ديپلماسي بد، طبل جنگ را به صدا در آورد، بيژن صف سري

امروزه روز ديگر چون اعصار گذشته كه حاكميت ها بدون در نظر گرفتن افكار عمومي، تنها به سلايق و خواست شخصي، هوس جهانگشايي مي كردند و به توصيه مشير و مشاوران رمال و دور قاب چينان خود در چشم بر هم زدني طبل جنگ را به صدا در مي آوردند، نمي توان ملت بي خبر از همه جا را، روانه ميدان هاي جنگ كرد

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

در چند روز گذشته آنچه در صدر اخبار جهان قرار گرفته است تصميم گيري جهانيان نسبت به وضعيت ايران براي از سر گيري تحقيقات هسته اي است
كه اگر چه امروز مردم اين آب و خاك همه سر در لاك سكوت فرو برده اند اما متحير از آنند كه چگونه طي چند ماه با بر سر كار آمدن دولت جديد ناگهان موقعيت كشور بدانجا رسيده است كه از دوست و دشمن همه بر عليه او بر خاسته اند خاصه همسايگاني چون روسيه كه خود ازاين پروژه به اصطلاح ملي و ميهني ما ايرانيان منفعت ها برده و بنا به همين دليل تا كنون يكي از مدافعان ايران در مجامع بين المللي بوده است ، ناگهان تغير موضع ميدهد و به صف به اصطلاح دشمنان ما مي پيوندد كه كمترين باز تاب اين خبردر ميان مردم از همه جا بي خبر اين آب و خاك همانا شنيدن طبل جنك و تحريم ها است كه با روي كار آمدن دولت مهرورزي هرگز گمان آن را نداشت . اگرچه در بين گروهي از دولتمردان در توجيح برانگيختن خشم جهانيان شنيده شده است كه هشت سال لبخند سيد خندان را به جهانيان عرضه داشتيم حال چه باك ،از خشم دولت مهروزي كه بايد پذيرا باشند ؟ غافل از آنكه :

آخر چو فسانه مي شوي اي بخرد
افسانه نيك شو نه افسانه بد

در به تصوير كشيدن ديپلماسي امروز دولتمردان اين كهنه ديار اين حكايت مصداق مي يابد كه مي گويند يك روز هيتلر رهبر آلمان نازي به نواختن پيانو مشغول بود و مارشال گورينك مرد شماره 2 نازي هم سراپا به گوش ايستاده بود ،هيتلر روبه مارشال گورينگ مي كند و مي گويد : آيا خوب پيانو مي نوازم ؟ گورينگ هم كه كوشش از بد نوازي پيشوا آزرده شده بود ، لحظه اي سكوت كرد چون نمي دانست چه جوابي بدهد ، اما سرانجام گفت : پيشواي من ، مردم دنيا بر سه دسته اند ، اول آنهايي كه قادر به نواختن پيانو نيستند ، دوم آنهايي كه بد مي نوازند ، دسته سوم هم آنهايي هستند كه در اين هنر استادند ، لذا خوشبختانه بايد عرض كنم كه پيشوا موفق شده اند در مدت كوتاهي از دسته اول به دسته دوم ارتقا يابند . حال حكايت ديپلماسي دولتمردان اين آب و خاك است كه از اول برپايي جمهوري اسلامي اساسا فاقد هرگونه ديپلماسي بوده اند و اكنون هم بعد از 26 سال سر و كله زدن با جهانيان، از ميان همه ي روش هاي معمول و متداول روابط بين الملل بد ترين نوع از ديپلماسي را بر گزيده اند، ديپلماسي جنگ و تنش .

در سرنوشت ملت ها و حاكميت ها، لحظه هاي سرنوشت ساز بسياري وجود دارد ، خاصه اين لحظه هاي سرنوشت ساز زماني حساسيت بيشتري مي يابند كه به روابط با جوامع و دولت هاي ديگر مربوط شود كه تاثير مستقيم بر سرنوشت ملت ها و دولت ها دارد .

امروزه روز ديگر چون اعصار گذشته كه حاكميت ها بدون در نظر گرفتن افكار عمومي، تنها به سلايق و خواست شخصي، هوس جهانگشايي مي كردند و به توصيه مشير و مشاوران رمال و دور قاب چينان خود در چشم بر هم زدني طبل جنگ را به صدا در مي آوردند ، نمي توان ملت بي خبر از همه جا را، روانه ميدان هاي جنك كرد ، به ديگر سخن دوران سپر كردن مردم براي هوي و هوس حاكمان سپري شده است و دوره دوره ي است كه تا مردم از چند و چون ماجرا و دلايل وانگيزه ستيز كردن با بيگانگان را ندانند پاي در هيچ ميدان جنگي نمي گذارند.
بعد از به روي كار آمدن دولت جديد و چرخش در سياست خارجي آنچه براي مردم اين كهنه ديار لاينحل مانده است بر طبل جنك كوبيدن حاكميت است كه يك روز ناگهان با طرح ماجراي هولوكاست جهاني را بر عليه خود مي بينند و هنوز از حيرت طرح نا بهنگام اين ماجرا در نيامده با طرح ماجراي تحريك آميز ديگري از سوي دولت نو پا روبرو مي شود، كه جيغ جهانيان را باعث ميگردد كه همانا آن را نشانه اي بر يورش به اين آب و خاك اهورايي خود مي بيند .
.
بر خلاف تصور دولتمردان امروز اين كهنه ديار ، كه دليل دشمني جهانيان با اين گستره تاريخي را ، عدم تمايل جهان به پيشرفت تكنولوژي هسته اي در اين آب و خاك مي دانند، به باور اين قلم علارغم همه تبليغات وسيعي كه براي القا اين باور نادرست در جامعه صورت گرفته است ، مردم بي خبر از همه جاي اين كهنه ديارآن را دليل تاثير گذاري بر قبول دشمني جهان با خود نمي داند . چرا كه وقتي مي شنود حتي نمايندگان مجلس هفتم كه اغلب به حكم انتصاب و نه انتخاب در خانه ملت نشسته اند و با دولت سري از هم جدا دارند ، از روند مسئله هسته اي اظهار بي اطلاعي مي كنند و هر روز يكي از آنها در مصاحبه با خبر گزاري هاي خودي از سير نتيجه مذاكرات و تصميماتي كه در ارتباط با اين پروژه ملي و ميهني گرفته مي شود اظهار بي اطلاعي مي كنند و گله و شكايت دارند ، چگونه بايد از ملت بي خبر از همه جا انتظار داشت كه به باور آنچه سعي در القا آن دارند برسند؟ مگر آنكه باور كنيم اگر امروز بعد از بيست و شش سال ناگهان بحث مقبوليت آرا و نطر مردم در نظام اسلامي از سوي گروهي از عالمان ديني مطرح مي شود و جمهوريت را قالب مطلوب براي اسلام و اداره كشوراسلامي نمي بينند ، طرح اين موضوع بي حكمت نبوده است كه تنها با اين استدلال مي توان همه بي خبري ملت را در طول 26 سال گذشته توجيح كرد و بس .