گردهمايی به مناسبت بيستمين سالگرد کشتار زندانيان سياسی، کلن ۳۰ اوت

اگر ما فراموش نکنيم.....جهان نيز فراموش نخواهد کرد!
اگر ما سکوت نکنيم.......جهان نيز سکوت نخواهد کرد!
شرکت در مراسم بيستمين سالگرد فاجعه ملی قتل عام زندانيان سياسی در سال۱۳۶۷،فرصتی مناسب برای شکستن سکوت وگسترده تر کردن اعتراض ايرانيان خارج از کشور به اعدام های روزانه،سرکوب،دستگيريها وتوحش روزافزون جمهوری اسلامی درسراسرايران!
"مخالفت همراه باسکوت"با توحش جمهوری اسلامی،آن هم در خارج از ايران،درعمل، "موافقت همراه با سکوت"با اين توحش است!
گردهمآيی، به مناسبت بيستمين سالگرد قتل عام ،حداقل،۴۵۰۰ زندانی سياسی درجمهوری اسلامی ،درتابستان وپاييزسال۱۳۶۷ به دستورروح الله خمينی-
ونيز
- برای محکوم کردن آنچه طی سه دهه اخير در جمهوری اسلامی جزِيی از زندگی روزانه مردم درايران است يعنی اعدام وانتقام گيری هر روزه حکومت ازمردم عادی ودگرانديشان ،آخرين نمونه اعدام روزنامه نگار هموطن بلوچ يعقوب ميرنهاد۲۸ساله، وهمچنين در مواردی انتقام مردم از مردم بااستفاده از حق قصاص يعنی تنها حقی که جمهوری اسلامی،در ازای سلب بسياری ازحقوق ديگر، به مردم ايران عطا کرده است!

-وعليه حکومت جمهوری اسلامی، که با اعدام روزانه وپی در پی جوانان ،بيش از هر چيز يادآور حکومت افسانه ای ضحاک است!
شهر کلن –مقابل کليسای دم-راس ساعت يک ربع به ۲ بعداز ظهر شنبه ۳۰ آگوست ۲۰۰۸-۹ شهريور ۱۳۸۷، لطفا درصورت امکان به تعدادهرچه بيشتر گلهای سرخ به همراه داشته باشيد.

همزمان با برگزاری اين مراسم براين نکته تاکيد داريم که خطاب ما ومشکل ما امروز فقط به حرکت درآوردن وجدانهای بيدار درجهان نيست! مشکل "مخالفان ساکت"جمهوری اسلامی نيز هستند.جهان متمدن با مماشات بازهم بيشتر با اعمال جمهوری اسلامی ،متمدن بودن خود را زير سوال می برد وبخشی از ما ايرانيان نيز.
عملکرد جمهوری اسلامی ،لااقل اين حاصل رادارد که، به ما درشناخت واقعی تر خود کمک می کند.
جمهوری اسلامی حرف آخر خود،يعنی سرکوب وتوحش بی مرز را زده است.آيا آن گروه از هموطنان ،به خصوص در خلرج از ايران که در مقابل اين توحش تا به امروز سکوت کرده اند واز ظاهرشدن در انظار عمومی در اعتراض به آن ابا دارند نيز حرف آخر خودرا زده اند؟عملکرد تا به امروز آنان خواسته يا نا خواسته به سود توحش حاکم برايران تمام شده است.
سوال امروز ،بدون کم وزياد اين است، پذيرش توحش آری يا نه؟"مخالف ساکت" توحش جمهوری اسلامی، آنهم در خارج از ايران وجود ندارد!واگر وجودداشته باشددرعمل،"موافق ساکت" آن است!
***
دراين رابطه برای عمل به حداقل وظيفۀ
مهم تر ازهمه اخلاقی که به عنوان يک مدافع حقوق بشر،يک ايرانی آزاديخواه ، يک مخالف توحش و يا يک تبعيدی سياسی داشته و داريم، به مناسبت بيستمين سالگرد قتل عام *هزاران تن از فرزندان دربند مردم ايران در تابستان وپاييز سال ۱۳۶۷ درزندانهای سراسر ايران به دستور روح الله خمينی ، ولی فقيه ، که حتی خارج از" قوانين" وبا نقض احکام "دادگاههای" خود اين حکومت، انجام شد، و در اعتراض به جمهوری اسلامی که درطی ۳۰ سال اخير حتی تعدادی بيش از۲۰۰سال گذشته را در ايران به جوخه های اعدام سپرده است و دارای بالا ترين درصد اعدام ، ودومين تعداد اعدام سالانه در جهان بوده وتنها اعدام کننده کودکان درجهان است، و در محکوميت تمامی موارد اعدام ،شکنجه ودستگيری و....در همه سالهای بالا تراز سياه جمهوری اسلامی،
برای بيستمين بار به عنوان بخشی از دادخواهان بيدادی که برهم ميهنان ما رفته وميرود،گردهم می آييم.

