نگارنده خاطرات و داستان های زیادی از طیب جاج رضائی تا حسین رمضان یخی غیره در عین باده نوشی و باده مستی و غیره همراه به ارادت به روحانی منبری شنیده ام که داستانش مثنوی می شود.

اما تتلو در دیدار با رئیسی همان کار را تکرار کرد. اینان گناه می کند روحانیت هم می بخشد اما به شرط و شروطی .آن شرط این است که در موقع مناسب در خدمت آقا باشند همین.این داستان مدام تکرار می شود.

منتها خدمت تتلو به رئیسی این بود که این بخش از روحانیت را نسبت به حامیان خود به روز کرد دیگر دوره شعبان جعفری گذشته است. به عبارتی این داستان ادامه دارد که تکرار می کند :اقا ما گناه می کنیم شما ببخشید باز هم گناه می کنیم شما ببخشید.

روایت است قزوینی اصلی به محضر بروجردی رسید گفت اقا من رستوران در دورازه قزوین دارم در این رستوران مشروب هم می فروختم و ساز و آواز هم است. مکه می خواهم پولم را حالا کنید بروجردی گقت برو همه ثروت خود را پول را نقد کن بگذار در همان دوازه قزوین فردا شب هر چه قدر ماند ان پول حالا است این نگاه بروجردی مرید خوب درست نمی کند روحانی باید ببخشد چرا که مردم گناه می کنند گناه هم باید بخشیده شود. پس امثال رئیسی به میدان می آیند.

اما نکته ظریف این جا است که اما داستان شجریان گونه ای دیگر است او هم قاری قران بوده برای خوانندگی مراحل سخت گذارننده ولی وی به اشعاری دست یافته است که ریشه عرفانی دارد وی مولوی و حافظ می خواند این اندیشه در قرون گذشته درک کرده است که اگر بخواهی واسطه ای میان تو و معشوق نیست. خدا بر عشق آدمی را آفرید چون که جلوه ای کرد دید ملک عشق نداشت ،برای این که عاشق می خواست نه فقط پرستنده از ترس یا عادت. که جز آدمیان می کردند .

این نگاه دیگر به دنبال اقای نیست که گناهش را ببخشد یا سفارشش کند به خدای تعالی.در این جا است که شحریان با امیر تتلو فرق دارد داستان مذهب منبر است و مذهب تفکر و عرفان این دو گاه تلفیق می شوند زمانی هم در برابر هم قرار می گیرند. اما نکته ظریف دیگر این است که تتلو تقصیری ندارد مشکل جای دیگری است.