سپاه انصارالمهدی زیر فرماندهی کل سپاه پاسداران قرار دارد و این نیرو با بیش از ۹۰٫۰۰۰ نفر، بجز رییس جمهور، وزرای سابق و لاحق، استانداران، فرمانداران، اعضای مجلس خبرگان، نمایندگان مجلس، اعضای شورای نگهبان، پیشنمازهای جمعه، شهرداران، روسای نهادها و شرکت‌های دولتی و خانواده کارگزاران حکومت و صدها مسئول درجه دو و سه را هم با نام حفاظت زیر نظارت دارند.

در جمع کارگزاران نظامی، امنیتی و انتظامی، تنها فرماندهان ارشد ارتش خارج از حلقه حفاظتی‌های سپاه قرار دارند و این مسئولیت به کلاه‌سبزها سپرده شده که یک واحد عملیاتی متعلق به ارتش است.

بعد از ترورهای مشکوک تعدادی از کارکنان هسته‌ای در دهه گذشته، به بهانه حفاظت، و در عمل به منظور پیشگیری از احتمال تکرار ماجرای شهرام امیری، کارکنان هسته‌ای ایران نیز همراه با خانواده‌های خود زیر نظارت سپاه انصارالمهدی قرار داده شده‌اند.

شهرام امیری از کارکنان دانشگاه «مالک اشتر» (متعلق به سپاه) دست در کار رشته فیزیک بود که در سال ۱۳۸۸ بعد از خروج از ایران ناپدید شد و جمهوری اسلامی اعلام کرد در آمریکا زندانی است. بعد از بازگشت امیری به ایران و استقبال رسمی از او در فرودگاه، خبر اعدام مخفیانه او در سال ۱۳۸۵ خورشیدی، بدون دادن هر نوع توضیح، از سوی حکومت ایران تائید شد.

مدت‌هاست که در الیگارشی مذهبی- نظامی حاکم، از پیشنماز مسجد محله تا نماینده ساوجبلاغ در مجلس اسلامی محافظ و راننده دارند، و اگر شأن آنها کمی بالاتر رفت صاحب ماشین ضدگلوله هم می‌شوند و آقازاده‌های آنها نیز تحت محافظت قرار می‌گیرند. در فرهنگ کوچه و خیابان و زبان جاری مردم ایران «آقازاده» که به فرزندان طفیلی کارگزاران فاسد حکومت اطلاق می‌شود، اصطلاح رایجی شده است.

وضعیت انزوای عوامل حکومت و جدایی آنها از مردم به جایی کشیده که مثلا شهردار منطقه ۱۳ شهر کرج علاوه بر راننده، دارای یک محافظ شخصی است و درون ساختمان شهرداری، ماموران مسلح «حراست» بر رفت و آمدها نظارت داشته و اجازه ملاقات مراجعین با شهردار را می‌دهند.

ماجرای احمد رضایی میرقائد فرزند محسن رضایی دبیر کنونی مجمع تشخیص مصلحت و فرمانده سابق سپاه پاسداران که در اوایل ریاست جمهوری خاتمی به آمریکا پناهنده شد و علیه جمهوری اسلامی موضع گرفت و در سال ۱۳۹۰ در هتل گلوریای دبی به قتل رسید، همچنین موضوع اتهام زهرا اردشیر لاریجانی فرزند صادق لاریجانی رییس قوه قضائیه به جاسوسی برای انگلیس و گزارش بازداشت او توسط اطلاعات سپاه و عدم دسترسی رییس قوه قضائیه به فرزندش از نمونه‌هایی است که امنیتی‌ها سعی در پیشگیری از تکرار و یا آشکار شدن آنها دارند.

ماموران حفاظت در محل کار و خانه مسکونی مسئولان تحت پوشش خود مستقر شده و مانند سایه با آنها زندگی و دفع وقت می‌کنند. علاوه بر ایفای نقش زندانبان اندرونی، محافظین مسلح کارگزاران نظام، کلیه ارتباطات بیرونی آنها را نیز پوشش می‌دهند.

