ولی همان طور که انتظار داشتم، و برایم عجیب هم نبود، عده ای فقط با خواندن تیتر مطلب، عده ای با خواندن چند قطعه از مطلب، و عده ای با خواندن از پشت عینک تیره ی پیش داوری، تمام چیزهایی که سعی کردم با دقت، عکس آن را نشان دهم، همان طور دیدند که نباید می دیدند، و هم در مثبت و منفی دادن، و هم در نظرهایی که در فیس بوک نوشتند و هم در ای میل هایی که برایم فرستادند، «دقیقا» خصلتی را نشان دادند «که باید نشان می دادند»:
خصلت مرید و مرادی و، کور و پیرو بودن مرید و کاسه ی داغ تر از آش بودن او!

این خصلت بسیاری از ما ایرانیان است و به سادگی عوض نخواهد شد.

یک روز خمینی مراد ماست، یک روز سروش. یک روز شریعتی قطب و بزرگ ماست روز دیگر خامنه ای. وضع چپ ها و راست ها هم همین است:
یکی برای سازمان فداییان خلق می میرد یکی برای فلان دسته ی سلطنت طلب یکی برای مسعود و مریم یکی برای رضا پهلوی.

به عبارتی پدیده ی مرید و مرادی را در همه جا می بینیم: در همه جا!

همین پدیده است که پوست ملت ایران را کنده و بهترین حکام را به بدترین حکام می تواند تبدیل کند.

من دیروز نظر خودم را در باره ی سروش ننوشتم. نظر من شاید به زبانی که دیروز نوشتم بیان نشود اما دردناک تر و ناراحت کننده تر از نظرهایی ست که از زبان مخالفان سروش بیان کردم. خلاصه ی نظر من این است:
سروش نقش رهبر فکری عده ای را بازی می کند که آخر عاقبتی جز ته دره ی نادانی و جهل برایشان متصور نیست. نادانی و جهلی که اگر آخوندی اش، کهنه و املی به نظر می رسد، سروشی اش مدرن و فوق مدرن به نظر می رسد اما ماهیت و محتوای عقب مانده و عقب نگه دارنده ی هر دو یکی است.

منتظر تفصیل این نظر باشید.