در واقع به جز حسن یوسفی اشکوری که در دو دهه اخیر نقد خود را به حجاب اجباری بیان کرده است، دیگران نه فقط سبدشان خالی است بلکه حداقل در یک مورد، چنان که خواهیم دید، اسناد مشخصی در همدستی‌شان با اذیت و آزار زنان ایرانی به دلیل نداشتن حجاب حتی در خارج از مرزهای جمهوری اسلامی وجود دارد.

یکی از این افراد که چون با وی رودررویی مستقیم داشته و تهدیدات او و دوستان دیگرش در هیبت هیات اعزامی از جمهوری اسلامی ایران به کنفرانس جهانی زنان در پکن در سال ۱۹۹۵ را فراموش نمیکنم، جمیله کدیور است. دیگر اعضای این هیات موضوع من در این بحث نیستند، که خود نوشته ای جداگانه را می طلبد و قبلا نیز در نوشته هایم اشاراتی به آنه ا داشته ام.

در آن سال، من و سایر زنان تبعیدی که برای افشای بی حقوقی زنان در ایران با هزینه شخصی به پکن رفته بودیم، شاهد بودیم که وی به همراه عده ای دیگر از "صاحب نامان" امروز و مدعیان فمینیسم، با هزینه دولتی به پکن سرازیر شده و دائم مشغول سازمان دادن تحرکات علیه ما بودند.
این گروه که هیچ یک از آنان هرگز نقدی به تفکر خود در آن دوره و همدستی شان با دولت وقت نکرده اند، تا دیوار چین به دنبال ما آمده بودند تا نشان دهند، ما زنان تبعیدی، بی بند و بار، "بی حیا" و فاقد صلاحیت اظهارنظر در مورد وضعیت زنان در ایران هستیم. آن ها با تشکیل جلسات متعدد در تایید و توجیه سیاست های رژیم جمهوری اسلامی و همچنین ایجاد اختلال در جلسات ما و برپایی تظاهرات "الله اکبر" گویان و انواع فحاشی و توهین به دوستان ما در خیابان های پکن و هوایرو (محل برگزاری کنفرانس) سهم خود را در سرکوب زنان معترض به خوبی ایفا کردند. البته ما نیز تمام قد در مقابلشان ایستادیم و با اجرای نمایش خیابانی، برپایی تظاهرات با متحدان بین المللی مان و برگزاری ده ها جلسه و پخش اعلامیه های توضیحی، پاسخ هیات دروغین غیر دولتی و مردان همراهشان را دادیم.

یکی از این زنان جمیله کدیور بود که به همراه دوستانش از مزایای حضور در این سفر بهره برده و پس از بازگشت از کنفرانس پکن در روزنامه اطلاعات آبان ۱۳۷۴ و در یک سلسله مقالات تحت عنوان "آن سوی دیوار" در مسیر تهمت و تحقیر علیه ما و در تشویق و حمایت از سیاست ها و عملکرد ضد زن جمهوری اسلامی، عکسی را که بدون اجازه و پنهانی از من گرفته بود منتشر کرد که در پای آن این کلمات درج شده بود: "هموطنی مقیم خارج از کشور با دیدگاهی کاملا... بقول شاعر: ره کجا...؟ منزل کجا...؟ مقصود چیست؟ " (نقطه چین ها از اوست)

در آن زمان، عطالله مهاجرانی، همسر وی، معاون پارلمانی هاشمی رفسنجانی بود و هر دو به همراه همسفران شان سال های قبل و پس از آن مستقیما بر خوان یغما تکیه زده و از آن بهره می بردند و به کشته های دهه ۶۰ و خانواده های شان و ما تبعیدیان آن دهه می خندیدند و در تایید اجبار حجاب می نوشتند و کارگاه آموزشی برگزار می کردند. در آن زمان، آن ها هیچ نقدی به "اجبار حجاب" نداشتند و در "شهر ممنوعه" در پکن به دنبال ما روان بودند تا در آن مرداد ماه داغ، از شلوارک های ما در اثبات "بی حیایی" ما عکس بگیرند و این "بی حیایی" را مستند و برای ما "پرونده سازی" کنند.

