حق دفاع از خود
1 ـ کسانی گه در سیاست هایشان شکست خورده اند نه تنها نمی خواهند آن را بپذیرند که در برابر کوشش می کنند که با زدن تهمت "خشونت خواهی" به کسانی که بیزار و خسته از حکومت اسلامی به روشنی می گویند که این حکومت را نمی خواهند، گریبان خود را از پی آمدِ سال ها پشتیبانی از این حکومت سراپا تباهی، ریا، جنایت و خیانت در حق مردم ایران، برهانند.

نخست باید یاد آور شد که از دید حقوقی"حق دفاع از خود" امری طبیعی، ذاتی، درست(مشروع) و پذیرفته شده در همه جهان است و کسی نمی تواند آن را نا دیده بگیرد.
در قانون اصلاحی مجازات در حکومت اسلامی تصویب شده سال 1392، ماده 156 چنین آمده است:

" هرگاه فردي در مقام دفاع از نفس، عرض، ناموس، مال يا آزادي تن خود يا ديگري در برابر هرگونه تجاوز يا خطر فعلي يا قريب‌الوقوع با رعايت مراحل دفاع، مرتکب رفتاري شود كه طبق قانون جرم محسوب مي‌شود، در صورت اجتماع شرايط زير مجازات نمي‌شود: الف- رفتار ارتكابي براي دفع تجاوز يا خطر ضرورت داشته باشد. ب- دفاع مستند به قراین معقول یا خوف عقلایی باشد. پ- خطر و تجاوز به‌سبب اقدام آگاهانه يا تجاوز خود فرد و دفاع ديگري صورت نگرفته باشد. ت- توسل به قواي دولتي بدون فوت وقت عملاً ممكن نباشد يا مداخله آنان در دفع تجاوز و خطر مؤثر واقع نشود."

توسل به قوای دولتی ای که کارش سرکوب است!
آخوند ها تا توانسته اند کوشش کرده اند برای باز گذاشتن دست مأموران سرکوبگر خود، دست کاری هایی در قانون مجازات عمومی پیش از انقلاب (تصویب 1352) انجام بدهند تا سرکوب را قانونی کنند ولی حتا آنجا نیز نتوانسته اند حق دفاع از خود را نفی کنند:
"ماده ۱۵۷- مقاومت در برابر قوای انتظامی و دیگر ضابطان دادگستری در مواقعی که مشغول انجام وظیفه خود باشند، دفاع محسوب نمی‌شود لکن هرگاه قوای مزبور از حدود وظیفه خود خارج شوند و حسب ادله و قرائن موجود خوف آن باشد که عملیات آنان موجب قتل، جرح، تعرض به عرض یا ناموس یا مال شود، دفاع جایز است."

در همه کشورهای آزاد، "قوای انتظامی"در هنگام برپایی گردهمآیی های اعتراضی، وظیفه نگهبانی و مراقبت از شرکت کنندگان را بر عهده دارند. آنان نه "آتش به اختیار" هستند و نه همراه با نیروهای لُمپَن و لباس شخصی به گردهمآیی های اعتراضی یورش می برند. آنان چون نیروهای انتظامی در حکومت اسلامی برای ایجاد بهانه برای سرکوب مردم، از پیش برنامه ریزی نمی کنند که به اتوموبیل ها، فروشگاه ها و ساختمان یورش ببرند و آن را کار مردم بنامند و بدون کمترین ترس از دادرسی و پی گیری، دستشان برای انجام هر جنایتی باز باشد.

در نزدیک به چهل سال حکومت اسلامی این مآموران و لات هایِ پیرو رهبر معظم، بارها و بارها سبب"قتل،جرح،تعرض به عرض و ناموس یا مالِ" مردم شده اند. بنا بر همین بندِ قانون، همه تظاهر کنندگان که با مسالمت اعتراض خود را بیان کرده و مورد یورش وحشیانه این نیروها قرار می گیرند، به هر وسیله حق دفاع از خود را دارند.

2 ـ یکی دیگر از کوشش هایِ شکست خوردگان این است که "براندازی" رابرابر با هرج و مرج خواهی، خونریزی، ویرانی و در نتیجه"سوریه ای شدن" بدانند بدون توجه به زیر ساخت ها و فرهنگ جامعه ما. از این گروه یکی چون عباس عبدی اکنون هر روز یک مقاله می نویسد که شاید گذشته خود و درخواست برای سرکوب هرچه زودتر اعتراض کنندگان دیماه را پنهان کند. شماری دیگر هستند که سال ها در برون مرز نقش لابی و "ماله کش" بر جنایت های حکومت را به عهده داشته اند و به هر دروغی دست زده و می زنند و اکنون کوشش فراوان می کنند تا مردم به جان آمده را خشونت خواه و جنگ افروز بنامند. خواست براندای حکومت اسلامی از سوی بیشترین شمار مردم ایران دیگر پنهان کردنی نیست. باید پرسید مردم برانداز، خشونت خواه هستند یا حکومتِ سرکوبگر؟ مردم بارها خواستار بر پایی یک همه پرسی کنترل شده وسیله سازمان ملل و دیگر سازمان های حقوق بشری شده اند. آیا می توان مسالمت جویانه تر از این روش را یافت؟ چرا حکومت که شب و روز تبلیغ می کند که "ملت عاشق فرهنگ اسلامی و نظام اسلامی" است، این پیشنهاد و راه روشنِ مسالمت آمیز را به هیچ شکل نمی پذیرد؟ آستانه بردباری مردم دیگر به انتها رسیده است و جامعه ایران دیگر توان کشیدن بار سنگین"نداری، گرسنگی، بیکاری، اعتیاد، تن فروشی حتا کودکان، کارتن خوابی، گور خوابی، زورگویی، تباهی، دزدی های میلیاردی، نوکیسه های دزد و فاسد وابستگان آخوندها و"آقا زاده ها" را ندارد.