مانفرد نُواک، به‌عنوان گزارش‌گر ویژه‌ی شکنجه در سال ۲۰۰۹ پرسید که آیا مجازات اعدام در نهایت بدترین شکل مجازات جسمانی است که اکنون رفتار و مجازات‌ ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز محسوب می‌شود. گزارش‌گر دیگر ویژه‌ی شکنجه، خوان مِندِز، نیز در گزارش سال ۲۰۱۲ خود به این موضوع پرداخت و به تغییری در کشورها توجه نشان داد. اعتقاد او بر این بود که «قاعده‌ای عرفی که مجازات اعدام را در هر شرایطی ممنوع کند، با وجود این‌که هنوز پدیدار نشده، دست‌کم در فرایند شکل‌گیری است.»

ما ملاحظه می‌کنیم که بر اساس پیوست سالانه به گزارش پنج ساله‌ی دبیر کل سازمان ملل در باره‌ی مجازات اعدام در سال ۲۰۱۵، تغییر وضعیت ادامه دارد و بخش نتایج این پیوست که به صراحت به قطعنامه‌ی ۵/۳۰ مصوب شورا، تکامل حقوق بین‌المللی حقوق بشر، رویه‌ی قضایی در این زمینه و رویه‌ی کشورها، اشاره کرده، اجرای مجازات اعدام را با اصول اساسی حقوق بشر و به‌ویژه با حق کرامت انسانی، حق زندگی و ممنوعیت شکنجه و دیگر رفتارها و مجازات‌های ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز ناسازگار می‌داند.

با توجه به این تحولات، باور ما بر این است که مجازات اعدام را باید به‌واقع شکنجه و رفتار و مجازات‌ ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز تلقی و در همه جا و همه‌ی شرایط غیرقانونی اعلام کرد.

در این زمینه، ما شورا را فرا می‌‌‌‌‌خوانیم تا در هماهنگی با توصیه‌های خوان مِندِز در سال ۲۰۱۲، پژوهش عمیقی را در باره‌ی پیدایش قاعده‌ای عرفی برای ممنوعیت مجازات اعدام در کلیه‌ی شرایط انجام دهد.

با سپاس از آقای رئیس