انتخابات پارلمانى عراق و بازتاب آن در مطبوعات اروپايي، صداي آلمان

اولين انتخابات پارلمانى آزاد و دمكراتيك عراق پس از دهها سال، كه عليرغم تهديدهاى شورشيان آن كشور نسبتآ بخوبى و با موفقيت برگزار شد، موضوع تفسيرهاى اكثر روزنامه هاى امروز آلمان و ساير كشورهاى اروپائى است.

منجمله روزنامه »نوردوست تسايتونگ«(Nordwest-Zeitung) منتشره در شهر اولدنبورگ آلمان در اين زمينه چنين نوشته است: برنده واقعى اولين انتخابات دمكراتيك عراق ملت عراق است. عليرغم همه هشدارها و تهديدهاى تروريست ها ميليونها زن و مرد عراقى با قبول خطر جانى به پاى صندوق هاى رآى گيرى رفتند ومقاومت خود در برابر اسلاميون نظامى گرا وآمكشان القاعده را علنى ساختند. مردم عراق ديگر حاضر نيستند كه فرمانبر رژيمهاى زورگو باشند، بلكه ميخواهند سرنوشت خود را خود تعيين كنند.

روزنامه اسپانيائى »ال پائيس«(El País) چاپ مادريد در همين مقوله چنين اظهار نظر كرده است: شعار مردم عراق در اين روزها اين بود:رآى در برابر بمب، يعنى با رآى خود به مبارزه بمب گذاران برويم، و در پيروى از اين شعار عده كثيرى از آنان با قبول خطر در انتخابات شركت كردند، بطوريكه ميزان مشاركت بيش از حد انتظار بود. درست است كه اين انتخابات علت اصلى بحران را از بين نميبرد، ولى بهترين مشوق عراقيها خواهد بود كه خود راه حلى سياسى براى مشكلات كشور خود بيابند. اكنون بايد راههائى جستجو و يافته شود كه سنى هاى عراق هم در مذاكرات تنظيم قانون اساسى جديد مشاركت داده شوند، و اين تنها راه پايان د ادن به مقاومت قهرآميز است.

روزنامه »كيلر ناخريشتن«(Kieler Nachrichten) منتشره در شهر كيل آلمان در همين باره چنين آورده است: جرآت مردم عراق قابل تحسين است كه خطر محتمل انفجار بمب نتوانست آنها را از شركت در رآى گيرى بازدارد. پس از سالها حكومت استبدادى و وضع فعلى شبيه به جنگ داخلى، اين انتخابات واقعه اى تاريخى محسوب ميشود. حتى مخالفين جنگ هم مجبورند تصديق كنند كه برنامه تنگ زمانى برگزارى انتخابات اقدامى بجا بود. مردم عراق ديروز اولين پايه بناى دمكراسى در كشور خود را بوجود آوردند.

در روزنامه فرانسوى »لو فيگارو«(Le Figaro) چاپ پاريس در باره انتخابات عراق چنين ميخوانيم: با وجود اينكه بسيارى از مردم عراق ميترسيدند كه خانه هاى خود را ترك كنند، بنظر ميرسيد كه بسيارى از آنها، حتى در مناطق سنى نشين از اين حق وامكان لذت ميبردند كه پس از پنجاه سال نظر و عقيده خود را ظاهر كنند. ولى اين موفقيت نيم بند به اين معنى نيست كه آمريكائيها، با وجود پندى كه از شكست خود در ويتنام گرفته اند اينبار تونسته اند خود را درفكر و دل انسانها جاى دهند و محبت آنها را بخود جلب كنند. مردم عراق به سربازان آمريكائى به چشم منجى و حامى خود نمينگرند، بلكه هنوز هم آنها را نيروهاى اشغالگر وطن خود تلقى ميكنند.