علامت سئوال، پويان انصاري

[email protected]

سیر حوادث در زمینه های مختلف به خصوص سیاسی، انسان آزادیخواه را به فکر می اندازد و به تعمق وا میدارد و ایرانیان آزادیخواه از این قاعده مُستثنی نیستند.

منهم به عنوان یک انسان سیاسی که حوادث جهان را دنبال میکند، اتفاقات کشور نپال را دنبال کرده ام. در این نوشته هم قصد شکافتن و تجزیه و تحلیل مبارزات مردم این کشور را ندارم. در حقیقت مبارزات مردم نپال برای تغییر دیکتاتوری مسلط بر کشورشان، بهانه ی شد که چند خطی، هر چند کوتاه یا بهتر بگویم درد دل خود را در رابطه با مردم خودمان بنویسم .

همانطور که شاهد بودیم مردم نپال علیه رژیم خود شورش کردند و مبارزات آنها از تظاهرات چند صد نفری آغاز شد. هر چند در این راه مردم با یورش و سرکوب وحشیانه پلیس روبرو شدند ولی سرکوب پلیس، باعث این نشد که مردم به تظاهرات خود پایان دهند، بلکه بر عکس، مردم نپال مبارزات خود را شدت بخشیده و در زیر چکمه پلیس فاشیستی نپال، مبارزات خود را گسترش دادند و در این راه هم دهها نفر از آنها توسط پلیس سرکوبگر به قتل رسیدند، ولی مردم با همبستگی و مقاومت خود، تظاهرات خود را پی در پی ادامه دادند، تا جایی که حتی برخی از گزارشگران از تظاهرات یکصد هزار نفری آنها نام بُردند.

در هر صورت، مبارزات مردم نپال، به گونه ایی پادشاه نپال را وادار به عقب نشینی کرد، از اینرو "شاه گیانندرا " مجبور شد که بگوید "صدای انقلاب شما را شنیدم" و به شکلی قبول کرد "قدرت" که گویا ارث پدری اش بوده، را به مردم نپال واگذار کند!!!! البته ناگفته نماند که امیدواریم مردم نپال مانند ما ایرانیان فقط مرگ بر شاه نگفته باشند و تراژدی ما برای آنها تکرار نشود.

دوستان و رفقایی که در مورد مبارزات ایران به بحث و گفتگو می نشینند، همه و همه، مُتفق القول میگویند چرا مردم ما بعداز 27 سال، آنهم بیست و هفت سالی که در تمام شئون زندگی خود زیر چکمه های حزب الله، له شدند، دست به یک تظاهرات گسترده و ادامه دار نمی زنند!؟ کدام ایرانی شرافتمندی است که از این رژیم جنایتکار، ضربه ای نخورده باشد؟ رژیمی که از همان آغاز حکومتش مبارزان را در کُردستان به خاک و خون کشید، زنان کشورمان را با تو سری یا روسری مجبور به پذیرش پوشش اجباری کرد! غُرور و حیثیت جوانان را به طُرق گوناگون لگد مال کرد، یکشبه هزاران تن از بهترین فرزندان این مرز و بوم را به چوبه دار فرستاد،و هنوز هم، هر روز شاهد شکنجه و اعدام هستیم. خلاصه اینکه، این رژیم کوچکترین آزادی فردی را که حق مسلم هر انسانی است، با شمشیر اسلامی اش به خون می کشد.

این یک واقعیت است که مردم تحت ستم ما با گوشت و پوست و خون خود شاهد کارنامه ننگین 27 سالهِ این رژیم جنایتکار هستند، کارنامه ننگینی که در آن جز، اعتیاد، تن فروشی، شکنجه، اعدام، قصاص، بیکاری و....... چیزی دیگری پیدا نمیکنند.

اما نکته بسیار مهم و آموزنده، تجربیات مبارزات خود مردم ایران در اقشار مختلف بوده است، آنها مبارزات دانشجویی هیجده تیرماه، زنان، معلمان .... ، .... تا مبارزات گارگران را در مقابل حکومت ملایان با عبا و بی عبا تجربه کرده اند و در این راه هم، دستگیر شدند، شکنجه شدند و جان خود را هم از دست دادند.

اما باز هم یکی دیگر از این تجربیات، مبارزات و تظاهرات مردم سایر کشورها بود. مگر مردم ما در جریان مبارزات و تظاهرات جوانان فرانسه، نبودند؟ مگر به وسیله تلویزیون جهنمی جمهوری اسلامی ایران شاهد مقاومت این جوانان، علیه پلیس فرانسه نبودند؟ مگر جوانان فرانسه مجهز به اسلحه و یا سلاح سنگینی بودند! و پلیس فرانسه با گُل به سوی آنها پورش می بُرد؟

مگر از همان تلویزیون فاسد، مبارزات مردم نپال را به چشم خود ندیدند؟ دیدند چطور این تظاهرات در ادامه خود به هزاران نفر رسید، دیدند چطور پلیس فاشیستی نپال به طرف مردم شلیک میکرد، دیدند چطور دهها نفر به خون غلطیدند.

آیا این سئوال در ذهن شما به وجود آمده است که بعداز اینهمه تجربه، چطور این رژیم قُرون وسطایی توسط خواهران زینب به خودش اجازه میدهد که سُلطه ننگین خود را با، یا روسری یا تو سری، به صدها هزار زن مبارز، نشان دهد!!!!

اما، یک لحظه فکر کنید که در یکی از این فرداها، میلیونها زن، بدون روسری بیرون بیایند! نه شعاری نه ..... و هیچ واکنشی، یکروز عادی، مانند روزهای دیگر، که مردم از جمله زنان، در خیابانها رفت و آمد میکنند، با این تفاوت که دیگر روسری بر سرشان نیست! واقعأ فکر میکنید حکومت در برابر خیل عظیم میلیونی زنان که بدون هیچ شعاری و خیلی عادی در رفت و آمد هستند چه عکس العملی میتواند نشان دهد؟ این عکس العمل رژیم را در ذهن خودتان تصویر کنید و به آن پاسخ دهید، فقط این را بگویم که حکومت جنایتکار و حزب الله اش و خواهران زینب اش، نمیتوانند مانع این فکر و پاسخ تان در ذهن شما باشند، امتحان کنید.

مای 2006 - استکهلم