شعری از هوشنگِ گلاب دژ به مناسبت بيستمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسی ايران

مرثيه ای برای:
کبوتران نشسته در قفس
که دسته جمعی سلاخی شدند!

از کشتار جمعی کبوتران،
کبوتران نشسته در قفس:
کبوتران پر بسته؛
کسی سخن نمی گويد.
درسوگ کبوتران سلاخی شده،
کبوتران نشسته در قفس:
کبوتران پر بسته؛
کسی مرثيه نمی سرايد.
سکوت، و تنها سکوت
کاری است که پيشنهاد می شود.
می دانم تو هم حوصله اش را نداری
تا چيزی در اين باره بدانی؛
می دانم تو هم نمی خواهی
چيزی در اين باره بشنوی،
يا که بخوانی؛
شايد به دفاع از اين کار بنشينی.
شايد هم نشسته ای.
اما.. روزی و روزهائی
سال ها پيش، از روزگار ما نه دور:
کبوتران نشسته در قفس،
کبوتران پر بسته را
سلاخی کردند، کشتند.
حتماً قاتلان آنها، بهانه ای و دليلی
برای اين کار خود داشتند.
اما.. کشتند. آنها را کشتند:
کبوتران نشسته در قفس،
کبوتران پر بسته را، کشتند.
و اين کار، هيچ افتخاری نداشت.
¤
کسی می خواند. شنيدم که می خواند:
"کبوتر زندانی،
کبوتر پر بسته، که کشتن نداره!".
بيست سال، گذشت
از کشتار جمعی کبوتران،
کبوتران عاشق:
کبوتران نشسته در قفس!
هنوز هم، من و تو نمی خواهيم
که جيزی در اين باره بشنويم
و يا که بخوانيم.
حتا نمی خواهيم که از آن، حرفی بزنيم.
می دانم که نمی گذاری حنا من،
از اين کشتار بگويم.
اما.. بيست سال پيش
کبوتران عاشق،
کبوتران نشسته در قفس را
کشتند. آنها را چه بی رحمانه،
چه سنگ دلانه و چه خونسرد؛ کشتند.
کسی می خواند. شنيدم که می خواند:
" کبوتر زندانی،
کبوتر پر بسته، که کشتن نداره!".

شهريور ۱۳۸۷