عمل سیاسی نیاز به سیاست ورز حرفه ای دارد. زیاد حرف زدن و زیاد نظر صادر کردن از انسان، عملگر سیاسی نمی سازد. ماهیت عمل سیاسی با سخن سیاسی تفاوت دارد. حتی ماهیت عمل فرد سیاسی در موضع قدرت با ماهیت عمل فرد سیاسی در موضع مخالف قدرت با یک دیگر تفاوت دارد.
سیاست در ایران از رشته هایی ست که تصور می رود بدون داشتن تجربه و تخصص می توان در آن ورود کرد. ورودی این چنین مثل نظر «کارشناسی» یی ست که همه ی ما مثلا در باره فلان مسابقه ی فوتبال اظهار می داریم! آری! اگر چنین و چنان می کردیم برنده بودیم یا اگر فلان بازیکن چنین و چنان می کرد گل می زد!
نظر «کارشناسی» دادن ایراد ندارد ولی این که تصور کنیم به صرف داشتن نظر، عملگر سیاسی نیز هستیم ایراد دارد. عملگر سیاسی بودن در موضع مخالف قدرت نیازمند کسب تجربه و برخورد مستقیم با صاحبان قدرت است. در کنار این باید با تئوری های برخورد با حکومت نیز آشنا بود و از تجربیات دیگر ملل در برخورد با حکومت های مستبد درس گرفت.
تهییج مردم از طریق پروپاگاندا یکی از روش های مقابله با حکومت هاست. این روش و روش های مشابه آن را «انقلابیون حرفه ای» در دوران پیش از انقلاب از روس های سرخ یاد گرفته بودند و به آن عمل می کردند.
در تهییج، با عقل و خرد مردم کاری نیست. وظیفه ی تهییج کننده به هیجان آوردن انسان ها و قرار دادن هر چه بیشتر آن ها در مقابل حکومت است. وظیفه ی تهییج گر به خیابان کشاندن مردم و قرار دادن آن ها در مقابل حکومت تا پای جان است.
نکته ی دیگر بزرگ نمایی و کوچک نمایی در دوران انقلاب است. عملگر سیاسی می تواند برخی حوادث را که می تواند بر آتش انقلاب دامن بزند بزرگ نمایی کند و برخی حوادث را که می تواند از آتش انقلاب بکاهد کوچک نمایی کند یا کلا آن را نادیده بگیرد.
این روش ها روش انقلابی در دوران «سرخ» ها بوده که ایرانی ها هم از آن در دوران سلطنت برای مقابله با نظام وقت استفاده کرده اند. این روش ها اگر در دوران پیش از اینترنت جواب می داد، اکنون قدیمی و کهنه شده و در زمان حاضر مردم را نمی توان به شکل کور در مقابل حکومت قرار داد.
یکی از کارهایی که برخی از عملگران سیاسی امروز انجام می دهند، بزرگ نمایی حوادث جاری ست. مردم وقتی بشنوند که در فلان جا فلان کلانتری یا شهرداری فتح شده، حتما تهییج و تحریک می شوند و به خیابان می آیند.
این بزرگ نمایی ها در دوران ما که همه ی خبر ها، راست و دروغ شان در دقایقی کوتاه از طریق اینترنت مشخص می شود بیشتر از آن که به حرکت اعتراضی مردم کمک کند به آن ضربه می زند.
چنین کاری خدمت به حرکت اعتراضی مردم نیست بلکه تخریبگر آن است. هر چه هست را باید همان طور که هست به اطلاع مردم رساند و به هیجان کور تکیه نکرد. دروغ گویی و بزرگ نمایی فقط باعث رسوایی فرد یا گروه دروغ گو می شود.
این روزها حتی دیده ایم که دعوت از ارتش و نظامیان با مارش های نظامی همراه می شود! کاری خنده دار و مضحک که ما را به یاد اوایل انقلاب و اعلام عملیات انقلابی در رادیو تلویزیون می اندازد!
سخن گفتن از طرف خامنه ای هم این روزها مد دیگری ست که برخی از عملگران سیاسی آن را دامن می زنند. اینان از جانب خامنه ای چنان سخن می گویند که گویی در کنار او نشسته اند و نظر او را بازتاب می دهند. «خامنه ای میان تسلیم و سرکوب مانده است! او بر سر دو راهی گیر کرده است!»
طبق آن چه ما از خامنه ای دیده ایم و می شناسیم او خود را یک استراتژیست تمام عیار در برخورد با بحران ها می داند. او چون بارها توانسته از دل بحران به شکل موفق خارج شود، نه تنها استراتژی خود را صحیح بلکه خدایی می داند. اکنون هم که کمتر سخن گفته به معنای این نیست که عقب نشسته و در حال بستن چمدان هایش است! تجربه و سابقه به ما نشان داده که او بر خلاف گذشته بی گدار به آب نمی زند و حرفی نمی گوید که بعد ناچار به تصحیح آن شود.
این که ما از جانب او سخن بگوییم و فردا او را در هیات یک سرکوب گر تمام عیار ببینیم جز ضربه زدن به روحیه ی مردم حاصل دیگری ندارد.
اگر کاری نمی توانیم بکنیم که به حرکت مردم کمک شود، دستکم کاری نکنیم که از جوش و خروش اعتراضی مردم کاسته شود.
