ف. م. سخن - خبرنامه گویا

معصومه ابتكار، كه در زمان اشغال فاجعه بار سفارت امريكا در تهران به «خواهر مرى» مشهور بود، و اكنون معاون حسن روحانى رييس جمهور است، در گفت و گويى كه اخيرا صورت گرفته مى گويد:
«هیچ کس پشیمان نشد. دانشجویان [اشغال كننده ى سفارت امريكا] اصلا پشیمان ندارند. دانشجویان همه نسبت به کاری که کردند معتقدند. حالا شاید بگویند تبعات، عواقب و اتفاقاتی که بعدا افتاد، خارج از اختیار و کنترل ما بود، بالاخره هر حرکتی ممکن است یک عوارضی هم داشته باشد. هیچ کس الان نمی گوید این کار صد درصد درست و خوب بود ولی هیچ کس هم پیشمان به مفهموم واقعی این کلمه نیست. چون بالاخره در آن شرایط و در آن مقطع بهترین تصمیمی بود که می شد گرفت و اقدام دانشجویان به استناد شواهد و اسنادی که بعد از تسخیر لانه جاسوسی به دست آمد، جلوی خیلی از آسیب ها را گرفت. آمریکایی ها از طریق تحریک اقوام، کارهای عجیب و غریب می کردند و دخالت هایی در امور ایران داشتند، تسخیر سفارت آمریکا این اقدامات را قطع کرد و یک درجه مصونیت را برای انقلاب به وجود آورد. و البته تسخیر سفارت عوارضی هم داشت. اما اینکه فکر کنیم همه بدبختی ها از تسخیر سفارت آمریکا شروع شد، موضوعی است که آمریکایی ها خیلی دوست دارند، آن را القاء کنند که همه گرفتاری های ایران مربوط به این موضوع است. در حالیکه این طور نیست و در مقابل می توان این تحلیل را مطرح کرد که اگر تسخیر سفارت آمریکا نبود آیا احتمال نداشت کودتای ٢٨ مرداد ٣٢ تکرار شود؟ بله احتمالش خیلی زیاد بود...»

وقاحت معصومه ابتكار باور نكردنى ست. اگر در زمان اشغال سفارت، براى دانشجويانى كه بچه سال بودند، اشتباه بودن اين كار و عوارضى كه به دنبال آن مى توانست كشور را به نابودى بكشاند مشخص نبود، اكنون بعد از ٣٨ سال كه از آن رويداد شوم مى گذرد، پا فشردن بر اين كه آن كار در آن زمان درست بوده و هيچ يك از دانشجويان به خاطر آن پشيمان نيستند جز وقاحت نام ديگرى بر آن نمى توان گذاشت.