در سال های اخیر روسیه از قدرت نظامی برای حمله، تصرف و ضمیمه کردن کریمه به خاک خود استفاده کرده است، در فرایندی که نقض اصول بنیادین حقوق بین المللی است که می گوید مرزها توسط نیروهای مسلح جابه جا نمی شود. پوتین کماکان به استفاده از ارتش یا ابزار مخفی برای بی ثبات سازی شرق اوکراین، گرجستان و بخش هایی از بالکان استفاده می کند. روسیه همچنین از نیروی نظامی خود به شیوه بی رحمانه ای استفاده کرده تا از حکومت بشار اسد حمایت کند.

پوتین و روسیه پای خود را از این نیز فراتر گذاشته اند و به گفته رابرت مولر، بازرس ویژه تحقیقات ایالات متحده تلاش کردند تا "با شیادی و خدعه در روند سیاسی و انتخاباتی ایالات متحده، از جمله انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 مداخله کنند." رهبران آژانس های اطلاعاتی ایالات متحده تصریح کرده اند از حالا تا زمان انتخابات میان دوره ای کنگره در ماه نوامبر سال 2018 انتظار دارند روسیه دست به اقدامات مشابهی بزند.

در شرایطی که روسیه به کشوری تجدیدنظر طلب بدل شده است، و تردید اندک برای واژگون سازی هر آنچه به نظرش در وضع موجود ضروری می آید دارد، تقویت سیستم دفاعی اروپا و انتقال تسلیحات مرگبار به اوکراین پاسخی منطقی است. اما فرای کاهش آسیب پذیری مکانیسم های رای گیری و ملزم کردن کمپانی های فن آوری به برداشتن قدم هایی برای ایستادگی در مقابل تلاش های حکومت های خارجی برای اثر گذاری بر سیاست های ایالات متحده، دیگر چه کارهایی می توان انجام داد؟

آمریکایی ها نخست باید بفهمند که دفاع صرف کافی نیست. کنگره حق دارد که خواستار تحریم های بیشتر شود و ترامپ نیز اگر در فکر عدم اجرای تحریم هایی است که کنگره تا اینجا تصویب کرده در اشتباه است.

دولت ایالات متحده همچنین باید صدای خود را پیدا کند و از حکومت روسیه که مخالفان خود را بازداشت می کند و طبق گزارش ها روزنامه نگاران را به قتل می رساند انتقاد کند.

اگر ترامپ به هر دلیلی ناز روسیه را می کشد، لازم است کنگره، رسانه ها، بنیاد ها و دانشگاهیان به طور علنی فسادی که مشخصه حکمرانی پوتین است را با جزئیات اعلام کنند. فراهم کردن چنین اطلاعاتی شاید مخالفت های داخلی علیه پوتین را افزایش دهد و او را مجاب کند از دخالت های بیشتر در سیاست های ایالات متحده و اروپا دست بردارد و شاید در گذر زمان نیروهای سیاسی درون حکومت روسیه را مسئولیت پذیرتر کند.