سحام نیوز - فرماندهان سپاه در حالی به فرافکنی روی آروده اند که منظور رئیس جمهور از انتقادات خود مشخص و واضح است. "دولت با تفنگ" اسم رمز نقد دخالت نظامی ها در سیاست و اقتصاد است؛دخالتی که تبعات منفی اش برای سپاه به عنوان نیروی نظامی که باید حافظ مرزهای ایران باشد و برای اقتصاد و سیاست کشور سنگین هستند. به ادبیات فرماندهان سپاه دقت کنیم می توان تبعات منفی دخالت در سیاست و اقتصاد را مشاهده کرد جایی که آنها به گونه ای صحبت می کنند که گویی ایران ملک شخصیشان است و در قبال انجام وظایف خود مدام تاکید می کنند سپاه برای ایران جان داده است. هم در صحبت های سردار جعفری و هم در اظهارات سردار سلیمانی این ادبیات مشاهده می شود. سردار سلیمانی تاکید می کند سپاه ار تخریب نکنید اما خود هم به خوبی می داند مراد از تخریب انتقاد به وضعیت نابسامانی است که این نیروی نظامی به خود گرفته است. سپاه به جای انجام وظایف اصلی خود به بازیگری سیاسی و سهامداری اقتصادی روی آورده و این خطر عمده ای است که هم این نهاد نظامی را تهدید می کند و هم روند توسعه کشور را با تضعیف بخش خصوصی و فشار علیه جریان های سیاسی و مدنی مختل می کند.
سردار سلیمانی در سخنان خود خواسته حرفی علیه حرف رهبری زده نشود.طبیعتا جامعه متکثر با تضارب آرا که مردم حول محور منافع ملی با وجود تمام تنوع هایشان گرد هم می آیند برای سردار محلی از اعراب ندارد در غیر این صورت چه ضرورتی وجود دارد حتما همه احاد مردم با رهبری نظام هم نظر باشند و در نقد او حرفی گفته نشود؟ در جوامع مدرن مردم به جای جمع شدن حول افراد حول آرمان ها و منافع مشترک جمع می شوند . فرمانده قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا هم در سخنانی پر از تناقض ابتدا مدعی می شود سپاه با اصرار دولت وارد طرح های اقتصادی می شود بعد که دولت به هر دلیلی صلاح دیده است با توتال قرارداد ببندد می گوید: سزاوار نیست عرصه بر مجموعه‌ای که با تمام توان و قدرت در شرایط سخت تحریم این‌گونه کار می‌کند، تنگ شود.
یعنی ابتدا از موضع بالا کار اقتصادی سودآور سپاه را با منت به رخ مخاطب می کشاند و اما بعد گلایه می کند چرا عرصه بر سپاه تنگ شده؟ آیا صحبت رئیس جمهور غیر از این است سپاه به کار خود بپردازد و به فعالیت های اقتصادی ورود نکند تا بخش خصوصی تضعیف نشود؟ آیا طرح این خواسته از سوی رئیس دولتی که برای اجرای قانون اساسی سوگند خورده غیر منطقی است؟
واقعیت این است سپاه در طول دو دهه گذشته بسیار ثروتمند شده و از جایگاه یک نهاد نظامی فراتر رفته و رفتار خود را با منافع اقتصادی و سیاسی اش تنظیم می کند و نام این رفتار را هم دفاع از دستاوردهای انقلاب اسلامی گذاشته است. این در حالی است که دخالت نظامی ها در سیاست و میدان داری در اقتصاد آرمان های نخستین انقلاب اسلامی را با چالش های اساسی مواجه کرده است. ثروت وقدرت فراوان باعث شده سپاه برای خود حق ویژه ای قائل شود و با ادبیات پر از منت با مردم سخن بگوید. اگر ایران حفظ شده به خاطر فداکاری ملت بزرگی بوده که اکنون خواسته ها و مطالبات مشخص و معینی دارند. آنها خواستار اجرای فصل های معطل مانده قانون اساسی اند، آزادی های سیاسی اجتماعی شان را می خواهند و بارها به دخالت نظامی ها در سیاست و اقتصاد از طریق انتخاب کاندیدایی که مطلوب سپاه نبوده نه گفته اند.
فرماندهان سپاه می توانند انتقادهای دلسوزانه را تخریب و هجمه معرفی کنند می توانند دستور خفقان صادر کنند اما بهتر است به فکر تنزل جایگاهشان در افکار عمومی باشند. مردم ایران درتاریخ معاصر خود با نظامی هایی که ار وظایف خود فراتر رفته اند و در جایگاه هایی متفاوت از پاسداری مرزهای ایران قرار گرفته اند میانه خوبی نداشته اند، برعکس بی طرفی سیاسی نظامی ها را ارج می نهند. حال این انتخاب سرداران است که این مسیر را تداوم بخشند یا در مورد نقش و جایگاه خود تجدیدنظرهای اساسی بکنند.
