۱ - با جدا شدن انتخابات شوراها، به صورت اتوماتیک از میزان شرکت کنندگان به نحو چشم گیری کاسته می شود و برنده ی کاهش مشارکت هم همواره محافظه کاران بوده و خواهند بود.

۲ - مرحله‌ی دوم ریاست جمهوری اگر طبق قانون، هفته‌ی بعد از مرحله‌ی اول برگزار شود، در پایان هفته‌ی نخست ماه مبارک رمضان برگزار خواهد شد، و در آن هوای گرم و طاقت فرسا باز هم امید چندانی به مشارکت بالا نیست و برنده‌ی کاهش مشارکت...

۳ - حتی اگر همه چیز به نحو مطلوب پیش برود، یعنی مردم به صحنه بیایند و مشارکت نسبی داشته باشند، نفس دومرحله‌ای شدن، وضعیت مطلوبی نیست و به ابزاری در دست محافظه کاران برای تحقیر و تخفیف دولت تبدیل خواهد شد. خاصه آن که جز در سال ۸۴ انتخابات دو مرحله‌ای نداشته‌ایم و چه از این بدتر که "دولت تدبیر و امید" از جنبه‌ای خاص با "دولت بهار و مهرورزی" یکسان پنداشته شود.

۴ - حصول این نتیجه برای محافظه‌کارانی که در شرایط عادی، امید چندانی به پیروزی در کارزار انتخابات ریاست‌جمهوری ندارند، یک موفقیت بزرگ است و می تواند آنها را برای برنامه‌ریزی و مدیریت انتخابات بعدی امیدوار کند.

چه باید کرد؟

اصلاح طلبان باید هرچه در توان دارند در یک هفته‌ی پایانی به کار گیرند، حیله‌ها و ترفندهای رقیب را رو کنند، با عدد و رقم، بی‌اساس بودن وعده‌های فریبنده‌ی آنها را برملا کنند، سکوت نجیبانه را بشکنند و به شعار «ادب مرد به ز دولت اوست» دل خوش نکنند. به قول جهانگیری «اگر رقیب به جاده خاکی زد»، محکم مقابل او بایستند، و پرحرارت و پرشور ظاهرا شوند. مناظره از آن نوعی که در سدا و صیمای ما به نمایش گذاشته شده است، جای خواندن دکلمه و مقاله و مکث و تعلل و بی حالی و خمودگی نیست!

هنوز ۳۰ درصد رای دهندگان مرددند و این رقم بسیار قابل توجهی ست. اگر نرخ مشارکت همان ۷۲ درصد دوره‌ی پیشین باشد، یعنی ۴۰ میلیون پای صندوق‌های رای خواهند آمد و تاکنون ۳۰ درصد یعنی ۱۲ میلیون، چشم به اتفاقات هفته‌ی پیش رو دوخته‌اند. آراء کنونی اصلاح طلبان کمی بر محافظه کاران می‌چربد و گروه دوم نه توان زیادی و نه امید چندانی به افزایش سبد رای خود آن هم از میان ۱۲ میلیون مردد ندارند. این گروه بسیار سخت‌گیر و اهل نازند، باید دید زوج روحانی - جهانگیری تاچه حد می توانند آن ها را به صحنه بیاورند.

البته این یک وظیفه‌ی ملی و همگانی‌ست.