هشدار به مردم ایران در باره دو خطر: تحریم اقتصادی و حمله نظامی، ابوالحسن بني صدر

یک چند از هموطنان عزیز می پرسند : با وجود سقوط پی در پی هواپیماهای نظامی که گزارشگر فرسودگی ناوگان هوائی قوای مسلح و باز بودن ﺁسمان ایران بر روی مهاجمانی هستند که می توانند امریکا و متفقش در منطقه ، اسرائیل ، باشند، با وجود هنری که ﺁقای احمدی نژاد در تشکیل جبهه بر ضد ایران بخرج داده است و کار را به نامه های 5 عضو دائمی شورای امنیت به « ایران » و تصمیم سه وزیر خارجه سه کشور اروپائی طرف مذاکره با ایران، به ارجای « پرونده اتمی ایران » به شورای امنیت، کشانده است، باید منتظر چه وضعیتی بود ؟
پاسخ به این پرسش ، خود هشدار به مردم ایران است :

ایرانیان !
از ﺁغاز بروز بحران اتمی تا امروز ، بطور مستمر جهت یابی بحران را مطالعه و مردم ایران را از ﺁن ﺁگاه و خطرهای در کمین را خاطر نشان کرده ام و به شما هشدار می دادم، ﺁقای خامنه ای ، مسئول اول ایجاد این بحران و مافیاهای نظامی – مالی که به دستیاری او بر دولت چیره شده اند، مدام به شما دروغ گفته اند و در فریب شما، لحظه ای از تقلا باز نایستاده اند . و اینک، در برابر دو خطر مهم، ایران بدون دفاع است :
1 - در برابر ، ارجای « پرونده اتمی » ایران به شورای امنیت و تصویب مجازات اقتصادی ، ایران بدون دفاع است . در حقیقت، وضعیت اقتصادی به فریاد می گوید نه در گذشته دولت مافیاها قصد مقاومت داشته است و نه حالا دارد. بسا قصد استفاده از دو فشار برای زبون و رام کردن ملت ایران را دارد . زیرا اگر اندک صداقتی می داشت ، عوامل مقاومت در برابر تحریم اقتصادی ایران را از بین نمی برد . یعنی ،
الف - حساب پس انداز را از ارز خالی نمی کرد . و
ب – بودجه دولت و در نتیجه، اقتصاد کشور را بیش از پیش به درﺁمدهای نفتی وابسته نمی کرد .

ج - دولت را به دولت تروریستها بدل نمی ساخت و با پاک کردن دولت ، بخصوص دستگاههای اقتصادی، از مدیریت و با اتخاذ مواضعی که جز دلیل تراشیدن برای امریکا و اسرائیل و اروپا نیستند، موجب تشدید انزوای ایران و فرار سرمایه ها و استعدادها از کشور، خود داری از سرمایه گذاری و در نتیجه رکود شدید اقتصادی نمی شد .

2 – و هرگاه براستی بنایش بر تولید برق بود، به دنبال چنین برقی از اتم نمی رفت که هزینه تولیدش بحدی سنگین است که کسی توان مصرف ﺁن را به بهای تمام شده نیز ندارد . نیروگاه اتمی که روسها می سازند، بر فرض که ﺁماده بهره برداری شود، تنها وقتی می تواند بکار افتد که دولت بخش بزرگی از بهای مصرف ﺁن را ، خود بپردازد .

و بر فرض که « مصالح علیه » ایجاب می کرد برقی چنین گران تولید شود و هرگاه بنا بر این بود که به دنیا اطمینان بدهد ایران جز تولید برق اتمی نمی خواهد ، مواضعی که بدستور ﺁقای خامنه ای اتخاذ می شوند، اتخاذ نمی شدند . این مواضع، صبر مدیر ﺁژانس بین المللی انرژی اتمی را به پایان برده و اروپا را به ارجای پرونده به شورای امنیت موافق کرده و بهترین فرصت را برای حمله نظامی به ایران فراهم ﺁورده اند .

و هرگاه قصد رساندن کار بحران به مداخله نظامی امریکا و... بوده است، دست کم می باید مقاومت در برابر تهاجم سازمان داده می شد . سقوط هواپیماها و سخن ناسنجیده احمدی نژاد - سقوط هوایپماها بخاطر نبود قطعات یدکی - یعنی ﺁسمان ایران باز و حمله هوائی به ایران بلامانع است . هرچند ، اگر هم هواپیماها اسقاط نبودند، توان مقابله هوائی نبود .

با وجود این واقعیتها ، یا ﺁقایان خامنه ای و سران مافیاهای حاکم عقل خویش را از دست داده اند و بسان دیوانگان با سرنوشت ایران بازی می کنند . یا مأمورند بحران را به جائی برسانند که سبب شود امریکا بر وطن ما دست یابد و برنامه سلطه بر خاورمیانه بزرگ، از مرز هند تا شمال افریقا ، تحقق یابد و یا گمان می برند ، شما ایرانیان را میان دو فشار، یکی بحرانهای داخلی ( بحران شدید اقتصادی، « بحران جمهوریت » ، « بحران مهدویت » ، « بحران مدیریت » و... ) و دیگری بحران خارجی شدید ، خوار و رام می کنند و، بنا بر رویه، با تسلیمی از نوع تسلیم در موارد گروگانگیری و جنگ 8 ساله ، « از بحران عبور می کنند » !

ایرانیان !
تبدیل شدن مافیاهای حاکم به یک فرقه ، فرقه ای زورپرست، انحطاط رژیم را گزارش می کنند . در جریان انحطاط نیاز رژیم به بحرانهای خارجی و تشدید انزوا بیشتر می شود . ﺁیا تجربه های گروگانگیری و محاصره اقتصادی و جنگ 8 ساله و... به شما نیاموخته است که بحران اتمی می تواند به فاجعه ای بس ویرانگر بیانجامد ؟ چرا فرصت انحطاط رژیم را مغتنم نمی شمرید ؟ چرا خود ابتکار عمل را در دست نمی گیرید و این ابتکار را به قدرتهای خارجی باز می گذارید ؟ چرا سرنوشت خویش را به دست جنگ و تحریم اقتصادی و... می سپارید ؟ چرا می گذارید مافیاهای تبهکار سرهای شما را، به نشان خفتی بتمام، در سینه هایتان فرو برند ؟ سر به اعتراض بر افرازید و برخیزید .

22دیماه 1384 مصادف با 12 ژانویه 2006