جمهوری اسلامی همیشه از یک امتیاز خاص برای سرکوب مردم استفاده کرده است:
امتیاز خسته کردن و بی نتیجه گذاشتن اجتماعات!
جمهوری اسلامی هزاران تن را در خدمت خود دارد. هزاران تنی که مدیریت دارند و با طرح و برنامه، کار خود را پیش می برند. هزاران تنی که ساعت کار و ساعت استراحت و ساعت آماده باش دارند.
ما مردم اما از این امتیاز بی بهره ایم. با وجود داشتن هزاران اندیشمند مخالف، با وجود فعالیت ده ها سازمان و حزب مخالف، نه مدیریتی به هنگام اوج گرفتن اعتراضات داریم، نه می توانیم نیروی اعتراضی خود را تقسیم کنیم و آن را با برنامه صرف رسیدن به هدفی معین نماییم.
اما ما یک امتیاز بزرگ داریم که حکومت فاقد آن است:
ما بی شمارانیم!
آری ما بی شمارانیم و باید باور کنیم که تعداد ما آن قدر زیاد است که می تواند هر قدرتی را به زانو در آورد.
این باور اما برای رسیدن به هدف مان، که همانا به زانو در آوردن حکومت است کافی نیست. ما باید تلاش کنیم نیروی مان در طی روزها به هدر نرود و خستگی به سراغ مان نیاید.
ما باید سریع عمل کنیم و سریع به نتیجه ی مورد نظر مان برسیم.
مهم ترین کار، رساندن صدای مان به حاکمان اسلامی و در راس آن ها خامنه ای ست. صدایی انفجارآسا که رعشه بر اندام حکومت اسلامی و رهبرش، خامنه ای بیندازد.
این صدا از طریق صدا و سیما باید به گوش او برسد. صدا و سیمایی که دژ رسانه ای حکومت اسلامی ست و از آن به عنوان مهمترین نقطه ی شهر حفاظت می شود. ما باید در کنار تجمعات خیابانی، در کنار این دژ مستقر شویم و فریادهای ما چنان باشد که خواب را از چشم خامنه ای و حاکمان اسلامی برباید.
صدا و سیمای تهران و صدا و سیمای شهرستان ها صدای ما را به گوش جهان نیز خواهد رساند.
نشانه ی رسیدن صدای ما به گوش خامنه ای، سخنرانی و واکنش او نسبت به حرکت اعتراضی ماست.
او وقتی بترسد گریه می کند و از جسم ناقص اش برای دل سوزاندن کمک می گیرد. همان کاری که در سال ۷۸ و در سال ۸۸ کرد. خامنه ای این بار نباید فقط واکنش نشان دهد. خامنه ای باید تسلیم خواست مردم شود.
برای تسلیم او و حاکمیت اسلامی باید سریع عمل کنیم. باید خودمان خسته نشویم و حکومت را خسته کنیم. در غیر این صورت این خیزش اعتراضی نیز به مانند خیزش های قبلی راه به جایی نخواهد برد.
