 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاری دانشجويان ايران - تهران
سرويس: انرژی هسته‌يی
خبرگزاری نووستی به نقل از يک منبع ديپلماتيک ايرانی نوشت: اتم استروی اکسپورت و نمايندگان ايران يک جدول زمانی درباره‌ی راه‌اندازی نيروگاه هسته‌يی بوشهر در نيمه‌ی دوم سال ۲۰۰۷ را امضا کردند.
به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا) اين خبرگزاری به نقل از منبع ياد شده که نامی از وی نبرد نوشت: اين جدول زمانی روز سه‌شنبه به امضای دو طرف رسيده است.
اتم استروی اکسپورت که شرکت تک قطبی صادرات تجهيزات و خدمات نيروگاه‌های هسته‌يی است از سال ۱۹۹۵ تاکنون بر روی پروژه‌ی ساخت اولين نيروگاه هسته‌يی ايران در بوشهر کار کرده است و بيش از ۳۵۰۰ کارگر روسی در اين نيروگاه فعاليت می‌کنند.
منبع ديپلماتيک ياد شده گفت که تاريخ راه‌اندازی نيروگاه بوشهر روز دوشنبه در نشستی ميان رييس آژانس انرژی هسته‌يی فدرال روسيه و مقامات ايرانی هماهنگ شد.
به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران، اولين نيروگاه هسته‌يی ايران که هنوز در حال تکميل است و احداث آن با مصائب فراوان همراه بوده، بارها قرار شده در تاريخ‌هايی مشخص تکميل شود، اما هنوز اين امر برای ورود حدود ۱۰۰۰ مگاوات برق هسته‌يی به شبکه‌ی برق کشورمان ميسر نشده است.
تلاش و برنامه‌ريزی برای به‌کارگيری انرژی هسته‌يی در ايران سابقه‌ای طولانی دارد به گونه‌ای که پيش از پيروزی انقلاب اسلامی قرار بود تا سال ۱۹۹۳ ميلادی حدود ۲۳ هزار مگاوات برق کشور از طريق انرژی هسته‌يی تامين شود، اما ايران به دليل مانع تراشی‌های خارجی، تاکنون حتی نتوانسته است از يک وات برق هسته‌يی استفاده کند.
ايران قرارداد ساخت نيروگاه‌های اتمی بوشهر ۱ و ۲ را ابتدا با شرکت KWU (کرافت ورک يونيون) آلمان و از شرکت‌های تابعه زيمنس، هر يک به قدرت اسمی ۱۲۹۳ مگاوات و قدرت خالص ۱۱۹۶ مگاوات به امضا رساند، اما زيمنس از تکميل اين نيروگاه که تا حد بسياری از آن را ساخته بود، پس از پيروزی انقلاب اسلامی سرباز زد و حتی حاضر نشد تجهيزات ساخته شده‌ی مدار اول آن را به سازمان انرژی اتمی ايران تحويل دهد.
پس از اين ماجرا، ايران پرونده‌ی شرکت متخلف آلمانی را به دادگاه داوری بين‌المللی برد. سپس براساس رای ۱۳ مارس ۱۹۸۲ کليه قطعات و دستگاه‌های ساخته شده‌ی دو نيروگاه بوشهر تا آن زمان، به اضافه نيمی از سوخت هسته‌يی به مالکيت جمهوری اسلامی درآمد و پيمانکار موظف شد که اين قطعات را به صورت تحويل در بندر، به کشورمان تحويل دهد.
پس از صدور اين رای، سازمان انرژی ايران توانست به تدريج قسمت اعظم اين تجهيزات را به ايران بياورد، اما بخش ديگری از اين قطعات و تجهيزات در انبارهای آلمان و ايتاليا باقی ماند و دولت آلمان با تمسک به بهانه‌های گوناگون از جمله جنگ تحميلی و سپس اشغال کويت از سوی عراق از ارسال اين محموله‌ها سر باز زد.
به همين دليل ايران در نهايت برای تکميل اين پروژه به سراغ فدراسيون روسيه رفت تا از راکتورهای ۱۰۰۰ مگاواتی روسی برای بهره‌مندی از انرژی هسته‌يی برخوردار شود. سرانجام قرارداد تکميل واحد يکم نيروگاه بوشهر در ژانويه ۱۹۹۶ ميان ايران و روسيه اعتبار اجرايی پيدا کرد و از جمله مشکلات که در اوايل اجرايی شدن اين همکاری بروز کرد، فقدان مشاور با تجربه خارجی بود که با هر دو فن‌آوری و طراحی نيروگاه‌های غربی و روسی آشنايی و در عين حال اجازه‌ی همکاری با سازمان انرژی اتمی ايران را داشته باشد.
با وجود فشارهای زياد سياسی غرب و به ويژه آمريکا برای قطع همکاری‌های هسته‌يی ميان ايران و روسيه، اين همکاری‌ها ادامه پيدا کرد و مسکو متعهد به تکميل اين نيروگاه شد، با اين حال هر بار به دلايل گوناگون تکميل اين نيروگاه به تعويق افتاد. در آخرين برنامه‌ای که برای راه‌اندازی نيروگاه بوشهر و در جريان سفر رضا آقازاده، رييس سازمان انرژی اتمی ايران و الکساندر روميانتسف، رييس پيشين سازمان انرژی اتمی روسيه به بوشهر اعلام شد، دو طرف توافق کردند تا اين پروژه تا اوايل شش ماهه‌ی دوم سال ۱۳۸۵ راه‌اندازی شود.
رييس سازمان انرژی اتمی کشورمان در آن سفر که ۹ اسفند ۱۳۸۳ انجام شد، وعده داده بود که پس از نصب و مونتاژ نيروگاه بوشهر، سه ماه دوره تست نيروگاه انجام و در طول شش ماه، راه‌اندازی نيروگاه انجام شود و به مرحله‌ی توليد ۱۰۰۰ مگاوات برسد.
در همان روز، ايران و روسيه سه موافقتنامه‌ی پروتکل بازگردانی سوخت، الحاقيه‌ی قرارداد سوخت درباره‌ی مسايل مالی و زمان ارسال سوخت هسته‌يی نيروگاه بوشهر را به امضا رساندند.
طبق روال معمول، سوخت هسته‌يی نيروگاه‌های هسته‌يی چندين ماه پيش از راه‌اندازی آن نيروگاه بايد برای آن ارسال شود، اما روسيه با وجود امضای «پروتکل بازگردانی سوخت هسته‌يی از ايران» که کشورمان را موظف می‌کند، سوخت تحويل گرفته را به روسيه بازگرداند و روسيه نيز متعهد خواهد شد که اين سوخت را برای نگهداری طولانی مدت بپذيرد و آن را باز فراوری کند، هنوز اين سوخت را به ايران ارسال نکرده و در اين امر علاوه بر تعويق در تکميل نيروگاه هسته‌يی بوشهر، تاخير داشته است.
در همين حال، ايران که قصد دارد ۲۰ واحد نيروگاهی هسته‌يی را در مجموع ظرفيت ۲۰ گيگاوات احداث کند، اعلام کرده است برای احداث نيروگاه‌های بعدی هسته‌يی‌اش نيز روسيه را در اولويت قرار خواهد داد.
