مراسم يار ما بودند به گرمی می فشاريم.
کانون حمايت از زندانيان سياسی ايران - آخن – آلمان
يکشنبه بيست و هفتم شهريور ماه 1384
برابر با هيجده سپتامبر 2005
نشانی پستی:
Postfach 101525
52015 Aachen - Germany
