حرف آخر، حسين شريعتمداري، کيهان

( يادداشت روز )

شش ماه قبل- 28 آذرماه 83- طي يادداشتي با عنوان «70 قطعي يا 100 احتمالي» شرايط كنوني در اردوگاه اصولگرايان را پيش بيني كرده بوديم، در آن هنگام، اگرچه هنوز نشانه هاي تفرقه در ميان نامزدهاي اصولگرا مانند امروز آشكار نشده بود ولي نگارنده با استناد به برخي از شواهد و قرائن كه از احتمال تفرقه كنوني حكايت مي كرد، نسبت به عواقب آن هشدار داده و تأكيد كرده بود، اگر نامزدهاي اصولگرا به وحدت نرسند و براي رسيدن به نامزد واحد، از سليقه هاي سياسي- و شايد هم نفساني- خود پائين نيايند، به يقين، گردش شرايط موجود آنها را از جايگاهي كه حركت اصولگرايي در جامعه پديد آورده است، پائين خواهد كشيد. بعد از نگارش آن يادداشت- 6ماه قبل- برخي از نامزدها گله كردند كه در ارزيابي خود عجله مي كني زيرا كه ما بالاخره به وحدت خواهيم رسيد و نگارنده در پاسخ گفت؛ بيم آن است كه شما در حركت خود، آرام آرام به بيراهه برويد و...
متاسفانه پيش بيني شش ماه قبل كيهان تحقق پيدا كرد و آن واقعه كه با تلخي از آن ياد كرده بوديم، اتفاق افتاد. و نتيجه آن كه امروزه اگرچه مجموعه آراء اصولگرايان از تك تك تمامي نامزدهاي ديگر بيشتر است ولي پافشاري غيرقابل توجيه برخي از نامزدهاي اصولگرا كه هركدام فقط خود را براي رياست جمهوري لايق!! مي دانند، باعث شده است كه اولاً انتخابات با احتمال زياد به مرحله دوم كشيده شود و ثانياً؛ اين احتمال قوت گرفته است كه هيچكدام از نامزدهاي اصولگرا در رقابت مرحله دوم حضور نداشته باشند. چه حكيمانه است سخن مولايمان حضرت امير عليه السلام كه امروز، برادرم آقاي حسين مظفر يادآوري كرد، آنجا كه حضرت مي فرمايند: «از گذشته عبرت بگيريد، نه آن كه خود عبرت آيندگان شويد» و...
اكنون چه بايد كرد؟ قبل از پاسخ به اين سؤال ضروري ترين مقدمه كار آن است كه «ساده انديشي نبايد كرد». چرا كه اين روزها، در پي رخدادهاي اخير، عرصه انتخابات و رقابت ها دستخوش تغييرات جدي شده است و كمترين بي توجهي مي تواند عواقب نامطلوبي به دنبال داشته باشد. از يك زاويه، مي توان سه طيف را در ميدان مشاهده كرد، 1- طيف اصولگرايان 2- آقاي هاشمي رفسنجاني 3- آقايان معين و كروبي و مهرعليزاده و اما، از نگاهي ديگر بايد آقايان هاشمي رفسنجاني و كروبي را -با وجود اختلافات فراواني كه دارند- در يك طيف و آقاي معين را در يك طيف جداگانه قرار داد. چرا كه آقايان هاشمي و كروبي، اگرچه به دليل عملكرد گذشته خود -دولت سازندگي و جريان مدعي اصلاحات- با انتقادات جدي و منطقي از سوي اصولگرايان روبرو هستند ولي بر اعتقاد خويش به مباني نظام اسلامي و قانون اساسي تأكيد مي ورزند و از اين زاويه با طيف آقاي معين تفاوت اساسي دارند. دكتر معين علاوه بر مواضع و عملكرد گذشته خود كه بسيار سؤال برانگيز است، در تبليغات انتخاباتي اخير، بگونه اي سخن مي گويد و از برنامه دولت احتمالي خويش خبر مي دهد كه گويي بيرون از دايره نظام اسلامي و منافع و ارزش هاي تعريف شده مردم اين مرز و بوم گام برمي دارد، هرچند جريان پشت سر ايشان بعد از مشاهده ناتواني و يا مقاومت احتمالي وي در برابر خواسته هاي خويش كه آشكارا با مباني اسلام و انقلاب در تضاد است، بدون كمترين ترديد از آقاي معين عبور خواهد كرد، همانگونه كه پيش از اين در مقياسي پائين تر، از آقاي خاتمي عبور كرد، ولي شخصيت آقاي معين هرچه باشد، اكنون و در انتخابات نهم، ديدگاه و مواضع همان جريان مشكوك سياسي را نمايندگي مي كند و...
