هموطنان عزیز، در حدود ده ماه قبل در تاریخ دوازده اسفند ماه ۱۳۹۵جبهه ملی ایران در قسمت پایانی بیانیه ای که تحت عنوان « سی و هشت سال پس از انقلاب در کجا ایستاده ایم » منشرکرد چنین نوشت:
« جبهه ملی ایران اعتقاد دارد که حاکمیت جمهوری اسلامی برای رفع بحران های فزاینده وخطرا تی که کشور را مورد تهدید قرار میدهد باید در سیاست های داخلی و خارجی خود به صورتی جدی تجدید نظر نموده و به طرف اجرای اهداف اولیه انقلاب باز گردد، آزادی های اساسی ملت ایران، آزادی بیان وقلم وآزادی احزاب و اجتماعات را محترم بشمارد. انتخابات مهندسی شده و زیر نظارت استصوابی شورای نگهبان را موقوف وبه انتخابات آزاد و متعارف مانند تمام کشورهای آزاد جهان تن در دهد. زندانیان سیاسی و عقیدتی در بند را در سراسر کشور آزاد کند. به قوانین وحقوق بین المللی احترام بگذارد. سیاست مستقل ایرانی وراه عدم تعهد واقعی را در پیش گیرد. از حضور در منازعات منطقه ای خود داری نماید. از فساد های مالی وغارت اموال عمومی در هر جا و توسط هر مقامی به طور قاطع جلوگیری کند. از تمام منابع کشور صرفا برای رفع معضلات معیشتی مردم این سرزمین و ارتقای سطح زندگی آنها استفاده نماید. شاید که با این تمهیدات کشور از بحران های خطیر وغیر قابل پیش بینی رهایی یابد. »
متاسفانه حاکمیت جمهوری اسلامی به هشدار های میهن دوستانه و آزادیخواهانه جبهه ملی ایران گوش فرا نداد و اکنون ده ماه پس از آن تاریخ، فضای به شدت بسته سیاسی کشور همراه با اشتباهات فاحش سیاسی وهدر دادن منابع و امکانات کشور در راه هایی به دور از منافع ملی وعدم برخورد با فساد های مالی عظیم، کار را به انفجار اجتماعی رسانید. صرفنظر از شایعاتی که برنامه ریزی های پشت پرده رقیبان حکومتی را مسبب اولین جرقه حرکت اعتراضی مردم در مشهد معرفی میکند ویا اینکه تظاهرات بگونه ای خودجوش و ناگهانی آغاز شده باشد، اولین حرکت اعتراضی مردم در تاریخ هفتم دیماه در شهر مشهد اتفاق افتاد و سپس این اعتراضات در بیش از یکصد شهر کوچک وبزرگ کشور به منصه ظهور رسید وبر اساس آنچه به طور رسمی اعلام شده است، طی این خروش اجتماعی ده ها تن کشته ونزدیک به چهار هزار نفر بازداشت شده اند.
گو اینکه آمار غیر رسمی اعداد بسیار بزرگتری را گوشزد می نمایند. در شرایطی که حاکمیت جمهوری اسلامی حضور و فعالیت قانونی سازمان های سیاسی مخالف وشخصیت های مورد وثوق مردم را بر نمی تابد شاهد جنبش اعتراضی مردم بدون راهنما وبدون برنامه می باشیم. واضح است که به کار بردن زور وبر خورد خشونت بار با مردم و توهین به آنان ومنسوب کردنشان به دشمنان خارجی، راه حل خرد مندانه ای برای آرامش جامعه نیست وفقط پاک کردن صورت مسئله به جای حل کردن آن است. واقعیت این است که از سوء سیاست های داخلی وخارجی وسوء مدیریت ها، تبعیض ها وفساد ها که منجر به فقر و بیکاری وگرانی و تورم روز افزون گردیده، طاقت ملت ایران، طاق شده است. و مردم امید خود را نسبت به آینده از دست داده اند. سه سال قبل وقتی مذاکرات جمهوری اسلامی با قدرت های جهانی تحت عنوان « برجام » به نتیجه رسید، مردم ایران امیدوار شدند که هم با رفع تحریم ها و آزاد شدن دارایی هایشان و هم با جلب شدن سرمایه گذاری های خارجی مشکلات اقتصادی آن ها مرتفع خواهد شد. ولی نا گهان با تحرکات نا معقول برخی و با به پرواز در آمدن موشک های شعار نویسی شده، همه چیز متوقف گردید. ضمن آنکه مردم ایران از آزاد شدن دارایی های بلوکه شده خود نیز چیزی عایدشان نگردیدوتغییر ملموسی را حس نکردند.