***
آغاز مراسم با يک دقيقه سکوت به ياد همه قربانيان سرکوب جمهوری اسلامی وپس از آن يک دقيقه کف زدن در تحسين همه کوشندگان وجانباختگان راه آزادی در ايران خواهد بود،درادامه افکار عمومی ووسايل ارتباط جمعی را در جريان آنچه درايران می گذرد قرار می دهيم ،از هر شرکت کننده تقاضای صحبت وهمکاری دراين مورد راداريم، و در پايان با حرکت به طرف رود راين، گلهای سرخی را که به تعداد هر چه بيشتر به همراه خواهيم داشت، به سنت هرسال به آبهای راين خواهيم سپرد. در طول مراسم ليست طولانی نام وعکسهای تعدادی اززندانيان سياسی قتل عام شده*** به صورت يک نوار بسيار طولانی به هم پيوسته ،به بلندی برجهای کليسای دم، بلند در آسمان محل معلق خواهد بود .
***
آن چه سران جمهوری اسلامی دل به فراموش شدن آن خوش کرده اند ،فراموش شدنی نيست .از فاجعه ملی ۱۳۶۷ دورتر ولی به روز محاکمه اوامر وعوامل آن نزديک تر می شويم!
با وجود همه فرازونشيبها و تاخير ها، نمونه هايی مانند محاکمه ومجازات مسولان قتل عامهای جمعی در يوگسلاوی، کردستان عراق- حلبچه، کامبوج، آرژانتين، شيلی و رواندا و...، بعضا بعد از ۳۰ سال، نشان می دهد که آن چه که سران جمهوری اسلامی به فراموش شدن آن دلخوش کرده اند، فراموش شدنی نيست. وظيفه ما استفاده از موقعيتهايی نظير سالگرد فاجعه قتل عام ۱۳۶۷ برای يادآوری و تحت تاثير قرار دادن وجدان بيدار افکار عمومی ووسايل ارتباط جمعی با بهترين وموثرترين شکل ممکن ودر بهترين مکان ،ونه فقط صدور بيانيه ،می باشد. مانند همه نمونه های ديگر ،سيرآتی حوادث در صورت پی گيری ما در نهايت به چيزی به جز پيروزی حقوق بشر ومدافعان آن منجر نخواهد شد.**اين اعتقاددرهمگی ما راسخ است که هر چه به لحاظ زمانی از فاجعه ملی ۱۳۶۷دورتر ميشويم،به روز محاکمه آمران وعاملان آن وساير جنايات جمهوری اسلامی نزديک تر می شويم.
کداميک از مسولان محاکمه ومجازات شده حکومتهای مشابه تصور فرارسيدن چنين روزی را داشتند؟

