تریبون اکثریت در دستان اقلیت
«امیرحسین بنائی» در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «تریبون اکثریت در دستان اقلیت» نوشت:
ماجرای شعر و مداحی پیش از نماز عید فطر در مصلای تهران را حتماً شنیده‌اید که شاعر و مداح در آن به عقده‌گشایی پرداخته و صراحتاً سیاست‌ها و اقدامات دولت یازدهم را به مسخره گرفتند. بنده، شاعر و مداح مزبور را دورادور می‌شناسم و چند سالی در دانشگاه امام صادق (علیه‌السلام) با آنها هم‌دانشگاهی بوده‌ام. از آنجایی‌که شناخت یک موضوع در زمینه و بافت اصلی آن، فهم بهتر و کامل‌تری از آن به دست می‌دهد لازم دیدم در حمایت و تشکر از زحمات جناب آقای دکتر حسن روحانی و همکارانشان و نیز در پاسخ به بی‌ادبی این دو نفر مطالبی را معروض دارم.
این دو نفر در زمره‌ی کسانی هستند که تحت نفوذ یک مرکز (که متأسفانه نمی‌توان اسمی از آن برد زیرا توسط یک آقازاده از نوع بزرگش اداره می‌شود) برای خود شهرتی دست‌وپا کرده‌اند و به راحتی تریبون‌های بزرگ و رسمی کشور را در اختیار دارند.
یادم می‌آید سال ۱۳۹۱ یعنی سال آخر ریاست جمهوری احمدی‌نژاد که تحریم‌ها کمر دولت را شکسته بود، تورم لحظه به لحظه اوج می‌گرفت و دولت حتی توان پرداخت حقوق کارمندان خود را هم نداشت، مهدی سیار ـ شاعر آن شعر کذایی ـ را دیدم. یکی از کتاب‌های او در آن سال با فرایندی که نیاز به توصیف ندارد، به عنوان کتاب سال! جمهوری اسلامی شناخته شده بود و از آن بابت چندین سکه جایزه برده بود. علاوه بر آن با مرکز مطالعات شورای عالی انقلاب فرهنگی در خیابان طالقانی هم همکاری داشت و دریافتی داشت و علاوه بر اینها در مؤسسه‌ی به‌اصطلاح فرهنگی «شهرستان ادب» که توسط همان مرکز مزبور هدایت می‌شد هم کار می‌کرد.
در برهه‌ای از زمان که اکثریت جامعه به سبب بی‌کفایتی دولتمردان آن زمان و سیاست‌های جاهلانه‌ی آنان با مشکلات حادّ معیشتی روبرو شده بودند، این آقا و امثال او با صله‌هایی که دریافت کرده بودند، آب هم در دلشان تکان نخورده بود و زندگی عادی! خود را سپری می‌کردند.
حال اگر به فرض بعید بپذیریم که آنها نوشته‌ها و گفته‌هایشان را از سر باور قلبی آگاهانه و نه از سر تقلید و بله‌قربان‌گویی تولید کرده‌اند، شاید از این حیث بتوان به آنها حق داد زیرا اصلاً طعم مشکلات ناشی از تحریم‌ها را نچشیده‌اند که حالا برجام را تکه‌پاره قلمداد می‌کنند و طعنه و کنایه حواله‌اش می‌کنند.
البته مردم با رأی اخیر خود نشان دادند که [مواضع] آرمان‌زده‌ی این قماش از جارچی‌های تبلیغی کاسبان تحریم و سخن‌پراکنان ...، پشیزی در آنان اثر نمی‌گذارد و این فقط همان هم‌پیالگان آنانند که برایشان سوت و هورا می‌کشند و تکبیر و صلوات نثارشان می‌کنند.
... اما مسأله‌ی روز عید فطر خود نشانه‌ای از وجود مسأله‌ی وخیم‌تری است که آن بیشتر موجب پریشانی و تأسف است. اینکه چطور عده‌ای اقلیت با اتکاء به آقازادگان قدرت‌طلب و با ادعای دفاع از ارزش‌های انقلاب و نظایر آن، می‌توانند بهترین و معتبرترین تریبون‌های کشور را به سادگی در دست بگیرند و از آن طریق خیلی راحت به آرمان‌ها، مطالبات، گرایشات و خواست‌های اکثریت غالب دهن‌کجی کنند؟! و من الله التوفیق
