حمیدرضا بقایی و علی اکبر جوانفکر، دو چهره نزدیک به احمدی نژاد در حرم «شاه عبدالعظیم» در شهر ری تهران تحصن کرده اند. حبیب الله جزء خراسانی، ذیحساب نهاد ریاست جمهوری در دولت احمدی نژاد نیز همراه آنها بوده است.

محمود احمدی نژاد صبح امروز آنها را بدرقه کرد و قرار است خودش به بهانه زیارت این مکان مذهبی به دیدار آنها برود. بقایی امروز قرار بود در سومین جلسه دادگاه رسیدگی به پرونده تخلفاتش شرکت کند ولی ترجیح داده تحصن کند.

در اطلاعیه ای که توسط این سه نفر امضا شده، آمده «برخلاف نظر رهبری انقلاب، تحت فشار قراردادن و محدودکردن ما و اعمال تصمیمات از قبل گرفته شده، تحت عنوان رسیدگی قضایی، آشکار است.» بقایی گفته هدف از این اقدام «محاکمه قوه قضاییه» است و جوانکفر توضیح داده چاره ای دیگر نداشتیم جز اینکه «به ائمه اطهار متوسل شویم»، چون دادگاه ها فرمایشی و سفارشی است.

تحصن در این مکان، یادآور تحصن برخی منتقدان حکومت قاجار است که برای در امان ماندن از تعقیب ماموران حکومت به «شاه عبدالعظیم» پناه می بردند. بقایی در کانال تلگرامی اش این اقدام را با اعتراض های سید جمال الدین اسدآبادی و شیخ فضل الله نوری مقایسه کرده است. تشبیه ضمنی جمهوری اسلامی به قاجاریه در حالی صورت می گیرد که قبلا آیت الله خامنه ای درسخنرانی هایش از «دولتمرد قاجاری» به عنوان نماد تحقیر و نادانی استفاده کرده است. علاوه براین، «تحصن» در تاریخ انقلاب اسلامی به عنوان یک ابزار کارآمد برای مبارزه بوده است. از جمله مشهورترین این نمونه ها می توان به تحصن هفتم بهمن ۵۷ روحانیون در اعتراض به مشکل تراشی برای بازگشت آیت الله خمینی یاد کرد. نماد افتخارآمیز تحصن اکنون ابزاری شده علیه نظام برآمده از همان انقلاب.

اقدام جریان احمدی نژاد به طور طبیعی بازتاب رسانه ای خواهد یافت ولی بازتاب اجتماعی نخواهد داشت. پتانسیل اجتماعی احمدی نژاد و یارانش از خانه نشینی در بهار سال ۹۰ او عیان شده که با کمترین اقبال اجتماعی مواجه شد. او ممکن است محبوبیت اجتماعی داشته باشد ولی این محبوبیت قابل تبدیل به اعتراض اجتماعی نیست، چون خودش و یارانش متهم ردیف شماره یک در افکار عمومی هستند. علاوه بر این، مفاد کیفرخواست بقایی نیز به خوبی نشان دهنده حجم وسیع تخلفات مالی است که در پوشش قانون انجام شده است. نمونه تازه خشم عمومی این طیف را می توان در ماجرای زلزله اخیر و خراب شدن برخی از خانه های «مسکن مهر» دید. واکنش منفی به این رویداد و گره خوردن آن با نام احمدی نژاد نشان داد کماکان خشم نهادینه شده «خس و خاشاک»ها، اعتباری برای جریان احمدی نژاد قائل نیست.

از نظر سیاسی، نیز احضار اسفندیار رحیم مشایی، مهم ترین چهره حلقه احمدی نژاد نیز نشان می دهد روند برخورد با جریان احمدی نژاد از سال ۹۰ ادامه دارد و اعتراض و تهدید و تلاش های احمدی نژاد هم تاثیر خاصی نداشته است. شبیه سازی ها و تاکتیک های نمادین کنونی نیز دنباله همین تلاش هاست.

با وجود این، روشن است که پناه بردن به مکان مذهبی برای اعتراض به حکومت اسلامی، می تواند از شدیدترین اعتراض هایی باشد که وابستگان نظام بتوانند انجام دهند. خرداد ۹۱ سردار علی فضلی، جانشین سازمان بسیج فاش کرد « در دوان فتنه [پس از انتخابات ۸۸]، متوجه شدیم که یکی از افراد برجسته کشور می خواهد برای طرفداری از سران فتنه در حرم حضرت امام تحصن کند که با راهنمایی هایی که به او کردیم، از این کار منصرف شد.» حساسیت فرماندهان سپاه به چنین اقدامی، نشان دهنده درک آنها از اهمیت چنین امری باشد، با این حال جای تردید وجود دارد که آنها بخواهند با واکنش منفی قوی به بقایی، موقعیت اعتراضی او را برجسته تر سازند.

دستاورد احتمالی جریان احمدی نژاد در این جریان، توجه دادن بیشتر افکار عمومی به نارضایتی از دستگاه قضایی است. آنها به عدم محبوبیت دستگاه قضایی و شخص صادق لاریجانی واقف هستند، جنگ ریشه دار و دامنه داری با خانواده لاریجانی دارند و این رویکردشان اگر آنها را در صف اول مقابله با این خانواده نشان ندهد، می تواند کماکان نام این خانواده و به ویژه صادق لاریجانی در یک فضای منفی و پر از تنش حفظ کند. در واقع اغلب تلاش های طیف احمدی نژاد را نه در قالب ظلم ستیزی یا شجاعت بلکه باید در قالب دعوای آنها با خانواده لاریجانی تحلیل کرد؛ جنگ نیابتی.