چند روز مانده به هفتم آبان ماه سالروز کورش بزرگ،تمامی دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی دست به کار شدند تا به هر شیوه ممکن از تجمع دو ستدارن کوروش و پاسداشت مایه فخر ملی ما در پاسارگاد جلوگیری کنند، از ارسال پیامک به تلفنهای همراه شهروندان گرفته تا تماس تلفنی ،احضار و..

استاندار دولت تدبیر و امید در فارس به جای تفکر در اینکه علت استقبال مردم از برگزاری مراسم برای کوروش و حضور واقعا خود جوش و نه با اتوبوسهای دولتی و اعطای مرخصی و اضافه کار برای حضور در پاسار گارد چست در نامه ای خلاف قانون به کلیه ادارات دستور داده که از دادن مرخصی به کلیه کارمندان پیمانی ،رسمی شرکتی و.. در هفتم آبان خود داری کنند.

اما دولت فخیمه جمهوری اسلامی به همین مقدار بسنده نکرد و راه و ترابری استان در اقدامی عجیب کلیه راه های معمول منتهی به پاسارگاد را مسدود کرد. خبرهایی که دیروز از شیراز و محوطه پاسار گاد منتشر شد حاکی از کنترل شدید مسیرهای جایگزین به سمت پاسارگارد ،ایست و بازرسی های متعدد، بازجویی از مردم و ممانعت از ورود به جاده منتهی به پاسار گاد و اجبار آنها به بازگشت از مسیر و ثبت اطلاعات شخصی افراد است. پرسش اساسی این است که چرا حاکمیت از برگزاری یک مراسم ساده در پاسارگاد و تجمع مردم این اندازه واهمه دارد ؟ آن هم در محوطه ای که نه مکان نظامی آنجا هست نه وزارتخانه ای و نه بیم عملیات مسلحانه داعش وجود دارد.در این رخداد نشانه های ترس حاکمیت از مردم ( آنچه ترامپ به آن اشاره کرد) را می توان مشاهده کرد . ریخت شناسی این ترس را اینگونه می توان صورت بندی کرد:

1- تا پیش از رخداد تاریخی 25 خرداد 88 و تجمعات جنبش سبز در اعتراض به کودتای نظام عیله موسوی رئیس جمهور منتخب مردم، نظام همواره در هاله ای از خوش بینی به تجمعات مهندسی شده خود در حمایت از خودش، به سر می برد و اگرچه از حجم مخالفان از مسیر برگزاری انتخابات ها مطلع بود اما آنهار ا کسانی می پنداشت که بیش از رای دادن کاری نمی کنند. بغض نظام از موسوی به خاطر رونمایی از حجم وسیع مخالفین در خیابان و هویت بخشی به جمع های پراکنده مخالفانی بود که از یکدیگر اطلاعی نداشتند.

2- شکاف سیاسی ایجاد شده میان دولت ملت پس از کودتای انتخابات 88 و حصر رهبران جنبش سبز، به هیچ وجه ترمیم نشده و تشویق های ایسلندی میرحسین در کمپین های انتخاباتی روحانی فریاد زخمی بر پیکره ملت است که با ادامه حصر رهبران و بر آورده نشدن انتظارات از دولت روحانی هم چنان تازه است و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی به خوبی از آن آگاهند.

3- از فردای خرداد 76 تا امروز، بنیانهای مشروعیت نظام سیاسی جمهوری اسلامی پیوسته رو به کاهش بوده است و کوتای 88 آن را حداقل در جمع نخبگان نابود کرد. از دست رفتن مشروعیت سیاسی درپی ناکار آمدی در حوزه های مختلف سیاسی، اقتصادی،دینی ،فرهنگی و اخلاقی امری بدیهی است و بدیهی تر از آن اینکه به موازات کاهش مشروعیت، نظام برای حفظ خود ناچار از پیگیری سیاست "سر کوب و ارعاب" است.نحوه مواجهه نظام با مخالفان روحانی خود از جمله فقیه پارسا آیت ا.. منتظری و عدم اجازه برای مراسم سالگرد و حبس سایر روحانیون منتقد، انشای حکم اعدام برای محمد علی طاهری و غارت سیستماتیک کشور با اختلاسهای سنگین عناصر حکومتی و "عدم تمکین به قانون"، چنبره ژنهای خوب بر مدیریت های کلان و میانی مشروعیت نظام را در مسیر نابودی کامل در میان همه اقشار قرار داده است.

4- در عصر اینترنت و ماهواره و شبکه های مجازی،هزینه رژیم های دیکتاتوری برای ادامه روش های اقتدارگرایانه به شدت بالا رفته است.نظام فرهنگی و رسانه ای جمهوری اسلامی با در اختیار داشتن میلیاردها تومان بودجه و قریب بیش از چهل هزار شاغل در صدا وسیما، صرف هزینه های سنگین در سازمان تبیلغات اسلامی و دیگر نهادهای فرهنگی عملا جنگ رسانه ای را به دلیل از دست دادن افکار عمومی و بی توجهی به مطالبات مردمی به رسانه های فارسی زبانی که یک هزارم بودجه های دولتی را در اخیتار ندارند باخته است.در نتیجه تلاش می کند تجلی عینی این باخت بزرگ را که تجمع خودجوش مردم در پاسارگاد بخش کوچکی ازآن را منعکس می کند به هر شیوه ممکن شاهد نباشد.

5- اتاق فکر نظام سیاسی بر این باور است که در شرایط کنونی که امکان تعطیل کردن فضای مجازی و شبکه های اجتماعی عملا وجود ندارد و فیلترینگ گسترده نیز کاری از پیش نبرده است تنها گزینه پیش رو ممانعت جدی از تسری کنشهای مدنی شهروندان در مخالفت با سیاست های حکومت از فضای مجازی به فضای واقعی خیابان ها و شهر هاست.راهکاری که تاریخ مصرف آن نیز به سر خواهد آمد.

روزنامه نگار- دانش آموخته دکترای روابط بین الملل