ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در کدام شب
نطفه‌ی تو بسته شد؟
ای تو! ای که بوی ماه، می‌دهی !
آسمانم از ستاره‌ها تهی
روزهای من، کبود بود.
رود هم برای برگ‌های من
حرفِ تازه‌ای نداشت.
ناگهان، سرود ِ ناگهانه‌ات چه خوش نشست
بر من وُ همیشه‌های ریشه‌ام.
دانه‌های گندم‌ام به خاک
سبز نیست؟ چه باک.
من به این خوشم که آرزوی آبی ِ مرا
زیر ِ سایه ـ روشنت پناه، می‌دهی !
پیش ِ چشمِ باغِ ِ باورم
دوستی، شکست وُ ریخت
خنجری دوباره آمد وُ میان ِ کِتف‌های من نشست.
خواستم که بگذرم ز سیب
وز کنار ِ هر انارِ تازه، تلخ بگذرم
دستت ای بهار ِ بلخ !
سیب را به سمتِ من گرفت .
عطر ِ سرخوشی‌ست در مشام ِ من
عطرِ روشنایِ صبحگاه.
در شبی که جان ِ عاشق ِ مرا فرو گرفته است
راه را به نور ِ تازه، فرش کن !
ای تو! ای که بوی ماه، می‌دهی !
