شوربختانه ثمره ی ده ها سال تلاش و از جان گذشتگی صدها ایرانی میهن دوست در راه انقلاب مشروطیت با کودتای انگلیسی سوم اسفند 1299 خورشیدی با گماشتگی سید ضیا طباطبایی و رضا سوادکوهی نابود شد. دروغ پردازان تاریخ و جوانان ناآگاه و بی خبر از تاریخ راستین ایران دوران دیکتاتوری پهلوی ها را بیهوده و ناآگاهانه ستایش می کنند. پس از کودتای 1299 اندیشمندان و خردمندان میهن دوست ایرانی مانند، دکتر تقی ارانی، بزرگ علوی، بی بی مریم بختیاری، علی اکبر دهخدا، دکتر محمد مصدق، احمدکسروی، فرخی یزدی، میرزاده عشقی، محمدتقی بهار و بسیاری دیگر خانه نشین و یا کشته شدند. در این سال های پس از انقلاب مشروطیت تاکنون هزاران ایرانی ارزشمند و مردم دوست را دست نشاندگان بیگانگان کشته و یا وادار به فرا ر از زادگاه خود کرده اند.

سرچشمه ی همه ی نادانی ها و واپس ماندگی های مردمان کشور ما، دست درازی بیگانگان به زندگی ما ایرانیان است. نادانستن و نشناختن همین سرچشمه ما را به این روز سیاه نشانده است. از پس از کودتای 1299 هم میهنان ما را از داشتن حزب، آزادی اندیشه و آزادی سخن گفتن باز داشته اند. کسی که نتواند بیاندیشد و نتواند سخن بگوید، واپس مانده و کودن می شود. کسی که می گوید:" ایرانی جماعت عقب مانده است"، خودش نمی داند چرا واپس مانده و کودن شده است. بیش از یک سد سال است که پدر در پدر، مادر در مادر، اندیشمندان و رهبران ما را با زندان، شکنجه و کشتار، از اندیشیدن باز داشته اند. کودتا، دیکتاتوری، ترس از زندان و شکنجه مغز را از اندیشیدن باز می دارد. این که کسی از نادانی و ترس همه چیز را خواست خدا بداند و اجازه نداشته باشد بیاندیشد، مانند ما سیاه روز، واپس مانده و کودن می شود.

امروز میلیون ها ایرانی آواره از میهن خود، در کشورهای پیشرفته ی جهان در کارهای پژوهشی، اجتماعی، مدیریتی و سیاسی زبانزد جهانیان هستند. در کشوری که آزادی حزب و آزادی اندیشه نیست استقلال هم نیست. این که کشور ما مستقل نیست رازی است که ما ایرانیان نمی توانیم درست دریابیم. کشور ما مرز مشخص، مساحت محدود و مشخص دارد، گذرنامه هم می توانیم بگیریم و از مرز هم می توانیم عبور کنیم. حکومت های دیکتاتوری همیشه همچنان راه فرار را به مردمان ما نشان می دهند. محمد رضا عالی پیام پس از سال ها مبارزه و تمسخر آخوندها از ایران گریخت. هم ما از زنده ماندن او شادمان هستیم و هم خانواده ی او، اما پیروزی این فرار آن است که حکومت دیکتاتوری از دست زخم زبان های او در ایران رهایی یافت. نه او به تنهایی کاری از پیش خواهد برد و نه میلیون ها ایرانی فراری شده از ایران در هر مقامی و جایگاهی که هستند می توانند تنها و جدا از یکدیگر پیروزی برای میهن ما فراهم کنند. ما ایرانیان، تک تک و بدون همراهی و همکاری با یکدیگر نمی توانیم برای رهایی ایران از بند اسارت کاری بکنیم. با ناله کردن و غرزدن کاری نمی توان کرد باید راهی برای رهایی کشورمان از بند دیکتاتوری و بیگانگان بیابیم. باید به راه چاره ای همگانی بیاندیشیم تا بتوانیم با هم و با همکاری و همراهی هم، کاری بکنیم.

ترس از زندان، شکنجه و اعدام مردمان میهن ما را از چاره اندیشی و سیاست ورزی که در جهان امروز راه و شیوه ی کشورداری است دور کرده است. بسیاری از خانواده ها فرزندان خود را از سیاست دور نگه می دارند و به آن ها اجازه نمی دهند تا درباره ی سرنوشت کشور خود بیاندیشند. در ایران هم حکومت دیکتاتوری مردم را از دخالت در سیاست و کشور داری منع می کند و هم خانواده ها از سیاست گریزان هستند و به غارت کشور و کشتار هم میهنان خود ناخودآگاه، کمک می کنند. به همین دلیل است که در سد سال گذشته کشور ما وامانده و واپس نگه داشته شده و ویران شده است. مردمان کشور ما نه امنیت دارند، نه بهداشت دارند و نه زندگی راحت و مرفه، در چنین شرایطی ناگزیر گروهی با حکومتگران همراهی می کنند، گروهی فراری می شوند و کشور را ترک می کنند و ده میلیون نفر هم در سایه ی اسلام و دیکتاتور زجر می کشند و بی سر و صدا جان می دهند.

ما ایرانیان؛ دارا و ندار، دانا و نادان، روستایی و شهری و ... از کودتای سوم اسفند 1299 تا کنون راه رهایی را نیافته ایم. دکتر مصدق و همراهانش را هم که می رفتند تا راه رهایی را هموار کنند در کودتای انگلیسی آمریکایی 28 مرداد 1332 در دست بیگانگان و کودتاچیان رها کردیم. تا مردمان ما رمز آزادی و استقلال را در نیابند، این نابسامانی و ویرانی ادامه خواهد یافت. ما ایرانیان از دارا و ندار، از دانا و نادان، از روستایی و شهری و ... باید در اندیشه ی راهی برای رهایی میهنمان از دست بیگانگان و غارتگران باشیم. بی گمان خواهد آمد روز پیروزی، روز بهروزی.

منوچهر تقوی بیات