کار من و امثال من نشان دادن شیوه ی کار سیاسی نیست. کار من و امثال من نوشتن در باره ی مسائل سیاسی است و دعوت به فکر کردن.
اما چه باید کرد در سرزمینی که حکومت اش، مخالف و منتقد سازمان یافته ندارد و صدای اعتراضی اگر بر خیزد از اعماق دل کسانی بر می خیزد که طی چهار دهه ی گذشته و در طول نسل های مختلف جان به لب شده اند و صدای فریاد شان به آسمان بلند شده است؟
آیا راهی داریم جز این که خود برای خود تصمیم بگیریم و بدون داشتن رهبری و سازمان دهی جدی و حرفه ای، دست در دست هم بگذاریم و نیروی عظیمی را که هستیم نگذاریم شاخه شاخه شود و به هدر برود؟
کسانی که بیرون گود نشسته اند و ساده لوحانه شعار پیروزی بزرگ سر می دهند یا نادان اند یا غرض دارند. شعار بزرگ دادن آسان است و عملی کردن شعار حتی از نوع کوچک اش دشوار! عملی کردن شعار سیاسی هنر و تخصص می خواهد که ما و حتی کسانی که داعیه اپوزیسیون بودن دارند فاقد آن اند. از مجاهدین خلق ایران که ذاتا یک سازمان بسته ی نظامی و متکی به اصول نظامی ست بگذریم در میان مخالفان حکومت هیچ برنامه و طرحی برای روزهایی این چنین که مردم جان به لب رسیده آغاز به قیام می کنند وجود ندارد.
بنابراین باید برای هرز نرفتن رود خروشان مردم و شاخه شاخه نشدن آن تمهیداتی بیندیشیم و فکر چاره کنیم. من و شما، هیچگاه خواهان انقلاب و سوزاندن کشور در آتش آن نبوده ایم. من و شما همواره خواهان زندگی مسالمت آمیز و آزادانه در کنار هم بوده ایم. من و شما خود را از هم جدا نکرده ایم و میان کسانی که شناسنامه ی ایرانی دارند و ملیت شان ایرانی ست فرق نگذاشته ایم.
متاسفانه حکومتی بر ما مردم ایران حاکم شده که حداقل حقوق انسانی ما را از ما دریغ کرده است. در این بی حقوقی، افراد این حکومت ایران را غارت کرده اند. ایران را عقب رانده اند. در کنار میلیون ها میلیون ساعت زندگی جوانانی که می توانسته اند ایران را به اوج برسانند و از قوی ترین کشورهای جهان کنند، میلیون ها میلیون دلار ثروت ملی کشور به هدر و غارت رفته است. به همین خاطر ناچار شده ایم بر خیزیم و حقوق خود را از حکومت طلب کنیم. حق زندگی آزاد را از حکومت طلب کنیم. جلوی غارت مملکت را بگیریم. در نهایت حکومت را عوض کنیم و حکومتی متکی بر حقوق بشر بنیان نهیم. این هدف نهایی ماست.
ولی ممکن است تا رسیدن به هدف نهایی و شکل گرفتن خردمندانه ی افرادی که «متفکر» اجتماعی هستند و قدرت رهبری صحیح جامعه را دارند زمان لازم داشته باشیم. انقلاب سال ۵۷ با وجود داشتن کسی که اکثریت مردم حاضر به شنیدن حرف ها و فرمان هایش بودند حدود ۴۰۰ روز به طول انجامید.
نه رهبری آن سال امروز وجود دارد و نه انسجام ملی آن سال. اینترنت و خبر رسانی و تجزیه و تحلیل خبر در عرصه ی آن نیز هزار امتیاز برای ملت به وجود آورده و هزار مشکل و دردسر. چهل سال پیش صدای افکار آحاد مردم شنیده نمی شد و آن چه بود، صدای افرادی بود که افراد شناخته شده و مشهور جامعه بودند. این موضوع تعداد انتخاب را کم می کرد و امکان انتخاب را آسان تر. بله. خوب است که تعداد انتخاب ها زیاد باشد ولی وقتی تعداد انتخاب ها خیلی زیاد شد، انتخاب کردن مشکل می شود. این روزها هم که به اندازه ی جمعیت فعال اینترنتی، ما انتخاب در مقابل روی مان هست و هر کدام مان صاحب اندیشه و نظری هستیم!
این روزها افراد سیاسی یی که مطالعات و مشاهدات شان در سطح بوده، دم از عدم نیاز به رهبری و بد بودن جامعه ای که قهرمان دارد و حرکت های پاستوریزه و بی عیب و نقص می زنند. اینان در عالم هپروت هستند و از واقعیت های اجتماعی هیچ نمی دانند. یعنی چه که جامعه رهبری سیاسی و هدایت گر نداشته باشد؟ یعنی چه که جامعه نیاز به قهرمان نداشته باشد؟ این تیپ تفکرات را باید رها کرد.
اما نخستین گام و موثر ترین گام برای این که از اعتراض کردن خسته نشویم و بتوانیم برای روزهای آتی قدرت و انگیزه ی حرکت داشته باشیم دست یافتن به پیروزی های کوچک است. باید بتوانیم ابتدا
-هدف های کوچک و قابل دسترس تعیین کنیم
-سپس به آن هدف ها دست پیدا کنیم
-در نهایت رسیدن به این هدف های کوچک را باید با حرکت به سمت هدف اصلی یعنی گرفتن قدرت سیاسی از نظام اسلامی و تفویض آن به سیاستمداران مردمی و پایبند به «حقوق بشر» پیوند بزنیم.
این که هدف کوچک چه باید باشد، می تواند توسط جوانان فعال در گروه های کوچک در داخل کشور مورد بحث قرار گیرد و بدون اتلاف وقت زیاد تعیین شود. باید مراقب باشیم وارد بحث های بیهوده و بی انتها نشویم. «باید هدف عینی و «قابل دسترس» تعیین کنیم و تا دستیابی به آن از پای ننشینیم».
من در این زمینه طبیعتا نظر دارم ولی این نظر را بیان نمی کنم تا تصور نشود که قصد تحمیل نظرم را دارم. بچه ها امروز در گروه های کوچک می توانند نقطه های هدفی را که دستیابی به آن ها حتی به صورت موقت به مردم انگیزه ی پیروزی بدهد و دنیا از شنیدن خبر آن به جدی بودن حرکت ما پی ببرد مشخص کنند و حرکت برای دستیابی به آن را سازمان دهند.