برای تجهیز خیل محافظان «شخصیت»ها که کلیددار اصلی آنها سپاه و نظامیان و امنیتی‌های حکومت‌اند، با یک برآورد تقریبی بین ۱۲۰ تا ۱۵۰ هزار مرد مسلح با نام‌ها و در ارگان‌های ظاهرا متفاوت سازمان داده شده‌اند.

رده امنیتی مشاغل و درجه حفاظت از یک فرد حکومتی از نظر اداری در شورای امنیت حکومت مطرح و ترتیب لازم عملا از سوی حفاظت اطلاعات سپاه داده شده و مراتب برای تصویب صوری به شورای امنیت اعلام می‌شود.

برخلاف پاره‌ای تصورات، سپاه پاسداران که بازوی اصلی قدرت نظام محسوب می‌شود، یک‌دست نیست و دوگانگی و چندگانگی فکری و سیاسی بین صفوف سپاهیان با رده پایین و فرماندهی آنها مشهود است. چندگانگی و سوء ظن در بین فرماندهان سپاه نیز وجود دارد و هر یک برای حفظ جایگاه خود در هرم قدرت نظام، دیگری و دیگران را از نزدیک زیر نظر دارد.

نحوه حفاظت از مسئولان حکومت اسلامی ایران و وابستگان آنها، حتی در مقایسه با شیوه و لایه‌های حفاظت از رهبران اتحاد شوروی سابق و دیگر دیکتاتوری‌های واژگون شده اروپای شرقی نیز کاملا غریب و به نسبت تهدید های محتمل، خارق‌العاده است.

تنها حسن روحانی نیست که از پشت شیشه‌های دودی اتومبیل ضد گلوله خود هنگام عبور احتمالی از خیابان‌های حفاظت شده سایه‌های مردم عادی را می‌بیند. سطح تماس صدها به اصطلاح «شخصیت» پایین‌تر از او نیز با مردم عادی از همین قماش است.

شیوه حفاظت و تدارکات مدیریت تیم‌های محافظ کاملا خارج از مسئولیت کاری و اختیار افراد حفاظت شده و عمدتا در کنترل سپاه پاسداران است. به این ترتیب حفاظت سپاه علاوه بر ایجاد توهم ضرورت وجودی خود در درون نظام، به قدرتی بالاتر از مجموعه مسئولان حکومت تبدیل شده است.

طی چهار دهه گذشته پنهان شدن کارگزاران جمهوری اسلامی پشت «پرده آهنین» هر روز گستره بیشتری یافته و به نسبت، امکان هر نوع تماس مستقیم بین مردم عادی و کارکنان وابسته به حکومت را سلب کرده است.

باوجود تضادها و حتی دشمنی‌های مسئولان حکومت با هم، در نمونه‌هایی ماموران امنیتی به ظاهر مامور حفاظت از آنها تغییری نکرده‌اند چنانکه مامور محافظ خاتمی بعد از دوران ریاست جمهوری او به خانه احمدی نژاد رفت، و یا مامور حفاظت احمدی نژاد در تیمی قرار گرفت که برای حفاظت از اکبر هاشمی رفسنجانی تعیین شده بود.

عدم تناسب تعداد محافظین با تهدیدها

نه تنها در دیکتاتوری‌ها که حتی در دمکراسی‌ها نیز همیشه خطر سوء قصد علیه رهبران و رؤسای دولت‌ها وجود دارد ولی محافظت اصلی در یک نظام سیاسی متعارف همیشه محدود به رییس دولت و شمار اندکی از مسئولان پایین‌تر کشور است.

تجهیز یک نیروی ۱۵۰ هزار نفری به بهانه حفاظت از مسئولان و کارگزاران حکومت مذهبی ایران یک پدیده استثنایی و منحصر به فرد است و به هیچ وجه هدف ظاهری را توجیه نمی‌کند.

بجز حمله استثنایی و همزمان سال گذشته به مجلس شورای اسلامی در مرکز پایتخت و محل دفن خمینی در جنوب تهران و همچنین چند اقدام تروریستی مشکوک علیه تعدادی از کارکنان هسته‌ای ایران، طی ۳۰ سال گذشته به ندرت تهدیدی علیه کارکنان ارشد جمهوری اسلامی رخ داده است.

