در این میان سوالی که شاید در ذهن بسیاری پیش بیاید سکوت معنا دار حسن روحانی در قبال این جریانات است . او در دوران انتخابات مشخصا از محصورین و شخص سید محمد خاتمی بسیار به نفع خود و جریان همراه خود استفاده نمود و به جرات میتوان گفت که بخش غالب آرایی که به نفع روحانی به صندوقها ریخته شد به اعتبار این اشخاص بوده است . شاید بتوان تا حدودی و در یک نگاه بلند مدت تر تغییر مواضع روحانی و فاصله گرفتن از برخی جریانات , مانند اصلاح طلبان , و نزدیکی به جریانات دیگر , اصولگرایان سنتی , را توجیه نمود اما انکار هر گونه بازی در زمین این گروهها نمیتواند عواقب خوشایندی را در پیش داشته باشد . روحانی چه به دید اخلاقی و چه از دید محاسبه ی سود و زیان هنوز هم همراهی گروههایی که او را در پیروزی در انتخابات 1396 یاری رسانده اند لازم دارد و این مهم محقق نخواهد شد مگر آنکه او حداقل در بیان مواضع و نظرات خود , خصوصا در مسائلی مانند حصر و محدودیتهای ایجاد شده برای خاتمی , کمی صراحت بیشتری داشته باشد .

اما از سویی نباید از عامل اصلی و بازیگردان اصلی این جریانات غافل ماند . همانطور که پیش از این گفته شد بسیاری معتقد هستند که شخص رهبر نظام با توجه به خصوصیات شخصیتی و مناسباتی که با افراد مختلف در طول دوران مسئولیت در این نظام داشته است , هر از گاهی دست به تصفیه حسابهای شخصی با افراد میزند . گروهی او را فردی خودخواه و کینه توز میدانند که نمیتواند محبوبیت هیچ شخص دیگری در جامعه ایران را برتابد و هر شخص و گروهی که پتانسیل برخورداری از اقبال عمومی را داشته باشند را به اشکال مختلف منزوی و محدود مینماید . گروهی دیگر اما او را فردی میدانند که همواره در توهم توطئه به سر برده و هر گونه حرکت و اعلام نظری از جانب دیگران را نوعی توطئه بر علیه خود و نظام تلقی نموده و فی الفور در جهت سرکوب آن با تمامی اهرمهای موجود اقدام مینماید . به هر عنوان این مساله واضح و مشخص به نظر میرسد که اتخاذ و اجرای تصمیماتی در حد حصر نخست وزیر , رئیس مجلس شورای اسلامی و رئیس جمهور سابق کشور نمیتواند از کانالی به جز نظر و دستور مستقیم رهبر نظام انجام شده باشد . اما مهم این است که چه نهاد و مسئولی ننگ واسطه گری برای اجرای این تصفیه حسابهای شخصی رهبر را عهده دار میشود ... .