با اين تصوير از ميدان كنوني انتخابات مي توان نتيجه گرفت كه در آرايش صحنه نسبت به چند هفته گذشته، تغييرات قابل توجهي پديد آمده است.
اجازه بدهيد براي روشن ترشدن ماجرا به نكته اي اشاره كنيم. دو روز قبل، خبرنگار روزنامه «فايننشال تايمز» طي مصاحبه اي از نگارنده پرسيد «درحالي كه حزب الله لبنان كه الگوگرفته از ايران اسلامي است به آساني در انتخابات لبنان نامزدهايي را معرفي مي كند و همه هواداران حزب الله بدون ترديد و يكپارچه به نامزدهاي تعيين شده رأي مي دهند، چرا اصولگرايان در ايران نمي توانند روي يك نامزد واحد به توافق برسند»؟ و نگارنده در پاسخ گفت؛ «حزب الله لبنان در انتخابات آن كشور با گروه ها و احزابي رقابت مي كند كه دشمن موجوديت حزب الله هستند و پيروزي رقيب ضربه اي هولناك بر موجوديت حزب الله خواهد بود. اين احساس خطر باعث مي شود كه سليقه هاي متفاوت به نفع اصول مشترك كنار برود ولي در ايران اسلامي، حاكميت در اختيار اسلام انقلابي است و در رقابت هاي انتخاباتي موجوديت نظام در خطر نيست و تك تك آرايي كه به صندوق ها ريخته مي شود، قبل از «آري» به اين يا آن «كانديدا»، آري به نظام و «نه» به دشمنان است.»
فرمول مورد اشاره، اگرچه در تمامي ابعاد آن با رقابت هاي انتخاباتي كشورمان قابل انطباق نيست ولي نبايد فراموش كرد كه ايران اسلامي الگوي تمامي حركت هاي انقلابي در جهان اسلام است و بديهي است كه «هركه بامش بيش، برفش بيشتر» و مسائلي از اين دست در جمهوري اسلامي ايران به دليل جايگاه رفيعي كه در معادلات جهاني دارد، كمش هم زياد است...
و اما، اكنون، صرفنظر از قضاوت ديگران، مراقبت و نگهداري دلسوزانه از نهال اصولگرايي كه طي دو سال اخير، بار ديگر شاخ و برگ كشيده و در مقياس شوراها و مخصوصاً مجلس هفتم به بار نشسته است، يك ضرورت و تكليف غيرقابل انكار است و عبور از شرايط خاصي كه در آن قرار گرفته ايم همت بيشتري مي خواهد. چگونه؟!
بايد به همان فرمول «70 قطعي بهتر از 100 احتمالي» است بازگرديم و اگر نامزدهاي اصولگرا -كه علي رغم برخي از گلايه ها- كمترين ترديدي در اصولگرايي آنها نيست، به هر علت، به تفاهم نرسيده اند، ملت در گزينش آنها به تفاهم برسند و با تخفيف در سليقه هاي سياسي خود -كه ضروري و حياتي است- يكي از 4 نامزد حاضر در صحنه را كه احتمال آراي بيشتر او را مي دهند، برگزينند و يقين داشته باشند كه اگر سليقه خاص آنها تأمين نشده باشد، اصول و مباني مورد قبول آنان تأمين خواهد شد.
نگارنده چند روز قبل، طي يادداشتي با عنوان «وقت تنگ است» پيشنهاد كرده بود دو تن از 4 كانديداي اصولگرا كه تكميل كننده يكديگر به نظر مي رسند، با هم ائتلاف كنند و در آن يادداشت نيز، اگرچه مخاطبان از مصاديق آن برداشت هاي متفاوتي داشتند ولي منظور دو نفر از كساني بود كه احتمال رأي بيشتري دارند، با اين اميد كه آراي اصولگرايان به جاي پخش شدن بين 4 كانديدا، بين دو كانديدا پخش شود.

امروز، اما با تغيير محسوسي كه در آرايش عرصه رقابت ها ديده مي شود و با احتمال نزديك به قطعي دو مرحله اي شدن انتخابات، تنها راه باقيمانده تنازل هواداران 4 نامزد اصولگرا از سليقه هاي سياسي و شخصي خويش -با حفظ اصول و مباني اصولگرايي- و رويكرد به كانديدايي است كه احتمال آراي او را بيشتر از ديگران تلقي مي كنند. در اين حالت نيز، احتمال ريخته شدن آراء به 4 سبد، اگرچه كم و بيش وجود دارد ولي به يقين در مقياس قابل توجهي از به هدر رفتن آراء جلوگيري خواهد كرد.