سپاه حفاظت انصار ظاهرا به منظور بالا بردن قابلیت کادرهای حفاظت، سالانه چند نوبت تمرین‌هایی نیز با هزینه‌های گزاف برگزار می‌کنند و تیم‌های حفاظت خودشان اعتراف کرده‌اند که معمولا اکثر ترورهای فرضی و اجرا شده در تمرین‌ها موفق بوده‌‌اند!

محافظان امنیتی مسئولان موظفند در دفترچه‌‌های یادداشت روزانه موسوم به «لوح» گزارش دقیق از محل ‌های تردد شخص محافظت شده و حتی غذایی که خورده‌اند را نوشته و گزارش دهند. این گزارش‌ها گهگاهی توسط خبرگزاری‌ها و رسانه‌های نزدیک به سپاه و همچنین کیهان مصادره‌ای تهران و نشریه جوان به عنوان خبر اختصاصی مورد استناد قرار می‌گیرند.‌

همزمان با برگزاری کنفرانس سران اسلامی در تهران و ظاهرا به تقلید از «گاردهای آمازون» که معمر قذافی رهبر سابق و نگون‌بخت لیبی برای خود تجهیز کرده بود، تعدادی زن هم به عنوان مامور حفاظت در نیروهای انتظامی ایران استخدام شدند که بعدا این گروه تنها به مستقر شدن در مرزهای هوایی و بازرسی بدنی از زنان در مراکز دولتی مورد استفاده قرار گرفتند.

داستانی که پاسدار هدایت البرزی فرمانده «یگان حفاظت از شخصیت‌های ناجا» طی گفتگویی با خبرگزاری تسنیم از خود و نحوه برخورد محافظین با مردم نقل کرده، ضمن ترسیم تصویری از روال «حفاظت»، نحوه صعود سریع ماموران حفاظت را از پلکان قدرت و تغییر سطح زندگی آنها بازگو می‌کند.

او می‌گوید: «من سال ۶۳ و ۶۴ یک موتور یاماها داشتم و همراه خانواده از پاسگاه نعمت‌آباد به سمت میدان آزادی در حرکت بودم. درست خاطرم هست من توی حال خودم بودم و با موتور داشتم رانندگی می‌کردم که یک مرتبه دیدم تیم اسکورت یکی از شخصیت‌های آن زمان، جلوی ما ویراژ دادند و برای اینکه راهشان را باز کنند ما را به سمت حاشیه بزرگراه هدایت کردند (هل دادند!) و آن قدر ویراژ دادند که موتورم به همراه خودم و خانواده‌ام داخل جوی آب افتادیم؛ در حالی که من هم در مسیر خودم بودم و هم سرعتم به اندازه‌‌ای کم بود که به هیچ وجه نمی‌‌توانستم تهدیدی برای تیم حفاظت همراه ایشان باشم. به هر حال به همراه موتور و خانواده در جوی آب سقوط کردیم؛ آن هم جوی آب بزرگراه که هم عمیق بود و پهن و هم پر از گِل.»

جدایی دولت‌های دیکتاتوری از مردم و بیگانگی حکومت با جامعه در تمام تجربه‌های تاریخی به یک جنبش اعتراضی از بیرون و یا فروپاشی حکومت از درون انجامیده. خروش مردم خشمگین علیه نخبگان سیاسی فرانسه و انهدام آریستوکراسی در آن کشور و همچنین جنبش مخالف با حکومت نخبگان و قوام گرفتن قهرآمیز دمکراسی پارلمانی (تشکیل مجلس عوام) در انگلستان نمونه‌های قدیمی‌تر تجربه‌ای است که نظام کمونیستی اتحاد شوروی با سقوط خود در ابتدای دهه ۹۰ میلادی پشت سر گذاشت و امروز کارگزاران حکومت مذهبی نظامی در ایران پیش رو دارند.

نتیجه جنبش اعتراضی امروز مردم ایران و تداوم به چالش گرفتن حکومت نخبگان مذهبی و خونتا (junta)ی نظامی- امنیتی نیز که با شعار «حمایت از مستضعفین» به قدرت رسیده، هم‌سو با ده‌ها تجربه مشابه تاریخی، فروپاشی دیکتاتوری حاکم و سقوط نهایی آن خواهد بود.