مطلب دكتر عبدالستار دوشوكى را با عنوان «مهستان یا کودکستان بزرگسالان خبرگان رهبری سکولارها» خواندم و بسيار متاسف شدم؛ متاسف از اين كه اپوزيسيون ما، بعد از مشاهده اين همه فاجعه در كشور همچنان درگير مسائل داخلى خود است و آن چه در اين ميان سخنى از آن نيست مبارزه با نظام اسلامى حاكم بر ايران است.
البته اپوزيسيون از اين مبارزه بسيار سخن مى گويد اما از عمل موثر هيچ خبرى نيست. اين كه «فعالان» سياسى بگويند اين نظام بايد برود و فلان نظام جاى آن را بگيرد نام اش فعاليت سياسى نيست؛ بيان خواست و آرزويى ست كه مردم عادى نيز ده ها برابر آن را بر زبان مى آورند.
براى فعاليت سياسى، بايد تشكيلات داشت. تشكيلات خود به خود يا با تشكيل جلسه و مجمع و كنگره درست نمى شود. فرد يا افرادى بايد بنيان تشكيلات را بگذارند، براى آن راه و هدفى تعيين كنند، مرام نامه و اساس نامه براى آن بنويسند و دست به كار جذب افراد شوند. افراد جذب شده بايد از طريق نشر افكار تشكيلاتى كه به آن وابسته اند، مردمى را كه به اين افكار علاقمندند گرد هم آورند و دست به عمل «ممكن» و «موثر» بزنند.
اين كه صد نفر با فكرهاى مختلف دور هم جمع شوند و بنيان تشكيلاتى را بگذراند، نه منطقى ست و نه عملى. نتيجه اش همين جريانى مى شود كه دكتر دوشوكى يكى از معترضان آن است.
شخصيت هاى سياسى مانند دكتر اسماعيل نورى علا، اگر خواهان عمل تشكيلاتى هستند بايد ابتدا بنيان آن تشكيلات را بگذارند و مرام نامه و اساس نامه براى آن بنويسند و بعد دست به عضوگيرى بزنند.
فرضا جناب نورى علا، به اجلاسى تحت عنوان «مهستان» معتقد است. نيازى نيست كه ايشان اجازه ى اين كار را از كسى بگيرد تا عمل اش «دمكراتيك» شود. اين گونه دمكراسى، هيچ اثرى ندارد جز آن كه تشكيلاتى كه قرار است بوجود آيد از همان ابتدا دچار چند دستگى و بعد، فرو ريختن شود، و كارْ شروع نشده، پايان پذيرد.
هيچ تشكيلاتى با راى گيرى به وجود نمى آيد. تشكيلات را عده اى معدود بنيان مى نهند و عده اى ديگر به آن مى پيوندند. بعد، در چهارچوب مرام نامه و اساس نامه ى تشكيلات، انتخابات داخلى و غيره، بر اساس راى اعضاى معتقد به مرام نامه و اساس نامه صورت می پذيرد.
سازماندهى تشكيلات سياسى، ربطى به «خواست» و «آرمان» افراد ندارد. اين يك كار تخصصى ست، نه كار كسانى كه فرضا خواهان استقرار فلان نظام سياسى در كشور هستند. مثل بيمارستان و مدير بيمارستان، كه مديريت اش، ربطى به پزشكى ندارد و مدير بيمارستان می تواند حتى پزشك نباشد يا اگر هست، اداره ی بيمارستان ارتباطی به دانش پزشكی او نخواهد داشت.
اما نكته ی مهم و سرنوشت ساز در سازمان دهی يك تشكيلات سياسی و فراگير، مساله جلب اعتماد مردم است. ما از اين نظر آسيب های بسيار ديده ايم و از بسياری از ايرانيان، نسبت به جريان های فكری و سياسی سلب اعتماد شده است.
از همين رو، هنگام شروع كار يك تشكيلات فرضی، افراد كمی حاضر می شوند به آن تشكيلات بپيوندند، و از اعتبار خود براى آن تشكيلات «خرج كنند».
به عبارتى، مهم ترين موضوع كار سياسی متشكل، جلب اعتماد از دست رفته ی مردم است. برای جلب اعتماد، نيازی به رای گيرى و به قولى «دمكراسى بازى» نيست. جريان سياسی، حتى اگر توسط يك نفر بوجود آيد و توسط يك نفر اداره شود، به شرط راه و روش درست، مى تواند اعتماد مردم را به خود جلب كند و آنان را جذب تشكيلات و آماده براى عمل «ممكن» و «موثر» سياسى نمايد.
