نویسنده نیاز دارد توضیح دهد که چگونه به فردی اعتماد دارند که در مصاحبه با سایت فوکوس آلمانی می گویند که شاه قانونی ایران می باشند و وقتی آقای محمد امینی مچ ایشان را می گیرند که چه شد که شما که تا دیروز می گفتید تنها یک شهروند معمولی هستید حال می گویید که شاه قانونی ایران هستم؟ در واکنش، آقای رضا پهلوی نامه ای اعتراضی به سایت فوکوس منتشر می کنند و در آن می گویند که نقل قول سخنان ایشان صحیح گزارش نشده است و خواستار تصحیح اشتباهات می شوند. در همین رابطه، آقای امینی با فوکوس تماس می گیرند و نظرشان را در رابطه با نامه اعتراضی آقا رضا پهلوی جویا می شوند و فوکوس پاسخ می دهد که هیچ نامه ای دریافت نکرده اند و هیچ اشتباهی در گزارش مصاحبه رخ نداده است و عین نوار مصاحبه را در اختیار دارد. و اینگونه معلوم می شود که آقای رضا پهلوی نامه را فقط به فارسی و برای فریب ایرانیان نوشته بودند و فکر نمی کردند که کسی دنبال آن را بگیرد. بنابراین برای پنهان کردن دروغ و کوشش در فریب مردم، در مصاحبه ای اعلام می کنند که بوسیله وکیلی آلمانی از سایت فوکوس شکایت کرده اند (دقیقه 2).

در اینجا، اینجانب دنبال موضوع را می گیرم و در مقالات و یاداشتهایی متعددی (برای نمونه) به فارسی و انگیسی از ایشان می خواهم تا اسم دادگاهی که در آن شکایت کرده اند را اعلام تا به دادگاه مراجعه کرده و ببینیم که آیا اصلا چنین شکایتی انجام شده و یا مانند قبل ایشان دروغ گرفته اند؟ البته ایشان و دفتر ایشان پاسخی نمی دهند و معلوم می شود که اصلا چنین شکایتی انجام نشده بود و این نیز دروغی دیگر از طرف شاهزاده برای پوشاندن دروغهای قبلی بوده است.

البته، مانند اصحاب استبداد حاکم بر وطن، دروغ گفتن روش معمول ایشان در فعالیت سیاسی بوده است و برای تضمین پولهایی که از عربستان و دیگر شیوخ عرب خلیج فارس می گیرند حتی حاضر شده بودند که مرتکب عظیمترین خیانت، یعنی جدا کردن سه جزیره خلیج فارس از مام وطن جدا شوند. در نتیجه جمعی از سلطنت طلبان، از جمله دکتر رزم آرا، یکی از وزرای دکتر شاپور بختیار، اخطار آخر برای خلع ایشان از مقام سلطنت را می دهند.

دوباره سوال می کنم و اینکه ایشان نیاز دارند توضیح دهند که چگونه به چنین فرد کذابی، که در مقابل پول گرفتن از مستبدان عرب خلیج فارس حاضر می شود، جزایر ایرانی را از مام وطن جدا کند، با دلایل محکم، اعتماد دارند؟

نکته دیگر اینکه، ایشان انقلاب بهمن را "انقلاب توهم و تباهی" توصیف می کنند. در این رابطه باید بگویم که اندیشه راهنما و اهداف انقلاب که در پاریس از زبان و قلم آقای خمینی (قبل از آنکه خمینی جماران بر ضد خمینی پاریس دست به کودتا بزند.) در تحقیقات متعددی، و نیز در بیش از 700 شعار در طول انقلاب مشخص شده بود و معلوم شده بود که اندیشه راهنمای انقلاب استقلال می باشد و آزادی و اهداف آن بر اساس این دو اصل، مردم سالاری می بود و رشد و عدالت اجتماعی و ایجاد جمهوریتی که در خدمت حقوق انسان می باشد. بنا براین باید گفت که "انقلاب توهم و تباهی" تنها در ذهن خانم نویسنده و هم فکران ایشان وجود دارد. اما اینکه چگونه شد که انقلابی با این اهداف به استبدادی سرکوبگرتر از استبدادی که سبب ساز انقلاب شد تبدیل گردد، مقاله و بحثی دیگر را می طلبد که از جمله تز دکترای اینجانب در این رابطه می باشد. در این تحقیق و تحقیقات دیگر نشان داده ام که:

1. مسئول اول هر انقلابی، آن استبدادی می باشد که تمامی راههای اصلاح را بر خود می بندد و در چنین حالتی است که وجدان جمعی جامعه برای گشودن فضا حکم به انقلاب را صادر می کند. به همین علت است که بدون هیچ استثنایی، تمامی جنبشهای انقلابی در آغاز، جنبشهایی اصلاح طلبانه بوده اند و عدم انعطاف استبداد در برابر اصلاح، برای جامعه ملی، راهی جز انقلاب نگذاشته است. این واقعیت را نسل جوان امروز ایران که بیش از هر چیز قربانی سانسور و تحریف تاریخ انقلاب و قبل از آن است، روز بروز بیشتر و ملموس تر حس می کند.
2. همانگونه که بسیاری از متخصصان انقلابات اجتماعی، (همان متخصصانی که اصلاح طلبان تا می توانند دست به سانسور آنها می زنند تا به نسل جوان تلقین کنند که هیچ راهی جز اصلاح نیست و انقلاب همیشه وضعیت را بدتر می کند.) از جمله دو متخصص دو متخصص معتبر انقلاب، کارل لیدن و کارل اشمیت، در کتاب <سیاست و خشونت> طرح می کنند:

"نه در هنگامه پیدایش اصل انقلاب و نه در جریان تکوین آن هیچ چیزی قطعی نیست؛ از این رو ناتوانی در درک و فهم فرایندی که به انقلاب ختم شده است موجب می شود چشم تحلیلگر فقط به نتایج مستقیم انقلاب خیره ماند و نسبت به آن مسیرهایی که می شد پیموده شود ولی نشد، یا امکاناتی که در حین انقلاب موجود بود ولی ظهور نیافتند، بسته باقی ماند."(4)

در اینجا و در رابطه با انقلاب ایران می بینیم که هیچ جبری در سرنوشتی که انقلاب پیمود و دچار آن شد نبود. باید داده های بسیاری رخ می دادند و در رابطه با یکدیگر قرار می گرفتند تا اینگونه شود که شد. برای مثال:

- پیش نویس قانونی اساسی می شد که مستقیم به رفراندم گذاشته شود (آقای خمینی نیز موافق بود.) تا اینگونه کشور دارای رژیمی قانون اساسی دموکراتیک تر از قانون اساسی مشروطه شود. قانون اساسی که در آن ولایت فقیهی وجود نداشت تا روزگار کشور را سیاه کند و یا شورای نگهبان آن حق وتو نداشت و دو سوم آراء، نمایندگان می توانست، وتوی شورا را وتو کند.

- یا اینکه مرحوم مهندس بازرگان می توانست انحلال مجلس خبرگان را اعلام کند و آقای خمینی و حزب جمهوری را در برابر عمل انجام شده قرار دهد و اینگونه راهی جز رفرادندم پیش نویس قانونی اساسی در پیش راهشان نگذارد و از اینکار در لحظات آخر سر باز زد.

- یا اینکه سازمانهای استالینیستی که خود را لنین های ایران می دانستند و در پی انقلاب اکتبر خود، می توانستند با تحمیل جنگ داخلی، خشونت را به انقلابی که روش اصلی اش در مبارزه روشهای غیر خشن بود، تحمیل نکنند ( بیشترهم نسلهای من خوب بیاد دارند که در زمانی به استقبال اولین نوروز در بهار انقلاب رفته بودیم، چگونه جنگ سنندج و حمله به پادگان شهر و محاصره آن، اولین نوروز را به کام مردم تلخ کرد.) و اینگونه تابوی کار برد خشونت بر علیه نیروهایی که در انقلاب شرکت کرده بودند نشکنند. ( تا آن زمان، کسانی که در فکر استقرار استبداد خود بودند، فقط خشونت را بر علیه نخبگان درباری و حکومت پهلوی می توانستند تا حدی توجیه کنند.) که در چنین صورتی، استبداد طلبان قادر به رسیدن به هدف خود نبودند.

- مرحوم مهندس بازرگان می توانست مانع اجرای طرح دکتر ابراهیم یزدی، یعنی سپاه پاسداران و بیدادگاه های انقلاب، که استبداد بدون این ستون پایه ها امکان استقرار نمی یافت، شود.

- و...و

در اینجا می بینیم که بسیاری از عوامل باید در راستای و کنار هم رخ می دادند، تا انقلاب را از اهداف خود منحرف و به این سرنوشت فاجعه وار منجر کند.

نکته آخر اینکه، انقلاب بیش از اینکه یک واقعه باشد، یک پروسه است که سرنگونی استبدادی که سبب ساز آن شد تنها نقطه عطف و نقطه شروع آن است و برای به هدف رسیدن نیاز به نقد اشتباهات و تبدیل آن به تجربه، استمرار، پایداری و مسئولیت پذیری و انتقال به دیگر نسلها دارد و این کاری است که بنی صدر بگونه ای مستمر و خستگی ناپذیر انجام داده است. ولی این عمومی شدن مسئولیت پذیری است که وطن مستقل و آزاد را مهد مردمسالاری در جمهوری شهروندان ایران خواهد کرد. در واقع هموطنانی که از این می نالند که چر ا نسل ما انقلاب کرد، از مسئولیت پذیری و از بزرگی است که می گریزند. در غیر اینصورت به جای ناله و شکایت، در این اندیشه می شدند که چگونه با ادامه انقلاب بر ضد استبدادی که حال شکل دینی بخود گرفته است، جمهوری شهروندان ایران را مستقر و اینگونه کوشش 130 ساله نسلهای ایران را به نتیجه برسانند.

