مثلا زنده ياد شاپور بختيار فردى سياسى بود و كشتن او مى توانست باعث ضربه زدن به نوعى «حركت سياسى» بالفعل باشد، ولى كشتن فرخزاد، حتى اگر مى توانست با مخالفت سياسى اش حركتى بالقوه را نويد دهد، از نظر سياسى «ظاهرا» ارزشى معادل ارزش كشتن دكتر بختيار را نداشت.

پس چرا او را با آن طرز فجيع كشتند؟
پاسخ اين سوال ساده است:
براى ايجاد رعب!
براى ترساندن مخالفان حكومت اسلامى كه حتى در خارج از كشور عليه حكومت سخن بر زبان نياورند و عليه ايدئولوژى حاكم بر ايران چيزى نگويند.

اما تئوريسين هاى جنگ نديده و اغلب كم سواد جنگ روانى در حكومت اسلامى، يك موضوع را نمى بينند يا مى بينند و خود را به نديدن مى زنند:
عمر رعب و وحشت كوتاه است، و ترس تا زمانى كه مواد ترشح شده توسط غدد در بدن جريان دارد باقى مى ماند و انسان با ايجاد تعادل خود به خودى در خود، و كاهش توليد عوامل فيزيولوژيك ترس، اندك اندك نسبت به آن احساس بى تفاوتى مى كند.

نمونه ها بسيار است. مثلا شما سربازان را در خط مقدم جبهه در نظر بگيريد. بعد از چند روز تا چند هفته، زندگى در همسايگى مرگ يا جراحات شديد و فجيع برايشان عادى مى شود.

بنابراين، بر خلاف تصور تئوريسين هاى اسلامىِ مستقر در «بيت» هاى مختلف و نشسته بر لحاف و تشك و تكيه زده بر متكا، اثر ترس نه تنها دائمى نيست، بلكه بسيار كوتاه است. اين عامل در دراز مدت تبديل به هيچ، و گاه تبديل به عامل تمسخر حكومت مى شود. «دشمن»ان حكومت، بعد از مدتى عقب نشينى و بازسازى روانى خود، تلاش حكومت براى ايجاد ترس را مسخره مى كنند.

*****

چند روز پیش، آخوندكى ناشناس در يكى از صفحات اجتماعى، مسيح على نژاد، خبرنگار فعال در خارج از كشور را علنا و رسما تهديد به مرگ كرده است و اتفاقا نمونه ى فريدون فرخزاد را به او يادآور شده است.

اين تهديد اهميتى نداشت اگر برخى به قول مسيح فالوئرهاى شناخته شده ى اين آخوندك بر بينش او صحه نمى گذاشتند. در طول چهار دهه حاكميت اسلام بر ايران، برخى از فعالان سياسى و نويسندگان، توسط اشخاص ناشناس، تهديد شده اند و مى شوند. خودِ من بارها تهديد به مرگ شده ام، ولى هرگز آن ها را بازگو نكرده ام، چون مطرح كردن اين تهديدها، خواست حكومت اسلامى ست تا با آن در دل ديگران نيز ترس ايجاد كند. بازگو كردن تهديد، به حكومت انگيزه ى بيشترى براى كشتن شخص خواهد داد چون، شخص نادانسته زمينه را براى گسترده شدن خبر كشته شدن اش فراهم آورده و به قولى زمينه ى تبليغاتى را براى حكومت فراهم كرده است.

به هر حال مسيح على نژاد، اين موضوع را رسانه اى كرده و لابد دليلى موجه براى آن داشته است. حكومت اسلامى اين روزها به خاطر شكست در بسيارى از جبهه هاى داخلى و خارجى به شدت عصبانى ست. از آدم و حكومت عصبانى بايد كمى دورى كرد چون ممكن است به ناگاه دست به ديوانگى بزند.

حكومت اسلامى حتما مى داند، كه مسيح على نژاد اصولا حكومت را به چشم دشمن نمى بيند و آرزوى اصلاح و تغيير بنيادى آن را دارد. با اين حال اگر حكومت فكر مى كند كه او «دشمن» است، با او به مانند دشمن رفتار خواهد كرد. مسيح على نژاد با به راه انداختن حركت هايى مثل حجاب سفيد بر سر كردن، از نظر حكومت، با اسلام دشمنى مى كند. توضيح در اين مورد كه اين عمل غير اسلامى نيست، به گوش حكومتيان نخواهد رفت. تلاش در اين زمينه عبث است. ولى حكومت هاى خارجى، بايد از شهروندانى كه اين گونه علنى مورد تهديد قرار مى گيرند، حفاظت بيشترى به عمل آورند.

معمولا روى سخن ما با حكومت اسلامى و حكومتيان نيست چون گوشى براى شنيدن و چشمى براى ديدن ندارند اما آقايان بايد بدانند كه با ايجاد رعب نمى توانند صداى مخالفان و منتقدان خود را «براى هميشه» خاموش كنند. اين صداها، كه امروز به طور عادى از دهان ها خارج مى شود، اگر دچار سكوت موقت شود، بر هم انباشته مى شود، و به ناگهان، به شكل فريادى جانخراش، از دهان ها خارج خواهد شد؛ صداهايى كه حكومت اسلامى و عوامل اش را قطعا دچار وحشت ابدى خواهد كرد.