آقای دانلد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحد آمریکا، در یکی از نخستین فرمان‌های شروعِ دورانِ حکومت خود به‌گونه‌ای شتاب زده ورود ایرانیان و شهروندان شش کشور مسلمان‌نشین دیگر را به آمریکا ممنوع کرده است. این دستورِ خلاف عرف و قانون‌های بین‌المللی شگفتی و اعتراض جامعه‌ی جهانی و آزادی‌خواهان را برانگیخته است. این فرمان یادآورِ تاریک‌ترین و ترسناک‌ترین دوران تاریخ جهان ما ست. گویا با طنزی تاریخی روبه‌روایم: در دورانی که بخش‌های بزرگی از جهان گرفتارِتعصب‌های دینی و ملی بود، بنیان‌گذاران آزادی‌خواهِ آمریکا در قانون اساسی خود هرگونه پرسش و سنجشی براساس مذهب و تبار را ممنوع کردند؛ و امروز که در جهان ما بیش از هر زمان دیگری صدایِ آزادی و همزیستی به گوش می‌رسد و نیازِ فوریِ زمانه‌ی ما ست، فرد نخست حکومتِ همان کشورِ پرچمدارِ آزادی در بی‌اعتنایی کامل به همه‌ی سنت‌ها و قانون‌های دموکراتیک کشور خود عَلَم نفرت و تباهی برافراشته است!
ما دانشگاهیان، روشنفکران، پژوهشگران،پزشکان، کنشگران فرهنگی و اجتماعی در اروپا و کانادا و آمریکا ، همراه با دیگر مردمان آزادی‌‌خواه در سراسر جهان این تصمیم و رفتار خودسرانه و ناعادلانه را محکوم می‌کنیم.
برای رهاییِ جهان از آشوب‌زدگی کنونی، بیش از هر زمان دیگری به همزیستی ملت‌ها و تفاهمِ میان آنها نیاز داریم.
به باور ما تنها با احترام متقابل و رعایت حقوقِ قانونی وعرفی انسان‌هاست که از این گردابِ ناخواسته رها خواهیم شد.
به باور ما تنها راه، گفت‌وگو و ارتباط دوستانه و خردمندانه میانِ انسان‌ها و ملت‌ها و گسترش رفت‌وآمد و ارتباط‌های همه‌جانبه است و نه بستن درها به‌روی یکدیگر و نفرت پراکنی.
ما خواهان پل‌های همبستگی هستیم و نه دیوارهای جدائی.
امضاها:
[تا پایان روز جمعه ۱۰ فوریه ۲۰۱۷ / برابر با ۲۲ بهمن ۱۳۹۵ فهرست امضاکنندگان این نامه باز خواهد ماند تا چنانچه دوستانی تمایل دارند به این حرکت بپیوندند، این نامه را با ذکر نام ونام خانوادگی و موقعیت اجتماعی خود، امضا کنند. پس از این تاریخ این نامه همراه با امضاهای جدید منتشر خواهد شد و ترجمه انگلیسی این متن نیز به رسانه‌های بین المللی فرستاده خواهد شد. کسانی که مایل هستند این نامه را امضا کنند لطفاً با ایمیلِ [email protected] تماس بگیرند]
داریوش آشوری (نویسنده و مترجم)، حمید احمدی (مدیر تاریخ شفاهی ایران)، فریدون احمدی (کنشگر سیاسی)، اردوان ارشاد (کنشگر سیاسی)، محمد اعظمی (فعال سیاسی)، بیژن افتخاری ( کنشگر سیاسی)، علی افشاری ( پژوهشگر در مؤسسه‌های بهداشت آمریکا)، گودرز اقتداری (پژوهشگر، جامعه مدنی)، محمد اقتداری (استاد پیشین دانشگاه، پژوهشگر)، نوشابه امیری (روزنامه نگار)، وهاب انصاری (کنشگر سیاسی)، کاظم ایزدی (جامعه شناس، استاد بازنشسته دانشگاه)، عبدالعلی بازرگان (کنشگر سیاسی)، حسین باقرزاده (استاد پیشین دانشگاه، فعال حقوق بشر)، محمد برقعی (استاد دانشگاه)، علیرضا بهتوئی (استادیار دانشگاه استکهلم)، سهراب بهداد (اقتصاددان، استاد دانشگاه، دبیر پیشین انجمن اقتصاددانان خاورمیانه)، بهروز بیات (کارشناس فیزیک هسته ای)، علی پورنقوی (کنشگر سیاسی)، اکبر پویانفر (استاد روانپزشک)، امیر پیشداد (پزشک متخصص)، سعید پیوندی (جامعه شناس، استاد دانشگاه)، علی اصغر حاج سیدجوادی (حقوقدان و نویسنده)، فرنگیس حبیبی (روزنامه نگار)، اسماعیل ختاعی (کنشگر سیاسی)، فرهاد خسروخاور (جامعه شناس، استاد دانشگاه)، پرویز داورپناه (کنشگر سیاسی)، مهرداد درویش پور (جامعه شناس، دانشیار دانشگاه ملاردالن، سوئد)، شیرین دقیقیان ( پژوهشگر فلسفه و نویسنده)، اکبر دوستدار ( کنشگر سیاسی)، اسماعیل زرگریان (کنشگر سیاسی)، مرتضی ساکی (کنشگر سیاسی)، مریم سطوت (کنشگر سیاسی)، علی شاکری (کنشگر سیاسی)، حسن شریعتمداری ( فعال سیاسی)، مرتضی صادقی (فعال سیاسی)، رضا علیجانی (پژوهشگر و کنشگر سیاسی)، مهدی فتاپور (کنشگر سیاسی)، مسعود فتحی (کنشگر سیاسی)، حسین فرهمند (پزشک متخصص)، سعید کاظمی (کنشگر سیاسی)، کاظم کردوانی (جامعه شناس، استاد پیشین دانشگاه، دبیر پیشین کانون نویسندگان ایران)، محمود کشاورزی (پزشک متخصص)، علی کشتگر (کنشگر سیاسی)، حمید کوثری (مدیر مدرسه عالی کامپیوتر)، بهمن مبشری (کنشگر سیاسی)، ملیحه محمدی (کنشگر سیاسی)، منوچهر مختاری (فعال سیاسی)، محسن مسرت (استاد بازنشسته، پژوهشگر)، بیژن معجری (پژوهشگر دانشگاه پاریس)، ابراهیم مکی (استاد بازنشسته دانشگاه)، محمد منتظری (کنشگر اجتماعی)، اکبر مهدی ( استاد جامعه شناسی، دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، نورث ریج)، فریده مهمنش (کنشگر سیاسی)، همایون مهمنش (کنشگر سیاسی)، مهدی نوربخش (استاد دانشگاه)، عطا هودشتیان ( استاد دانشگاه در علوم سیاسی و فلسفه، پژوهشگر دانشگاه ژنو)، حسن یوسفی اشکوری ( پژوهشگر دینی).