استبداد چند هزار ساله، آنهم وقتی کشور در وضعیت زیر سلطه قرار دارد و سلطنتی که از طریق حمایت قدرت خارجی و دو کودتا استبداد را مستقر کرده است، راحت جای خود را به مردم سالاری نمی دهد. انقلاب فرانسه نیز در بعد از انقلاب، دچار وضعیتی بسیار وحشتناکتر از استبدادی که مسبب انقلاب شده بود، شد و کشتارهای روبسپیری و دیکتاتوری ناپلئونی که در آن حتی کار برد کلمه دموکراسی ممنوع شده بود را تجربه کرد تا جایی که ده ها سال بعد، آلکسیس تاکویل، متفکر معروف فرانسوی، برای مطالعه دموکراسی به آمریکا سفر کرد. ولی از آنجا که تعدادی لازم از فرانسوی ها، هدف را رها نکردند و عشق به اهداف انقلاب را از طریق ادبیات (مانند کتاب بینوایان ویکتور هوگو.) با نسل جوان در میان گذاشتند و در نتیجه مسئولیت پذیری جوانها، تجربه را پیش گرفتند تا به پایان برسانند، در انتها، فرانسه را مهد آزادی کردند.

انقلاب بهمن نیز اینگونه است و هم باید در کانتکست جنبشهای نود سال قبل از خود بر ضد استبداد فهم شود و هم آن را در راستای پروسه ای دید که برای به هدف رسیدن و استقرار جمهوری شهروندان ایران در استقلال و آزادی، پی گرفته میشود. در نتیجه سه انقلاب و جنبشهای پیاپی، جامعه ملی ایران و تجربیات ناشی از آن، در طول 130 سال اخیر بر ضد استبداد سلطنتی و مذهبی و هر دو وابسته، جامعه ملی ایران، در مقایسه با دیگر کشورهای منطقه و اسلامی، تنها کشوری می باشد که با فاصله بسیار، بیشترین امکانات فرهنگی و سیاسی برای استقرار مردم سالاری درون زا و پویا را در خود جمع آورده است. جنبشهای در راه، در صورتی که در استقلال کامل از هر قدرت انیرانی و با تکیه به جامعه ملی صورت بگیرد، و در حالی که سه پایه استبداد تاریخی (پایه اقتصادی که در شهر بازار بود و در ده، بزرگ مالکی و پایه سیاسی، که سلطنت بود و پایه فرهنگی، که روحانیت ذوب شده در قدرت بود) یا از بین رفته اند و یا نفسهای آخر را می کشند، بما نوید می دهد که برای اولین بار بعد از هزاران سال، حاکمیت وطن در اختیار صاحبان اصلی آن که مردم می باشند، قرار خواهد گرفت و اینگونه، جمهوری شهروندان ایران، در خدمت حقوق انسان، حقوق ملی، حقوق شهروندی، حقوق طبیعت و حقوق به عنوان عضوی از جامعه جهانی، در خواهد آمد.

***

(1) وقتی از روشنفکر جهان سومی صحبت می کنم، منظور نخبگان متولد شده این کشورها هستند، بلکه مجموعه ای از نخبگان هستند که به علت ترکیب روانشناسی اصالت بخشیدن به قدرت و و نیز روانشناسی زیر سلطه، خواستگاه سیاسی اشان نه حقوق پنج گانه که قدرت و عمل از طریق قدرت است. اینها کسانی هستند که اگر چه در حال حاضر به علت جو حاکم سخن از آزادی و حقوق و مردم سالاری می زنند، ولی از آنجا که اندیشه راهنمایشان را قدرت تشکیل می دهد، روش و عمل سیاسی اشان در جهت عکس عمل می کنند. اینگونه است که در عمل مردم را صغیر و ناتوان به حساب آورده و آنرا بهانه بخدمت قدرت داخلی و خارجی در آمدن می کنند. اینها کسانی هستند که روش عمل و کارشان بر خود سانسوری و دیگر سانسوری بنا شده است و تحریف و ترور شخصیت دگر اندیشان. به این علت است که در ایران ما نخبگانی که اندیشه و عمل سیاسی اشان بر دو اصل استقلال و آزادی بنا شده همیشه در سطح نخبگان در اقلیت کامل هستند (در زمان انقلاب مشروطه اینگونه بود، در جنبش نفت نیز اینگونه بود، در انقلاب بهمن اینگونه بود و در حال حاضر نیز اینگونه است. این در حالیست که این نخبگان از آنجا که اندیشه راهنمای وجدان ملی ایرانیان را که دو اصل استقلال و آزادی تشکیل داده است، همیشه در میان جامعه ملی در اکثریت مطلق بوده و هستند.

(2) روزنامه انقلاب اسلامی، 27 آذر 1359

(3) این اطلاع نخست در سایت بی بی سی در رابطه با سخنان آقای اشکوری منتشر شده بود، ولی بعد از مدتی مقاله از سایت برداشته شد که امری بی سابقه می باشد.

(4) Carl Leiden and Karl M. Schmitt, The Politics of Violence: Revolution in the Modern World (Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall, 1968), p. 73.