در انتخابات ریاست جمهوری که در اردیبهشت ماه انجام شد ملت ایران با توجه به وعده و وعید ها وبه امید بهتر شدن اوضاع در انتخابات حضور یافت. اما چرخش خود خواسته یا ناخواسته ریاست جمهوری از مواضع قبلی و هماهنگ شدن وی با جناح تندرو و اقتدار گرا، امید ملت را کلا به یاس مبدل ساخت واین نا امیدی خود باید یکی از علل اصلی بروز خیزش مردم تلقی گردد. در شعار هایی که از زبان مردم در سراسر کشور شنیده شد، اعتراض به بسته بودن فضای سیاسی کشور، اعتراض به هزینه شدن منابع مالی این سرزمین در خارج از مرز ها و جاهای مختلف دیگر که نتیجه اش پیدا یش نا رسایی های شدید اقتصادی برای مردم این سرزمین شده است و هم چنین اعتراض به فساد گسترده استنباط می شد.
آنچه که در هفته های گذشته در حدود یکصد شهر از این مملکت رخ داد، صرفنظر از ادعاهای حکومت و شایعات گوناگون وپیش فرض های مختلف، بطور قطع و یقین یک حقیقت را به وضوح و روشنی به همگان نشان داد و آن نا رضایتی عمومی مردم ایران در حدی بسیار بالا و انفجار آمیز نسبت به سیاست های داخلی وخارجی واقتصادی حاکمیت جمهوری اسلامی بود وبدون تردید نه شایعه جرقه خوردن حوادث، ناشی از رقابت های جناح های حکومتی در مشهد ونه ادعای دخالت دشمنان خارجی هرگز نمیتواند توجیه گر این خروش گسترده وسراسری مردم باشد. سرکوب وخاکستر زدن روی آتش نارضایتی ها تنها پوشاندن موقت زبانه های آتش در زیر خاکستر است. برای رفع بحران های گوناگون کشور، از بحران های سیاسی واقتصادی گرفته تا بحران های اجتماعی و محیط زیستی، باید حاکمیت به خواست های بر حق وقانونی ملت تن در دهد. زندانیان سیاسی را در سراسر کشور آزاد نماید. حقوق وآزادی های ملت از جمله آزادی احزاب و اجتماعات را محترم بشمارد. امکانات ومنابع مالی کشور را صرفا در جهت رفاه وکار آفرینی برای مردم این مرزوبوم به کار گیرد. جلوی این فساد وصف ناشدنی را درکشور ببندد. سیاست خارجی دور از تشنج آفرینی و متضمن منافع ملی ایران را در پیش بگیرد وبه انتخابات آزاد وقابل قبول و مطابق با استاندارد های جهانی روی آورد. از دخالت نهادها و بنیاد های نا مربوط در امور اقتصادی و اداری کشور جلوگیری نماید و بودجه کشور را از سمت حاتم بخشی های ناروا به نهاد های ایدئولوژیک به سوی بخش عمرانی و ایجاد کننده کار ورفاه عمومی چرخش دهد. حاکمیت همین امروز باید اقدام کند که فردا ممکن است خیلی دیر باشد وکشور دچار مشکلاتی سنگین و رویداد هایی نا معلوم بگردد.
هفتم بهمن ماه ۱۳۹۶
تهران - هیئت رهبری و هیئت اجرائیه جبهه ملی ایران
