دیروز، جمعی از «نو اندیشان دینی» بیانیه ای صادر کردند در باره ی حجاب اجباری و توصیه کردند به تغییر تصمیم حکومت در باب این موضوع که عدم موفقیت اش در ۴۰ سال گذشته غیر قابل انکار است. در بخشی از این بیانیه می خوانیم:
«...با توجه به موارد پیش‌گفته و ضرورت رعایت موازین اخلاقی و زیست پاک‌دلانه و مناسبات انسانی که لازمه زندگی جمعی، سالم و با ثبات است و به حکم عقل و تجربه چهل ساله جمهوری اسلامی و عوارض فاجعه‌بار اخلاقی و معنوی پوشش اجباری، امضا‌کنندگان این بیانیه به تصمیم‌گیران جمهوری اسلامی مجدّانه پیشنهاد می‌کنند پیش از آنکه دیرتر شود و خسارات مادی و معنوی سنت غلط «حجاب» اجباری از این نیز افزون‌تر شود، در سیاست‌های خود در باب «حجاب» تجدید نظر اساسی کنند...».
نخست باید از شیوه ی نگارش این بیانیه به طور اخص، و نحوه بیانیه نویسی «نو اندیشان دینی» به طور اعم یاد کنم که پیچیدگی یا درست تر بگویم پیچ و تاب ذهنی این عزیزان آن قدر زیاد است که دو کلمه حرف ساده را نمی توانند با زبان به قول جمالزاده «آدمیزاد» بیان کنند.
بعد از خواندن یک متن مطول، و عبور از هزار توی اندیشگیِ نواندیشان گرامی، مخلص کلام شان این می شود که ای حکومت عزیز اسلامی! ما به طور مجدانه از تو می خواهیم که تصمیم بگیری از این به بعد زنان را به خاطر حجاب اجباری اذیت نکنی!
کل بیانیه ی نو اندیشان دینی را که بخوانید عصاره اش همین یک عبارت است!
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
اما در این پیچ و تاب متفکرانه و اندیشه ورزانه، ما به کلمات و جملاتی بر می خوریم که تلاش ما برای فهم و درک آن ها به نتیجه نمی رسد. مگر نه این که هر حرفی زده می شود باید مصداقی مشخص داشته باشد و با حواس انسانی و ترکیب آن با استدلالات بشری مفهوم گردد خاصه آن که بحث از یک موضوع کاملا زمینی و اجتماعی به نام حجاب زورکی ست؟! پس چرا ما هر چه به ذهن مان فشار می آوریم نمی توانیم مصداق مشخصی برای برخی کلمات و عبارات پیدا کنیم؟
مثلا، در بیانیه ی عزیزان نو اندیش آمده که:
«با توجه به فلان و بهمان و ضرورت «رعایت موازین اخلاقی» و «زیست پاک دلانه» و «مناسبات اجتماعی» که فلان و بهمان است امضا کنندگان... به تصمیم گیران جمهوری اسلامی مجدانه پیشنهاد می کنند که پیش از فلان و بهمان در سیاست های خود در باب «حجاب» تجدید نظر اساسی کنند...».
سوال من از امضا کنندگان محترم و با فرهنگ این بیانیه این است که «رعایت موازین اخلاقی» یعنی چه؟ موازین اخلاقی یاد شده چیست که بخواهد رعایت شود یا رعایت نشود؟ و بدتر از همه «زیست پاک دلانه» معنی اش چیست؟! چنین زیستی در کدامین کشور و مکان قابل ملاحظه است و پاک دلانه بودن اش از کجا مشخص می شود؟ کی تشخیص می دهد که کی دارد «زیست پاک دلانه» انجام می دهد، و زیست این شخص با زیست آن شخص که «زیست ناپاک دلانه» دارد فرق دارد؟
باور کنید قصد شوخی و مزاح ندارم و این ها مواردی ست که آن کس که نو اندیشان دینی دارند از طرف اش برای حکومت بیانیه صادر می کنند دستکم باید به اندازه ی سی چهل درصد بفهمند که معنی و مصداق اش چیست!
ما اصلا به کل بیانیه کاری نداریم چون اگر بخواهیم بر تک تک موارد آن انگشت بنهیم باید تا قیام قیامت در باره ی همین یک بیانیه به قول آقای خاتمی «بحث آکادمیک» و مدرسی کنیم!
یک نفر پیدا شود به ما معنی «زیست پاک دلانه» را بگوید ما تا آخر عمر دعاگوی او خواهیم بود.
حالا بگذارید من چند سوال «صریح» از دوستان بپرسم تا معنی «صریح» را در یابند و چرت ملیحی هم اگر می زنند، آن چرت پاره شود:
در فصل تابستان، در همین فرنگستان که من و امضا کنندگان گرامی بیانیه ی «حجاب» در آن زندگی می کنیم، دختران از هر سن و قشر و طبقه ای، «شلوارک» به پا می کنند و پاهایشان از نوک ناخن تا بالای ران عریان است و در معرض دید همگان. آیا عزیزان نو اندیش دینی که این دختران شلوارک پوش را به چشم دیده اند آیا این دختران، چون پاهای شان عریان است، انسان های بدی هستند و «رعایت موازین اخلاقی» را نمی کنند؟ آیا زیست این دختران بی حجابِ نیمه عریان «پاک دلانه» نیست و ناپاک دل هستند؟
یا نه. تنها چیزی که اشخاص به آن توجه ندارند همین شلوارک است که همه به پا دارند و جز یک عده ندید بدید که از ممالک عقب مانده و اسلامی به فرنگ سفر کرده اند آب از لب و لوچه ی هیچکس راه نمی افتد. به عبارتی، در فرنگ، پوشیدن شلوارک، تنها چیزی که نیست معیار اخلاق و فرهنگ و خوب و بد انسان است! بیان به همین سادگی! استدلال به همین سادگی! دو کلمه حرف حساب زدن که این همه دنگ و فنگ ندارد!
چرا عزیزان نو اندیش، حالا که به اجبار در ممالک غرب تشریف دارند، به زبان آدمیزاد، طوری که آدمیزادها بفهمند، این گونه بحث ها را مطرح نمی کنند که والله به پیر به پیغمبر، حجاب، دلیل بر پاکی و شرف و غیرت و عفت نیست و همین دختران غربی، شما جرات داری به آن ها حتی حرفی بزن، دست که جای خود دارد، تا ببینی که ماموران قانون چه دماری از روزگارت در می آورند. نه تنها قانون و ماموران اش تلاش می کنند تا آزادی هیچکس توسط دیگری محدود نشود و آزادی زن و دختر توسط مرد و رفتار مرد سرکوب نشود، بلکه خودِ دختران هم به طور سفت و سخت، فقط به کسی که او را که دوست دارند و می خواهند با او باشند اجازه ی نزدیک شدن به خود می دهند.
چرا جنابان نو اندیش دینی و خانم کدیور در این باب ها بحث نمی کنند. آن وقت ما خواهیم فهمید که «زیست پاک دلانه» و «رعایت موازین اخلاقی» یعنی چه، و از این عزیزان بسیار چیزها یاد خواهیم گرفت! ان شاء الله تعالی!
