در معرکه ی انتخابات، کاری دمِ دست تر از رأی دادن نیست. و شاید کاری دشوار تر از رأی ندادن. آنجا که رسانه ها و چشم ها و گوش ها و گوشی ها مردم را به حضورِ حداکثری فرا می خوانند، و حتی رسانه های محفلی جماعتِ مشکل پسند و دیرجوش را به رقصی میانه ی میدان، عقب کشیدن از این هیجان برای مردم که نه، بل برای همان دیرجوشانِ رقصِ میدانی کار ساده ای نیست. در نمایش ولاییِ انتخابات، مردم، چه فیلسوف و چه منگ، هر یک به نقشی دلخوش اند. با این تفاوت که: فیلسوفان و منگان همه گوسفندند الا یکی که چوپان است.

من شرکت در انتخابات نظام مقدس را با " به نماز ایستادنِ" همینجوری، یکی می دانم. بله، به نماز ایستادن چه با کفش و چه پشت به قبله و چه با باری از خرده شیشه بر پشت. با این اشاره که: پیشنمازِ این مردمِ همینجوری جناب جنتی است. که صدا در می دهد: من سند دارم آمریکا از طریق عربستان برای سران فتنه یک میلیارد دلار پول فرستاده! نیز این بگویم که در نظامِ نمازِ همینجوریان، پیشنماز باید عادل باشد. اما پس نمازانِ بی حوصله را کاری به اینجور وسواس های توی کتابی نیست. پس بی خیال تهمتِ آشکارِ پیشنمازشان که به سمتِ سجاده می رود و از باب استحباب تَحتُ الحنکش را وا می گشاید و همزمان که دست ها را تا بنا گوش بالا می برد، شیشکی نیز می بندد به مفهوم عدالت وکهکشان خدا، به نماز می ایستند و این یک وعده نماز را در سفره ی واجبات خود، به چرتکه می اندازند.

در نمایشِ ولاییِ انتخابات، مردم، گله ی گوسفندند. که این گله را چاره ای جز اطاعت از چوپان نیست. گله ای که در مسیرِ مسلخ، دلش به انتخاب چوپانی مهربان خوش است. عجبا که گوسفندانِ این نمایش، سرنوشتِ کشتارگاهیِ خود را بچشم می بینند، با این همه اما دل در گرو نغمه های نی و نوای چوپان مهربان خود دارند.

اشتباهی که دیرجوشان و مشکل پسندان می کنند به این است که سطح نمایش را یکی می پندارند. و حال آنکه در نمایشِ ولاییِ انتخابات، مردم، گله ی گوسفندی اند که گریزگاهی جز انتخاب چوپان خویش ندارند. بلندگویی دم گوش تک تک گوسفندان می گوید: رنگین کمان چوپانان را ببین و یکی را انتخاب کن. و همان بلندگو، زیر لب و با زبان ولایی نجوا می کند: زود باش تا درِ کشتارگاه را نبسته اند.