نتايج اوليه ى انتخابات رياست جمهورى اعلام شد و روحانى با ١٤ ميليون راى پيشتاز است. تعداد آراى آيت الله قتل عام حدود ١٠ ميليون اعلام شده است.
تبريك مى گويم به تمام تلاشگران جوان، كه براى جمع كردن حتى يك راى بيشتر، ساعت ها در محلات مختلف شهرها، به گفت و گوى رو در رو با رهگذران پرداختند. تبريك مى گويم به تمام نويسندگانى كه يك لحظه از ياد مردم و وضعيت وخيم كشور غافل نماندند و با تحمل انواع تهمت ها و مرارت ها، به توضيح و تشريح اوضاع و تفكيك ميان بد و بدتر پرداختند. نزديكى نسبى آرا -لااقل در نتايج اوليه- نشان مى دهد كه مجموعه ى اين تلاش ها بى فايده نبوده است و بر روند انتخابات تاثير داشته است.
با وجود اين تبريك و خوشحالى به خاطر خوشحال شدن جوانان راى دهنده به روحانى، اين واقعيت را هم بايد ديد كه بخش بزرگى از جامعه به دلايل مختلف در راى گيرى شركت نكرده اند. بخشى از اين ها شايد اهل راى دادن نبوده اند، بخشى ديگر شايد دليلى براى انتخاب ميان بد و بدتر نداشته اند، بخشى خواهان بدتر شدن اوضاع و تزلزل و فرو ريختن اركان حكومت در شرايط بدتر بوده اند، و بخشى ديگر شايد كسانى بوده اند كه معتقد به تحريم بوده اند و خواسته اند با اين راهكار، به مقابله ى منفى با حكومت بپردازند. به كوشندگان «منطقى» تحريم هم با ديده ى احترام مى نگرم، هر چند برخى از آن ها كار تحريم را با اهانت هاى زشت به مردم در آميختند و حاصل كوشش هاى خود را بر باد دادند. ما را با فحاشان به مردم كارى نيست و آن ها را شايسته ى احترام نمى دانيم. تنها به گفتن همين جمله كه بارها تكرارش كرده ايم مى پردازيم و آن اين كه اگر قرار بر تحريم عمومى و مبارزه از اين راه باشد، اگر قرار بر وقوع انقلاب فراگير و سرنگونى يك باره ى حكومت باشد، همين مردمى كه امروز مورد اهانت قرار مى دهيد بايد اين كار را انجام دهند. توهين شما، نه به جذب مردم كه به راندن مردم از خودتان منتهى مى شود. در اين صورت تنها مى مانيد و تا ابد بايد در آرزوى تغيير عمده ى مثبت بمانيد و بمانيم.
تا چند روز، شاهد شادى و پايكوبى جوانان بنفش خواهيم بود و بعد از آن هيجانات ناشى از اين پيروزى به تدريج فروكش خواهد كرد.
روحانى در پاستور همچنان مستقر خواهد بود، رييسى به آستان قدس باز خواهد گشت، طرفداران هر دو طرف به كار و زندگى خود خواهند پرداخت، نويسندگان و انديشمندان غير فصلى، مثل هميشه، خود را در جريان حركت هاى سياسى و اجتماعى جامعه قرار خواهند داد و همچنان به آن چه روشنگرى مى پندارند ادامه خواهند داد.
انتخابات تمام شد، و ما دوباره به همان جايى كه چند ماه قبل از انتخابات بود باز خواهيم گشت، تنها با يك تفاوت:
حكومت اسلامى، و «نظام» كه همان آقاى خامنه اى و دار و دسته اش باشد، با مشاهده ى «تعداد» مردم و جوانان بنفش، يك بار ديگر در رويدادى كاملا مسالمت آميز ديدند كه اكثريت جامعه كه عبارت باشند از راى دهندگان به روحانى به علاوه ى تحريم كنندگان انتخابات خواهان تغيير در سياست ايران هستند. خواهان بهبود وضعيت ايران هستند. خواهان زندگى بهتر براى خود و جامعه شان هستند. خواهان صلح پايدار و زندگى در متن جامعه ى جهانى هستند.
پيام، اين بار نوشتارى و از طريق رسانه و اينترنت نيست كه بتوان گفت حاصل ذهنيت چند نويسنده و انديشمند است؛ پيام، اين بار به طور عملى و حضورى به آقايان حكومت رسانده شده است. «اكثريت» كسانى كه در انتخابات شركت كردند، به علاوه ى تحريميانى كه آمارى از آن ها منتشر نشده است و نمى شود، و حتى بخش ساكت و غير فعال جامعه، «خودشان» را به حكومت نشان دادند و با انتخاب و يا تحريم به حكومت گفتند كه ما طريقه ى اداره ى كشور به صورت فعلى را قبول نداريم. اگر هم به روحانى راى داديم، به وعده هاى تغييرش راى داديم، نه آن چه نتوانست در طول چهار سال گذشته انجام دهد.
عده اى بعد از مشاهده ى نتايج انتخابات مى گويند پيروز شديم. عده اى ديگر مى گويند نه! پيروز نشديم، ولى شكست نخورديم. عده اى ديگر هم كه اصولا با هر نوع فعاليتى در متن حكومت اسلامى مخالف اند از وضعيت به وجود آمده نااميد خواهند شد و بقاى حكومت در چهار سال آينده به خاطر فراگير بودن اين انتخابات را پيش بينى خواهند كرد.
با وجود تفاوت صد و هشتاد درجه اى نظرها، تفاوتى از نظر اجتماعى ميان هيچكدام نيست. «همه ى ما مردم ايرانيم». همه ى ما حق زندگى آزاد در كشور و در ميان جامعه ى خودمان داريم. اين حق را اگر از بخشى از ما گرفته اند، بايد پس دهند. اگر پس ندهند بايد پس بگيريم. امروز با آرامش اين خواست مطرح شده است. فردا اين آرامش مى تواند به هم بخورد و حق، با زور مطالبه شود. در مقابل زور گويى حكومت، ممكن است مردم به زور متوسل شوند. ميان اين دو زور گويى يك تفاوت عمده هست: زورگويى حكومت از هر نظر محكوم و زورگويى ملت از هر نظر به حق است هر چند در اثر اين اصطكاك، ايران ويران شود.
موقع اِعمال زور، منطق جاى خود را به تلاش براى پيروزى به هر شكل و قيمت خواهد داد، كه حتى اگر به نتايج مثبت منجر شود، فاجعه اى خواهد بود در مقابل تغيير در آرامش و لااقل با حداقل اصطكاك.
انتخابات ديروز، و حضور گسترده ى مردم، نه علاقه ى «اكثريت» مردم به حكومت اسلامى -كه حرفى ياوه و بيهوده است-، كه پيامِ درخواستِ تغيير، بدون درگيرى و خشونت را به گوش حكومت مى رساند. حكومت اسلامى اين پيام را در سال ٨٨ نشنيد و گوشه اى از وضعيت بحران را ديد. اميدواريم در سال ٩٦ اين پيام را بشنود و حقوق جامعه را به آحاد آن داوطلبانه تقديم كند؛ آرزويى كه محال به نظر مى رسد، اما انسان به همين آرزوها زنده است...