یادم است در جلسه ای که این هیات پرخاشگر زنان محجبه جمهوری اسلامی دائم و آشکارا از پای لُخت یکی از دوستان ما که شلوارک به پا داشت، عکس می گرفت، او خیلی خونسرد پرسید: "خب خانم، این ها رو که جایی هم نمی تونید منتشر کنید، آخه پس چرا عکس می گیرید؟ " و خنده ما و نگاه های خشمگین این نمایندگان بسیج و سپاه و دانشگاه و مسجد فلان و جامعه فلان و هیات بیسار و کارآفرینان مسلمان و...

برای من که خاطره مواجه با زنان دولتی و از جمیله کدیور را به روشنی به یاد دارم و فیلمی هم از رودررویی ما گروه پابرهنه زنان تبعیدی با زنانی که با خروارها جزوه و کتاب و صنایع دستی و هدیه و... به پکن آمده بودند تا فمینیست های جهان را توجیه کنند که وضع زنان در ایران خیلی هم خوب است و این ها همه، تبلیغات دشمن است، ساخته ام، که در همان سال نیز دراروپا و آمریکا به نمایش گذاشته شد، این بیانیه فقط یک معنا دارد: تحریف آشکار تاریخ و تلاش برای از بین بردن ردپای خود در تثبیت نظام حجاب اجباری.

آری، اینان نگرانند. به درستی دلواپسند. آن ها فهمیده اند که سکان از کفشان دررفته است. والا چرا سال ۸۸ این بیانیه را ندادند؟ چرا سال ۷۶ این بیانیه را منتشر نکردند و.... بله این ها فهمیده اند برای نگه داشتن نیروهایی که دارند دائم ریزش می کنند باید چاره ای کرد.

این چاره جویی اما اینان را بیشتر در مرداب فرو می برد. زیرا تنها بخش شفاف بیانیه شان، به طرز غریبی تاریک ترین بخش آن نیز هست، آن جا که می گویند: " قانون «حجاب» اجباری مصوب سال ۱۳۶۲ خورشیدی نه تنها در تعارض با برخی اصول قانون‌اساسی است که خلاف مقاصد شریعت، مغایر با حقوق‌ بشر، ناقض حقوق شهروندی و تهدیدی برای مصالح ملی و منافع آحاد جامعه متکثر ایران است. "

و از نقش خود در حفظ این قانون و نقض همان حقوق بشر هیچ نمی گویند. انگار نه انگار که دوران زمامداری "امیرکبیر و مدرس" (صفاتی که مهاجرانی در تملق و چاپلوسی رفسنجانی، در مورد او به کار می‌برد) این ها خود سیاست گذار بودند و کنترل خیابان ها را در دست داشتند.

این جماعت آرزو و مطالبه خود را در زرورقی از دروغ به ما عرضه می کنند، آن جا که می نویسند: "اکنون وقت آن رسیده است که حاکمیت جمهوری اسلامی ایران با مصلحت‌اندیشی و دلیری لازم و بازگشت به آرمان های اولیه انقلاب پنجاه و هفتِ ملت ایران.... " آری این لُب کلام اینان است، جمهوری اسلامی دلیرانه از خودش مراقبت کند که یک وقت "خدای نکرده" سکان قدرت و خوان یغما از دست نرود.

برای این بازگشت اما، اول باید مبارزات زنان ایران و #دختران_خیابان_انقلاب را لوث کنند و بر تارک آن بنشینند. اعضای آن هیئت، امروز به اشکال گوناگون، همچنان دست اندرکار ضربه زدن به این اعتراضات و فعالیت های زنان فعال در پشتیبانی از این اعتراضات هستند. چه به عنوان "نومهاجر" و چه با تداوم حضور مستقیم در قدرت.

باید به اینان گفت: همان اجباری که شما را وادار به نوشتن این بیانیه کرد، شما را وادار به بیان حقایق و رازهایی از دوران مسئولیت خود و دزدی ها و جنایاتی که رخ داده، خواهد کرد. رازهایی که چون بیان شوند، بنیان این ستم سست خواهد شد. و شما سخت در حفظ این رازها می‌کوشید و پس، از جرگه این زنان و مردان عاصی و خشمگین و جان به لب رسیدهای که به خیابان آمده اند نیستید. بر سر این سفره چمباتمه نزنید.

#شادی_امین
#دختران_خیابان_انقلاب