سال هاست که یکی از ژست‌های وابستگان جمهوری اسلامی به رخ کشیدن تعداد زیاد دانشجو در دانشگاه‌ها و مدارس عالیِ ایرانِ پس از انقلاب است. و برخی نیز دانسته یا نادانسته از این «ازدیاد» دانشجو اظهار خوشحالی می‌کنند، غافل از آن که تعداد زیاد دانشجو، هیچوقت نشانه‌ی پیشرفت علم و دانش در یک کشور نیست.
در واقع از همان اوایل تسلط جمهوری اسلامی، برای اهل علم و فرهنگ روشن بود که به زودی مراکز دانشگاهی و علمی، همانطور که شکل ظاهری خود را از دست داده و شبیه به تکیه و مسجد شده، هویت واقعی و عُقلایی خود را نیز از دست خواهند داذ. تاکید مکرر آیت الله خمینی، بر ضرورت «وحدت حوزه و دانشگاه» و پس از آن، فاجعه‌ی «انقلاب فرهنگی» که به دست جماعتی فرهنگ ستیز به راه افتاد، نشان می‌داد که جمهوری اسلامی به زودی همه‌ی دست آوردهای علمی پس از انقلاب مشروطیت تا انقلاب اسلامی را نابود خواهد کرد؛ دست آوردهایی که در مسیر همآهنگ شدن دانشگاه‌های کشور با دانشگاه‌های پیشرفته دنیا بود.
متاسفانه آن چه جمهوری اسلامی در این چهل سال گذشته، بر سر سیستم آموزشی ایران آورده، به سختی قابل جبران است و اگر وضعیت به همین شکل پیش برود جبران ناپذیر خواهد شد.
تردیدی نیست که ما از هم اکنون از قافله علم و دانش جهانی، به ویژه در بخش علوم انسانی عقب مانده‌ایم. و این فقط سخن من و امثال من، که در اپوزیسیون فرهنگی حکومت اسلامی قرار داریم، نیست، مدرسین دلسوز در داخل ایران نیز سال هاست از این فاجعه‌ی بنیاد برانداز سخن گفته‌اند.
تازه ترین گفته از آن دکتر مجتبی امیری، عضو هیات علمی دانشگاه تهران است* ایشان می‌گوید: «شرایط کشور ما به گونه‌ای است که کارشناس تحویل جامعه می‌دهیم، ولی در عرصه اجرایی این افراد غیرکارشناس هستند، در واقع به نوعی یافته‌های خود را براساس آزمون و خطا یاد می‌گیرند و در دانشگاه فکرکردن، و تفکر عقلایی را آموزش نمی‌بینند.
او به صراحت می‌گوید که دولت آقای روحانی هم کاری برای وضعیت آموزش عالی کشور انجام نداده: «آموزش عالی کشور وضعیت مناسبی ندارد. متاسفانه دولت دوازدهم حوزه‌های فرهنگ، آموزش و پرورش و آموزش عالی را در اولویت‌های آخر سیاست‌های خود قرار داده است. واین امرسبب شده دانشگاهیان از سیاست‌های دولت ناامید و و بین دولت و دانشگاهیان و نخبگان شکاف ایجاد شود.»
این عضو هیات علمی دانشگاه تهران همچنین به مشکل انتخاب وزیر علوم اشاره می‌کند و معتقد است: «مشکل دیگر این است که در انتخاب مدیریت وزارت علوم، به علوم انسانی و اجتماعی توجه نشده است و همواره از گروه مهندسی و پزشکی در راس امور استفاده شده است؛ در نتیجه آن اثربخشی لازم که باید در حوزه آموزش عالی اتفاق بیفتد صورت نمی‌گیرد.»
دکتر امیری در انتها تاکید می‌کند که: «آموزش عالی کشور بسیار بیمار است و این نهاد امروزه مشکلات و دردهایی دارد که نمی‌شود به زبان آورد... و اگر وضعیت آموزش عالی به همین روند ادامه پیدا کند، به‌زودی از پا می‌افتد.»
