با این حال، رهبران اروپایی در برابر احزاب اسلام هراس در کشورهای خود و سیاست های پوپولیستی بی امان اردوغان واکنش نشان نمی دهند. این مساله به نژادپرستی در خانه و بازبودن دست اردوغان در کارهایش در ترکیه دامن می زند. نه اردوغان و نه همتایش در ترکیه به عواقب درازمدت دعوای سیاسی خود توجهی ندارند. اخراج سفرا، بسته شدن حریم هوایی به روی دیپلمات ها و تشدید جنگ لفظی در آینده نه تنها ترکیه بلکه اروپا را به جوامعی کمتر لیبرال تبدیل می کند.

در ترکیه این را «مبارزه ماهیگیران» می نامیم. ماهیگیرانی که با پارو و از قایق به جان هم افتاده اند. مبارزه ای از راه دور، که حماسی به نظر می رسد اما در واقع به هیچ یک از دو طرف آسیب نمی رساند. اما این مبارزه آنها را قوی نشان می دهد و تصویری قهرمانانه از آنها در چشم هواداران می سازد. این درگیری به همین دلیل گزینه ای مناسب برای اردوغان و رونه است. هر دوی آنها آرای ناسیونالیست ها را به دست می آورند تا جاه طلبی سیاسی خود را تحقق بخشند و موقعیتی بهتر از این بحران برای این خواسته وجود نداشت.

شبی که دولت ترکیه تحریم سیاسی علیه هلند را اعلام کرد، دو هشتک در رسانه های اجتماعی ترکیه طرفدار پیدا کرد. طرفدارن اردوغان هشتک می زدند که اروپا از اردوغان می ترسد درحالی که مخالفان دولت را با هشتک اردوغان از اروپا می ترسد مسخره می کردند.

در بحران هلند، حامیان اردوغان کارهای خلاقانه تری انجام دادند. آنها با چاقو در ملا عام پرتقال ها را قاچ و سپس له می کردند به این دلیل که رنگ نارجی، رنگ تیم فوتبال این کشور است. آنها سلفی هایی با لاله هایی می گرفتند که گردنشان زده شده بود. برخی از آنها پرچم فرانسه را آتش می زدند چرا که گمان می کردند فرانسوا اولاند (HOLLANDE) باید رئیس جمهور هلند (HOLLAND) باشد. آنها با انگلیسی دست و پا شکسته ای به رئیس جمهور فرانسه توهین می کردند.

برداشت منتقدان دولت در عین حال از این وضعیت مسخره به شکلی بود که دلیلی برای ابراز نظری جدی نمی دیدند. آنها به جوک هایی قناعت می کردند که در آن وزیر ترکیه مشتاق به بازدید از هلند بود تا از کیک های فضایی و قارچ ها (اشاره به مواد مخدر) استفاده کند.

از آنجایی که رسانه های ترکیه خاموش شده اند، نظرات برای یادآوری نقض حقوق بشر به اردوغان در کشور خودش فراتر از پست های رسانه های اجتماعی نبود. اما نگرش غیرقابل انعطاف هلندی ها به سوی ترکیه، برای رئیس جمهور ما هدیه ای بود تا از این فرصت مناسب برای شروع جنگ جدیدی با کلمات استفاده کند. این مبارزه ای است که در آن تنها مردم عادی دو کشور صدمه می بینند، مردمی که اوضاع را با خجالت و اضطراب تماشا می کنند.