در ادامه گزارش‌های سازمان تجارت و توسعه ملل متحد «آنکتاد» آمده است، سرمایه‌گذاری خارجی ایران در سال ۲۰۱۶ حدود ۳٫۳ میلیارد دلار بوده که در مقایسه با سال‌های اوج تحریم ایران کاهش پیدا کرده است.

طبق گزارش همین سازمان، وضعیت سرمایه‌گذاری ایران در کشورهای خارجی بسیار اسفبار است، البته چنین پیامدی طبیعی و قابل پیش‌بینی است زیرا ایران به دلیل ترس از بلوکه شدن دارایی‌های خود، امکان سرمایه‌گذاری در کشورهای سودآور صنعتی را ندارد.

به طور کلی احترام نگذاشتن به قوانین بین‌المللی، دنبال کردن سیاست خارجی تنش‌زا و همچنین خرج کردن درآمدهای کشور برای اهداف سیاسی به جای آماده کردن زیرساخت‌ها برای حضور سرمایه‌گذار سبب شده تا ایران در منطقه خاورمیانه یکی از بدترین‌ها برای سرمایه‌گذاری باشد.

وضعیت بیکاری نیز در ایران حال و روز خوشی ندارد، به عنوان مثال، ایجاد شغل در دولت احمدی نژاد با درآمد رویایی ۷۰۰ میلیارد دلاری، روندی منفی را طی کرد یعنی باوجود درآمد بیشتر اما روند ایجاد شغل در کشور منفی بوده است. به عنوان مثال بررسی اشتغال بین سال‌های ۸۵ تا ۸۹ نشان می‌دهد که اشتغال در سال ابتدایی ۲۰٫۸۴ میلیون نفر بوده که در سال انتهایی به ۲۰٫۶۶ میلیون نفر کاهش یافته؛ بنابراین در این دوره نزدیک به ۱۸۵ هزار شغل از بین رفته است.

همین شرایط در دولت روحانی البته با درآمد نفتی کمتر ادامه پیدا کرده و نرخ بیکاری تا تابستان سال ۹۵ حدود ۱۲٫۷ درصد گزارش شده است که نشان‌دهنده افزایش جمعیت بیکاران کشور است.

بر اساس ادعای علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در اسفندماه سال گذشته، سال ۹۳ حدود ۶۰۰ هزار شغل، سال ۹۴ بیش از ۷۰۰ هزار و تابستان ۹۵ نیز ۶۳۰ هزار شغل در کشور ایجاد شده است. ربیعی پایان سال گذشته در برنامه ای تلویزیونی وعده ایجاد اشتغال یک میلیون نفری در سال ۹۶ را داد و ایجاد ۷۰۰ هزار شغل را قطعی دانست.

همچنین به گزارش تسنیم، ربیعی در نشست خبری که ۱۸ اردیبهشت ماه سال جاری برگزار شد، اعلام کرد، دولت طبق قانون موظف است سالی ۹۷۰ هزار شغل ایجاد کند و تا پایان برنامه یعنی سال ۱۴۰۰ نرخ بیکاری را به حدود ۸ درصد برساند، این در حالیست که طبق پیش‌بینی‌های مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، نرخ بیکاری ایران در سال ۱۴۰۰ در بهترین حالت ۱۶ درصد و در سناریوی بدبینانه حدود ۲۶ درصد خواهد بود.

اخیراً نیز ربیعی در جلسه غیرعلنی مجلس اعلام کرده اگر سالانه یک میلیون شغل ایجاد شود، نرخ بیکاری هیچ تغییری نخواهد کرد و تا این لحظه جمعیت بیکاران کشور ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر است اما مرکز پژوهش‌های مجلس رقم واقعی بیکاران را ۷ میلیون نفر می‌داند و از سوی دیگر کاهش مشکلات اقتصادی نیازمند رشد ۸ درصدی است که هر یک درصد رشد ۱۰۰ هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد.

به اعتقاد محمود سریع‌القلم، استاد دانشگاه «شهید بهشتی»، مشکل اصلی ایران این است که هدف اصلی مسئولان آن توسعه این کشور نیست.

به گزارش روزنامه تعادل، سریع‌القلم در جمع مدیران برنامه‌ریزی کشور گفت: «در ناهماهنگی بسیار هنرمند هستیم که نمونه بارز آن را در شیوه ارتباط بین رهبران و مقامات ایران با نخبگان جامعه می‌توان مشاهده کرد، متاسفانه توسعه ایران کانونی‌ترین هدف کشور ما نیست زیرا اهداف دیگری دنبال می‌شود اما باید گفت که با جهانی شدن مجبور به پیشرفت هستیم و باید رفتارها به گونه‌ای باشد که کشورهای دیگر از پیشرفت ایران هراس نداشته باشند و از سوی دیگر نباید هر روز شاهد اتفاقات جدید برای ایران باشیم.»

طبق گفته سریع‌القلم، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس ۲تریلیون و ۶۰۰میلیارد دلار دارایی دارند و کیفیت زندگی در این منطقه تقریبا برای ۱۵۰سال آینده حفظ شده است. اما امروزه عملکرد و خروجی جمهوری اسلامی چنین دارایی و فرصتی را برای ایران به تهدید تبدیل کرده است.

جزیره ثبات یا جزیره متروکه و خالی از سرمایه‌گذار؟

اما محمد لاهوتی عضو هیات نمایندگان اتاق تهران، همچنان به این اعتقاد دارد که ایران «جزیره ثبات» است و حتی اتفاقات تروریستی اخیر تهران، تاثیری بر روند سرمایه‌گذاری خارجی ایران ندارد و ایران همچنان جزیره ثبات خواهند ماند، ضمن اینکه چنین اتفاقاتی در کشورهای مختلف جهان هم رخ می‌دهد.

در حقیقت، با چنین سیاستی که جمهوری اسلامی ایران در پیش گرفته، جزیره ثبات را به جزیره متروکه و خالی از سرمایه‌گذار تبدیل کرده است و درد امروزه ایران بزرگتر از این است که مشکلاتش با سرمایه‌گذاری خارجی حل شود.

بعد از چند دهه گذشت از پیروزی انقلاب اسلامی که مسئولان قصد صدور آن را هم دارند، اکنون خروجی این انقلاب و دغدغه همین افراد رسیدگی به وضعیت ۱۶ میلیون حاشیه نشین، ۷میلیون بیکار، افزایش یارانه ۱۱ میلیون شهروند تحت حمایت کمیته امداد و بهزیستی، رسیدگی به سوء تغذیه ۴ میلیون نفر و وجود ۷ میلیون کودک کار در کشور است.