***
جهان متمدن،جمهوری اسلامی،مبارزه حقوق بشری عليه توحش اين رژِيم وهد فها ونتايج آن!
شهردار هيروشيما در شصت وسومين سالگرد کشته شدن هزاران تن در انفجار اولين بمب اتمی ، يولای ۲۰۰۸، به درستی عنوان کرد که وجود بمب اتم برروی کره زمين بقای نوع انسان را به خطر انداخته است، براين سخن بايد افزود که تحمل عملکرد و نيز حضور حکومتی مانند جمهوری اسلامی در جهان امروز، که مروج علنی توحش است، از سوی جهان و نيز ايرانيان متمدن، اکنون اساس تمدن و حتی باور به ادعای متمدن بودن را ،به مفهوم واقعی آن، به زير سوال برده است. دراين ميان وظيفه ما برای رسيدن به يک حکومت متعهد ومعتقد به حقوق بشر، کماکان ادامه مسير ۲۰ سال گذشته در جلب توجه باز هم بيشتر افکارعمومی ووسايل ارتباط جمعی به نقض خشن حقوق بشر درايران و نيز تبليغ برای حقوق بشر، مدارا، صلح جويی و دوری از خشونت و.... در بين جامعه ايرانی و تبليغ رسومی مانند سنت" خون بس" است****،کشور ما به عنوان رکورددار اعدام واعدام کودکان و...به" خون بسی " نه در مقياس يک روستا که در سطح ايران نياز دارد!
مانند مجازاتهايی نظير سنگسار وقطع اعضای بدن که جمهوری اسلامی تاکنون چند بار اجرای آن را زير فشار بين المللی متوقف کرده است، درصورت تلاش وسيع تر وهماهنگ تر ما مدافعان حقوق بشر قطعا بخشی از اعدام ودستگيريها در ايران قابل جلوگيری است .ميزان تاثير هرحرکت اعتراضی،وقتی آن را درکنار مجموعه اعتراضات در ايران وجهان بگذاريم،بهتر قابل درک است.

جمعيت دفاع از زندانيان سياسی ايران –کلن ۲۵ مرداد ۱۳۸۷

* ۳۰ آگوست ۲۰۰۸، در ساعت ۱۶ نيز مراسم يادبودی نيز برای قربانيان فاجعه ملی در سالنی درشهرکلن در اشتولتز اشتراسه برقرار است که بعد از پايان مراسم در صورت تمايل می توان در آن نيز شرکت کرد و در ساعت ۱۸ همان روز در کلن-کاپلن اشتراسه نيز.
**از روز ۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه عليه حکم اعدام را ،ايرانيان آزاديخواه می توانند و بايد حداکثر استفاده را در جهت مبارزه عليه صدور واجرای احکام اعدام در ايران،به خصوص در مورد زندانيان سياسی،کودکان و زنان بنمايند.
***آخرين زندانی سياسی اعدام شده، تابه امروز،يعقوب مهرنهاد ۲۸ساله روزنامه نگار بلوچ در۴آگوست،آخرين کودک اعدام شده محمد حسن زاده۱۶ساله،کرد ايرانی، وآخرين فردسنگسار شده جعفر کيانی ،اهل قزوين ،می باشد.معلم هموطن کرد فرزاد کمانگر نيز ازجمله بسيار زندانيان سياسی است که در خطر جدی اعدام است .آخرين زندانی سياسی که به اعدام محکوم شده حبيب الله لطيفی۲۶ساله دانشجوی هموطن کرد است. حکم اعدام محمد فدايی که در ۱۶سالگی مرتکب قتل شده ونيز بهنود شجاعی نوجوان ديگر تاييد شد ه است.بيش از صدنوجوان زير۱۸سال درايران درانتظاراعدامند.
فقط در ۲۷يولی ۲۹تن در تهران در۲۹يولی ،۹تن ديگر درقم،اصفهان،بوشهروزاهدان اعدام شدند.هويت ،چگونگی دادگاه واتهام بسياری از آنان نامعلوم است.همچنين درآخرين توطءه چينی خطرناک برای هموطنان دربند بهايی،وزارت اطلاعات آنان را به شرکت دربمب گذاری متهم کرده است. ليست نسبتا کامل زندانيان سياسی قتل عام شده در سا ل ۱۳۶۷ در سايت عصر نوموجود است(اسامی ۴۴۸۵تن).
****۲هفته قبل دريک روستای کوچک استان ايلام،پدر ومادر ی که فرزند آنان به دست يک نوجوان زير ۱۸سال به نام حسين جزی به قتل رسيده بود ،در مراسمی به نام خون بس قاتل فرزندشان را،که موقع وقوع جرم زير ۱۸سال داشت،عفو کردند.
همزمان با گردهمآيی به روال هميشگی،بيانيه های مطبوعاتی به زبان آلمانی برای تمامی رسانه ها ی خبری ارسال می گردد.