 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
هنوز چند ماه از آغاز حکومت احمدی نژاد نگذشته، پوچی وعده و وعیدهای او برای مردم و بخصوص طبقات زحمتکش جامعه روشن شده است. حکومت او نه تنها بهبودی در زندگی آنان ایجاد نکرده، بلکه برعکس و ضع معيشتی مردم در این مدت به شدت رو به وخامت گذاشته است. مردم همچنین شاهدند که چگونه حکومت برای پوشاندن ناتوانائی خود با موضع گیری علیه اسرائیل، انکار جنایات نازی ها و دامن زدن به تشنج در زمینه انرژی هسته ای، هر روز کشور را به پرتگاه جنگ نزدیک تر می کند. در چنین جو توام با نگرانی عمومی از آینده است که اعتصاب کارگران اتوبوس رانی تهران برای دستیابی به حد اقل نیازهای معیشتی صورت میگیرد و از پشتیبانی وسیع گروه های سیاسی و اجتماعی برخوردار میشود.
گروه حاکم در عوض اداره کشور، ظهور امام زمان را تدارک می ببیند. اختلاف و تفرقه در میان سردمداران نظام علنی گردیده، بطوریکه تازه روی کار آمده ها تحمل حتی معترضین درون نظام را نیز ندارند و گروه های فشار را برای تهدید آنان نیز وارد میدان کرده اند. نظامیان و اطلاعاتی های سازمان دهنده قتل های زنجیره ای با آزادی به تصرف مقامات کشور پرداخته اند و در تدارک کسب کنترل کامل مجلس خبرگان میباشند که قدم نهائی در جهت تحقق حکومت اسلامی به سبک مصباح يزدی و همفکران او خواهد بود.
پس از آنکه احمدی نژاد کشتار یهودیان توسط نازی ها را منکر شد، سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا و پارلمان کشورهای مختلف ضمن محکوم کردن ادعای او ، ایران را به تحریم اقتصادی و سیاسی جدی تهدید نموده اند. مجله معتبر اشپیگل به روشنی از هم آهنگی آمريکا و کشورهای منطقه برای بمباران مناطقی از ایران در سال مسیحی آینده خبر می دهد. احمدی نژاد چه در زمینه داخلی و چه در سیاست خارجی از مرزهایی عبور کرده که بازگشت از آنها به آسانی میسر نیست. کشور هر روز به فاجعه ای بزرگ نزدیک تر می شود و اگر خطر را جدی نگرفته، به موقع اقدام نکنیم، بار دیگر فقر، فلاکت و جنگی هولناک در انتظار ایران است.
برای جلوگیری از وقوع فاجعه و دفاع از هستی، میهن و آینده خود، لازم است همگی به پا خیزیم و با استفاده از کلیه شیوه های مدنی و مسالمت آمیز مخالفت خود را با رژيم و سياست های آن نشان داده، به مقاومتی همه جانبه دست زنیم.
در این شرایط حرکت های اعتراضی پراکنده و اعتصابات میتوانند اقدامات مناسبی برای تدارک مقاومت مدنی و اعتصاب عمومی در سطح کشور باشند و لازم است که از طرف کلیه گروه های اجتماعی به ويژه زنان، جوانان، دانشجویان، کارگران، کارمندان، معلمین و محصلین، مورد پشتیبانی قرار گیرند.
از ملیون می خواهیم که به کوشش های خود برای تحقق مرکزیت و تشکل واحد سرعت بخشند و هماهنگی سازمان یافته ای که لازمه ی جذب نیروی جدید و تضمین یک فعالیت موثر است را اغاز نمايند. از گروه های اپوزیسیون دموکرات در داخل و خارج کشور انتظار داریم که خطر را جدی تلقی نموده و در این شرائط حساس به یاری ملت و تدارک مقاومت مدنی و اعتصاب عمومی در سطح کشور بپردازند.
ايران هرگز نخواهد مرد
نهضت مقاومت ملی ايران
پنجم دی 1384 برابر 26 دسامبر 2005
www.namir.org
