جنبش پرافتخار زنان ایران از جنبش مشروطه تا به امروز، همواره در تلاشی خستگی‌ناپذیر برای آگاهی بخشیدن به مردم و مجاب کردن حکومت، در جهت ساختن جامعه‌ای مترقی بر مدار آزادی و برابری بوده است. این تلاش‌ها از زمان تاسیسِ نخستین انجمن‌ها و رسانه‌ها و مدارس دختران آغاز شد و به اصلاح آموزش و پرورش عمومی، استیفای حق رای و انتخاب شدن، و تصویب قانون حمایت از خانواده در دهه ۱۳۴۰ خورشیدی رسید. در اثر این کوشش‌های حق‌طلبانه و نیک‌‌اندیشی حاکمان ایران‌دوست بود که زنان ایرانی تا حدود زیادی به چهار خواسته‌ اولیه خود یعنی "تغییر موقعیت فرودست در جامعه و خانواده"، "آموزش و توانمندی"، "مشارکت سیاسی" و "حق انتخاب پوشش" دست یافتند و جامعه از حضور زنان موفق و توانمند در مقام وزارت و وکالت و نمایندگی مجلس و... بهره‌مند شد.

شوربختانه با وقوع انقلاب اسلامی و حاکم شدن فرقه تبهکار بر ایران، بسیاری از دستاوردهای جنبش زنان در ۷۰سال پیش از آن، به ناگاه از دست رفت و کوشش‌های دوباره مدافعان حقوق زنان برای رفع تبعیض‌های حقوقی و اجتماعی به شدیدترین شکلی سرکوب شد.

استبداد دینی، چهار دهه است که با تَرکه‌ی حجاب، بر آزادی‌های زن ایرانی نواخته و تلاش کرده او را از حقوق انسانی و بدیهی خود محروم، و در کُنجِ قوانین غیرانسانی محبوس کند. زنان ایرانی در حالی هر روز برای به دست آوردن حق پوشش، فرصت برابر با مردان در تحصیل و اشتغال و ورزش، و ورود به ورزشگاه‌ها هزینه می‌دهند و آزار می‌بینند که در جوامع آزاد، همه این‌ها جزو جدایی‌ناپذیر حقوق فردی است.

این مبارزه‌ی هر روزه و آسیب‌ها و هزینه‌ها اما، زنان ایرانی را از حق‌طلبی مایوس نکرده است و آنها این بار با شجاعت و صلابت به خیابان‌ها آمده‌اند؛ اجبار را بر تَرکه کرده‌اند و پیشِ چشم جهانیان، «انقلاب» خود را فریاد می‌زنند.

ما امسال در حالی روز جهانی زن را با شعار «پافشاری برای پیشرفت» جشن می‌گیریم که زنان دلیر ایرانی پیشاپیش، این شعار را تحقق بخشیده‌اند. امروز، شجاعتِ مثال‌زدنی "دختران انقلاب"، مرزها و چشم‌ها و قلب‌ها را در نوردیده و چشمِ جهانی، نگران و پرامید، در انتظار زایشِ فردای نوی ایران است؛ فردایی که در آن، نور بر تاریکی پیروز شده است.

پاینده ایران

رضا پهلوی