بزرگ ترین و شگفت انگیز ترین صفت حزب، بخصوص در دوران جمهوری اسلامی «خوشخیالی» بوده است. این خوشخیالی تا حد «ساده لوحی» پیش می رود ولی این صفت دوم مایه ی تحقیر در خود دارد و شایسته نیست در مورد کسانی به کار رود که هستی شان را از دست دادند و در راه حزب از هر چه داشتند گذشتند.

راحت ترین کار برای اعضای سطح بالای حزب، خروج از ایران و بازگشت به همان کشورهایی بود که سال ۵۸ از آن ها آمده بودند. آن ها می توانستند زندگی خوبی، با استانداردهای سوسیالیستی و طبقه صاحب امتیاز داشته باشند و چند سال آخر عمرشان را در آرامش به سر برند. اما ماندند و با خوشخیالی به دهان فاجعه گام نهادند و بلعیده شدند؛ بلعیده شدند و اعضای ساده ی حزبی را هم با خود به همراه بردند.

آن چه شیوا تعریف می کند غم انگیز است؛ بسیار غم انگیز است. اگر یک لحظه نفرت و قضاوت سطحی را کنار بگذاریم و فقط به داستان شیوا گوش فرا دهیم، هر که باشیم و هر قدر از حزب به خاطر وابستگی اش به شوروی نفرت داشته باشیم، غمگین می شویم. بسیار غمگین می شویم. برای انسان هایی که از دست رفتند، به خاطر انسان بودن شان و به خاطر ارزش علمی و فرهنگی شان غمگین می شویم.

شیوا در این کتاب از موضع بی طرف به رویدادهایی که خود در آن ها حضور داشته نگاه می کند. ساده می نویسد و نتیجه گیری و قضاوت را به خواننده می سپارد.

او تا به امروز تنها کسی ست که از زاویه درون حزب و کاملا صاف و بی آلایش موضوعات را بیان کرده. باز هستند بازماندگانی که تعداد شان شاید به انگشتان یک دست هم نرسد ولی کماکان از لاک زندگی مخفی بیرون نیامده اند و گیر دندان های خون آلود حکومت اسلامی نیفتاده اند. داستان آن ها هم قطعا شنیدنی ست. این که روزگاری نوشته شود یا نه، قابل پیش بینی نیست، ولی اگر روزگاری این خاطرات به روی کاغذ بیاید، نگاه ها به حزب و اعضای آن تغییر خواهد کرد.

فعلا این موضوع را بگذاریم و بگذریم و بند آخر از کتاب شیوا فرهمند راد را در این جا بیاوریم:
«پنج شنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۶۲؛ بنا بر شایعات فراوانی که به گوش می رسید، جوانشیر و حیدر مهرگان و طبری را هنوز نگرفته بودند. اما دیرتر روشن شد که این شایعات بی پایه و دروغ بوده است. همه ی هفته ی گذشته گوش به زنگ و در انتظار تماس مسوول قبلی یا مسوول تازه، یا پیامی از جوانشیر و حیدر و طبری به سر بردم. هیچ خبری نشد. روزنامه را گشودم. محسن رضایی فرمانده سپاه پاسداران، پریروز در یک مصاحبه ی مطبوعاتی گفته بود: «احسان طبری با امکانات بسیار مناسبی از نظر امنیتی مخفی شده بود و هنگامی که سربازان گمنام جمهوری اسلامی مخفی گاه او را کشف کردند، طبری گفت: من در حیرتم که شما چگونه مخفی گاه مرا کشف کرده اید. شما در این مبارزه برنده شدید.»
همچون فانوسی تا شدم و فرو نشستم. روزنامه در میان دست هایم مچاله شد. قلبم را گویی در مشت فشردند. واپسین رشته ای که مرا به روزنه ای از روشنایی می پیوست، گسست، و در تاریکی بی پایان فضای آن سوی کهکشان رها شدم...».

لينك كتاب «با گام های فاجعه» ویراست دوم، با فرمت پی.دی.اف:
با گام های فاجعه